Batalion karabinów maszynowych i broni towarzyszących nr 7 – pododdział piechoty Wojska Polskiego.

Batalion nie występował w organizacji pokojowej wojska. Został sformowany w trzeciej dekadzie marca 1939, w garnizonie Słonim, zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem czerwonym. Jednostkami mobilizującymi były dwa pułki stacjonujące w garnizonie Słonim (Okręg Korpusu Nr IX). 79 pułk piechoty zmobilizował dowództwo baonu, pluton pionierów oraz 1 i 2 kompanię, natomiast 80 pułk piechoty sformował 3 kompanię i kompanię strzelecką^[1][2].

Po zakończeniu mobilizacji batalion został przewieziony koleją przez Białystok-Siedlce-Warszawę-Łódź do rejonu Zduńskiej Woli. Po wyładowaniu zajmował kwatery we wsi położonej na płn. od Zduńskiej Woli i był podporządkowany dowódcy 10 Dywizji Piechoty^[3]. W czerwcu batalion był przerzucony nad Wartę i Widawkę, gdzie brał udział w budowie umocnień polowych.

Z rozkazu dowódcy armii batalion w ostatnich dniach sierpnia obsadził i przygotował pozycję obronną Księży Młyn, Rozprza. 31 sierpnia został podporządkowany dowódcy Grupy Operacyjnej „Piotrków”, który 3 września 1939 roku przydzielił go dowódcy 2 pułku piechoty Legionów^[3].

Organizacja wojenna i obsada personalna batalionu w dniach 1–7 września 1939 roku^[4]

• dowódca batalionu – mjr piech. Karol Stanisław Charków †10 VIII 1942 KL Auschwitz^[5]
• zastępca dowódcy batalionu – kpt. Teofil Jan Banach
• dowódca plutonu łączności – por. Jan Mirosz
• dowódca plutonu pionierów – sierż. Zabaryło
• dowódca 1 kompanii km – por. Adam Fall
• dowódca I plutonu – ppor. Julian Kordulasiński
• dowódca II plutonu – ppor. Bogdan Karpiński
• dowódca III plutonu – ppor. Jan Urbanowicz
• dowódca IV plutonu – sierż. pchor. Piotr Kremko
• dowódca 2 kompanii km – ppor. Jerzy Erwin Wróbel
• dowódca 3 kompanii km – por. Józef Ułam
• dowódca kompanii strzelców – por. Kazimierz Załucki
• dowódca I plutonu – por. Więckowski
• dowódca II plutonu – ppor. Nałęcz
• dowódca III plutonu – ppor. Zimny
• dowódca plutonu broni towarzyszącej – plut. pchor. Czesław Siliańczuk
• pluton gospodarczy

• Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991. ISBN 83-11-07836-X.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.