PROFILPELAJAR.COM

Akademia Sibeliusa
*Sibelius-Akatemia*
Sibelius Academy
	Uniwersytet Sztuki w Helsinkach
Data założenia	1882
Typ	publiczna
Patron	Jean Sibelius
Państwo	Finlandia
Adres	Töölönlahdenkatu 16 C; Helsinki
Liczba pracowników	ponad 1000 (w 2018)
Liczba studentów	1500 (w 2018)
Dziekan	Kaarlo Hildén
	Położenie na mapie Helsinek Akademia Sibeliusa
	Położenie na mapie Finlandii Akademia Sibeliusa
	60°10′18″N 24°55′56″E/60,171667 24,932222
	Strona internetowa

Akademia Sibeliusa (fiń. Sibelius-Akatemia, szw. Sibelius-Akademin) – jedyna uczelnia muzyczna w Finlandii, od 2013 roku część Uniwersytetu Sztuki w Helsinkach (fiń. Taideyliopisto, szw. Konstuniversitetet, ang. University of the Arts Helsinki)^[2].

W latach 1882–1924 funkcjonowała jako Helsiński Instytut Muzyczny, następnie jako Konserwatorium Helsińskie (1924–1939), a w 1939 roku została nazwana imieniem Jeana Sibeliusa, który w latach 1885–1889 studiował tu kompozycję i grę na skrzypcach, a później wykładał teorię muzyki i kompozycję.

Historia

Uczelnia została założona w 1882 roku przez fińskiego kompozytora i muzykologa Martina Wegeliusa (1846–1906) jako Helsiński Instytut Muzyczny^[3]. O objęcie kierownictwa instytutu poproszono norweskiego kompozytora Edvarda Griega (1843–1907), który odmówił^[3]. Pierwszym dyrektorem został Wegelius, który pełnił tę funkcję aż do swojej śmierci w 1906 roku^[4]. Wegelius kładł nacisk na nauczanie kompozycji, sam wykładał w instytucie teorię muzyki, historię muzyki i solfeż^[4]. Zatrudnił nauczycieli z zagranicy, m.in. włoskiego kompozytora i pianistę Ferruccio Busoniego (1866–1924), norweskiego kompozytora i skrzypka Johana Halvorsena (1864–1935) oraz skrzypka Viktora Nováčka^[3].

W latach 1885–1889 w instytucie studiował kompozycję i grę na skrzypcach Jean Sibelius (1865–1957), który następnie uczył tu w latach 1892–1900 i 1907–1910^[3].

Kolejnymi dyrektorami byli: w latach 1906–1907 – Armas Järnefelt (1869–1958), a w latach 1907–1911 – Karl Ekman^[3]. W 1911 roku prowadzenie instytutu objął Erkki Melartin (1875–1937), który podjął działania, aby rozszerzyć działalność placówki i przekształcić ją w konserwatorium^[3]. W 1912 roku utworzono wydział opery^[3]. Od 1914 roku nauczano gry na wszystkich instrumentach używanych w orkiestrach^[3]. W 1921 roku powstał wydział kształcenia nauczycieli muzyki, a w 1926 roku wydział muzyki wojskowej^[3]. W 1924 roku instytut zmienił nazwę na Konserwatorium Helsińskie^[3]^[4].

W latach 1936–1959 konserwatorium kierował pianista Ernst Linko (1889–1960), który utworzył wydział muzyki kościelnej z przyłączonego do uczelni w 1951 roku Helsińskiego Instytutu Kantorów-Organistów, a także wydział muzyki szkolnej (1957)^[3]^[4]. W 1939 roku konserwatorium zmieniło nazwę na Akademię Sibeliusa^[3]. Za kolejnego rektora, Tanelego Kuusisto (1959–1971), w 1966 roku państwo fińskie przejęło większą część finansowania uczelni^[3]^[4]. Wówczas uczelnia zaczęła kształcić wyłącznie muzyków profesjonalnych^[3]^[4].

W latach 1971–1981 uczelnią kierował Veikko Helasvuo i w 1980 roku akademia uzyskała status państwowej akademii muzycznej^[3]. Wówczas nauczanie zostało sformalizowane i uczelnia zaczęła nadawać stopnie naukowe^[3]^[4]. Po zmianach w systemie przyznawania stopni naukowych, te nadane przez Akademię Sibeliusa zostały zrównane z nadawanymi przez inne państwowe uczelnie w Finlandii^[4].

Za kadencji Ellen Urho w latach 1981–1987 akademia wprowadziła się do nowego gmachu (1983) i w tym samym roku otworzyła oddział w Kuopio^[3]^[4]. W 1998 roku akademia uzyskała status uniwersytetu^[4].

W 2013 roku trzy uczelnie: Akademia Sibeliusa, Akademia Sztuk Pięknych i Akademia Teatralna połączyły się w jeden uniwersytet – Uniwersytet Sztuki w Helsinkach^[4]. Akademia Sibeliusa, od tego momentu oficjalnie Akademia Sibeliusa Uniwersytetu Sztuk w Helsinkach, stała się jednym z wydziałów nowej instytucji^[4]. Od 2017 roku dziekanem akademii jest Kaarlo Hildén^[1].

Akademia Sibeliusa jest jednym z organizatorów Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego imienia Jeana Sibeliusa, organizowanego w Helsinkach co pięć lat^[5].