Został trenerem piłkarskim. Początkowo od 1962 prowadził Powiślankę Lipsko w III lidze[4]. Później prowadził Star Starachowice[4][7]. W sezonie III ligi edycji 1978/1979 prowadził Broń Radom, także uzyskując awans do II ligi[4]. Na początku lat 80. trenował Gwardię Szczytno[4]. W sezonie III ligi edycji 1984/1985 ponownie uzyskał awans do II ligi z Bronią Radom[4]. W następnym sezonie III ligi edycji 1985/1986 trenowana przez niego Avia Świdnik również wywalczyła awans do II ligi, zaś w sezonie II ligi 1986/1987 pod jego wodzą po rozegranych barażach utrzymała się na tym szczeblu rozgrywek[2][3][4]. Później przez kilka sezonów prowadził Siarkę Tarnobrzeg, pozostając najdłużej piastującym stanowisko trenerem w klubach polskich na najwyższych szczeblach[4]. Pod jego kierunkiem w sezonie 1988/1989 drużyna Siarki wygrała III ligę Grupę VII, a następnie baraże i awansowała do II ligi[4]. W sezonie II ligi 1989/1990 zajęła 12. miejsce, zaś w rundzie wiosennej tego sezonu Gałek prowadził Motor Lublin w edycji I ligi 1989/1990, zapewniając klubowi utrzymanie[2][3][4]. Powróciwszy do trenowania Siarki zajął z drużyną 8. miejsce w II lidze w sezonie 1990/1991, a w kolejnym sezonie 1991/1992 poprowadził zespół do triumfu w Grupie II i awansu do I ligi, będącym pierwszym w historii klubu wstępem do najwyższej klasy rozgrywkowej w Polsce[4]. W ekstraklasie kierowana przez niego Siarka zajęła 11. miejsce w edycji 1992/1993 i 17. miejsce w edycji 1993/1994, co spowodowało degradację drużyny do II ligi[2][4]. Odkrył talenty piłkarzy Andrzeja Kobylańskiego i Cezarego Kucharskiego, sprowadzonych do Siarki, a później powołanych do reprezentacji Polski[4][8][9][10][11]. Łącznie pracował jako trener Siarki przez osiem sezonów[12]. Po odejściu z Tarnobrzega trenował ponownie Motor Lublin w II lidze pod koniec sezonu 1993/1994 (trzy ostatnie kolejki) i na początku sezonu 1994/1995 (pierwsze trzy kolejki)[2][4]. Prowadził także inny lubelski zespół, KS Lublinianka[4]. jesienią 1996 roku objął funkcję trenera II-ligowej Stali Stalowa Wola[4]. Plasując się w dolnej części tabeli sezonu 1996/1997 został wydźwignięty i na wiosnę włączył się do walki o mistrzostwo i awans do ekstraklasy[2]. Janusz Gałek po raz ostatni prowadził Stal w 25. kolejce ligowej rozegranej 3–4 maja 1997, w której jego podopieczni pokonali u siebie Pomezanię Malbork i zajmowali trzecie miejsce w tabeli II ligi Grupy II, tracąc 5 punktów do drugiego miejsca premiowanego awansem[13]. Zmarł nagle w nocy z 6 na 7 maja 1997 w szpitalu w Lublinie w wieku 55 lat[1][2][4][5]. W kolejce ligowej 7 maja 1997 minutą ciszy uczczono pamięć trenera zarówno na meczu Siarki w Tarnobrzegu, jak i w Stalowej Woli, gdzie Stal pokonała Ceramikę Opoczno 3:1[14]. Janusz Gałek został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Lublinie-Majdanku (kwatera S5Z14/2/3)[1].
Grób Janusza Gałka na cmentarzu komunalnym na Majdanku
W 1998 podjęto rozgrywanie Memoriału im. Janusza Gałka; pierwsza edycja w 1998 w Tarnobrzegu, druga w 1999 w Stalowej Woli[15]. Uchwałą Rady Miasta Tarnobrzeg z 26 kwietnia 2012 została ustanowiona ulica Janusza Gałka w tym mieście w sąsiedztwie Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji im. Alfreda Freyera[16].
↑Według artykułu wspomnieniowego w „Nowinach” Janusz Gałek miał prowadzić Star Starachowice w sezonie III ligi edycji 1977/1978 i wówczas uzyskać z tym zespołem awans do II ligi, zob. Trener Janusz Gałek nie żyje. „Nowiny Sportowe”. Nr 89, s. 15, 8 maja 1997. Jednak w tym sezonie ta drużyna występowała już w II lidze, w której była uczestnikiem w latach 1970–1981, natomiast awans do drugiej klasy rozgrywkowej uzyskała w 1970 pod kierunkiem trenera Władysława Siecha, zob. Szymon Piasta: 80 lat Świętokrzyskiego Związku Piłki Nożnej. Kielce: Oficyna Poligraficzna APLA Spółka Jawna, 2008. ISBN 978-83-85953-44-9.
