Batalion Przeciwpancerny został sformowany w Rembertowie na podstawie rozkazu Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych L.6777/Org.Tjn.39, jako jednostka organizacyjna piechoty[1].
W czasie odprawy przeprowadzonej 21 sierpnia 1939 roku w Dowództwie Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej stwierdzono, że w batalionie brak było jednego oficera, jednego majstra i 11 kierowców motocykli oraz przeszkolonych radiotelegrafistów, a ponadto „etat pokryty, podział na pododdziały przeprowadzony”. W punkcie 16 odprawy, na podstawie meldunku dowódcy batalionu, zauważono, że „stan wyszkolenia szeregowych w walce pieszej. Władanie sprzętem – dobre. Obsługa wymaga doszkolenia motorowego. Wyszkolenie strzeleckie – dobre. Wyszkolenie kierowców – dosyć dobrych 50%, słabych – 50%, junacy gorsi”. W części III Administracyjno-Gospodarczej stwierdzono, że dywizjon w czasie organizacji oraz zimy z 1939 na 1940 rok będzie dyslokowany w Rembertowie, który był przewidziany na stałe miejsce dyslokacji[2].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku batalion walczył w składzie macierzystej Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej.
Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
Stefan Rowecki: Wspomnienia i notatki autobiograficzne (1906-1939). Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1988. ISBN 83-07-01547-2.
Wacław Zaleski: W Warszawskiej Brygadzie Pancerno-Motorowej 1939. Z dziejów 1 Pułku Strzelców Konnych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1988. ISBN 83-11-07460-7.
Piotr Zarzycki: Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1995. ISBN 83-85621-87-3.
