Po abdykacji Napoleona, car Aleksander I wyraził zgodę na odesłanie oddziałów polskich do kraju. Miały one stanowić bazę do tworzenia Wojska Polskiego pod dowództwem wielkiego księcia Konstantego. 13 czerwca 1814 pułkowi wyznaczono miejsce koncentracji w Łomży[1]. Pułk nie został jednak odtworzony, bowiem etat armii Królestwa Polskiego przewidywał tylko 12 pułków piechoty. Nowe pułki piechoty sformowano dopiero po wybuchu powstania listopadowego. Rozkaz dyktatora gen. Józefa Chłopickiego z 10 stycznia 1831 roku nakładał obowiązek ich organizowania na władze wojewódzkie. 11 pułk piechoty tworzony był w województwie sandomierskim pierwotnie pod nazwą: 1 Pułk Województwa Sandomierskiego[2].
Wg etatu pułk miał liczyć 2695 ludzi, rekrutowanych (podobnie jak 12 ppl) z Gwardii Ruchomej Województwa Sandomierskiego. Zgodnie z raportem Regimentarza Lewego Brzegu Wisły z 9 stycznia 1831 Gwardia Ruchoma w tym województwie liczyła 6041 rekrutów. Pod koniec stycznia pułk liczył 2030 żołnierzy. W wykazach Komisji Wojskowej Rządu Stan obecnych do boju pojawia się 31 marca 1831 roku w liczbie 1712 żołnierzy (2 bataliony) w składzie korpusuSierawskiego, następnie Dziekońskiego w sandomierskiem. 4 kwietnia liczy 1719 ludzi, 20 kwietnia – 1690. Od 6 maja wykazywany jest w składzie 3 batalionów, 1909 ludzi. Potem jego liczebność wzrasta do 1912 ludzi 8 maja, 2049 – 5 czerwca i 2066 – 6 lipca. Wtedy był włączony w skład grupy gen. Ramoriny. 22 sierpnia liczył 1617 ludzi w 3 batalionach w składzie VI DP gen. Bielińskiego, ponadto 70 w garnizonie warszawskim. Złożył broń wraz z korpusem Ramoriny 18 września 1831 na granicy austriackiej.
Uzbrojenie podstawowe piechurów stanowiły kosy i piki oraz karabiny skałkowe, a także tasaki, czyli pałasze piechoty. Z magazynów Komisji Rządowej Wojny nowe pułki piechoty otrzymywały początkowo przeciętnie 430 karabinów. Zapewne były to karabiny francuskie wz. 1777 (kaliber 17,5 mm), być może rosyjskie z fabryk tulskich wz. 1811 (kaliber 17,78 mm), z bagnetami. W późniejszym okresie uzbrojenie poprawiało się, dzięki broni zdobycznej i dostawom karabinów własnej produkcji. Wyposażenie żołnierzy, uzbrojonych w karabiny, uzupełniała ładownica na 40 naboi (czasem zastępowana torbą płócienną) oraz pochwa na bagnet.
Umundurowanie
Umundurowanie początkowo było niejednolite i powinno składać się, zgodnie ze wspomnianym rozkazem, z:
wołoszki lub sukmany, najlepiej sukiennej, podszytej płótnem, w kolorze zgodnym ze strojem włościańskim w danym województwie, z kołnierzem w kolorze województwa;
kaftana lub kożuszka z rękawami, zakrywającego podbrzusze;
spodni sukiennych, płótnem podszytych, szarych lub w kolorze wołoszki;
ciżem (trzewików) lub butów krótkich (z krótkimi cholewami);
furażerki z zausznicami, z lampasem (otokiem) w kolorze województwa;
dwóch halsztuchów (chustek na szyję) czarnych;
trzech koszul;
pary rękawiczek bez palców;
dwóch par gatek (kalesonów) płóciennych.
W późniejszym okresie, po przejściu na etat Komisji Rządowej Wojny, umundurowanie zostało ujednolicone i składało się z białej wołoszki z niebieskimi wyłogami rękawów, naramiennikami i kołnierzem, spodni granatowych z niebieską wypustką oraz granatowej furażerki z niebieskim otokiem i wypustką. Pasy i trzewiki czarne.
