The Amazing Kamikaze Syndrome er det ellevte studioalbumet til den britiske rockegruppaSlade. Det kom ut 3. desember 1983 og nådde 49. plassen på den britiske albumlista. Albumet vart i stor grad produsert av bassisten Jim Lea. Dei to britiske topp 10-singlane frå albumet, «My Oh My» og «Run Runaway», vart begge produserte av John Punter.
I 1984 vart albumet ompakka og gjeve ut som Keep Your Hands Off My Power Supply av CBS Associated Records i USA og Canada. Både «Run Runaway» og «My Oh My» vart amerikanske topp 40-hittar det året, og gav bandet eit etterlengta gjennombrot der.
Bakgrunn
Etter konserten til Slade på Readingfestivalen i 1980 vart interessa for bandet gjenoppliva og ein stor platekontrakt vart signert med RCA. The Amazing Kamikaze Syndrome var andre studioalbumet til bandet for selskapet og hadde for det meste vorte spelt inn i 1982. I november same år vart den første singelen frå albumet, «(And Now the Waltz) C'est La Vie» gjeve ut og nådde 50. plassen på singellista i Storbritannia. Likevel, tidleg i 1983, følte RCA at dei innspelte spora på albumet mangla hitpotensiale, og i arbeidet med å endra det føreslo RCA at bandet skulle jobba med produsenten John Punter.[1] Solovokalisten Noddy Holder og Lea skreiv og spelte deretter inn demoar av to songar: «My Oh My» og «Run Runaway». Begge vart motteke med entusiasme av RCA og Punter vart tilsett for å jobba på dei to spora.
«My Oh My» kom ut i november 1983 og nådde andreplassen i Storbritannia i jula. Suksessen med singelen førte til at RCA gav ut The Amazing Kamikaze Syndrome i desember, i staden for i februar 1984. Albumet nådde 49. plassen i Storbritannia og var ein suksess over heile Europa. Singelen gjekk heilt til topps i Noreg. I januar 1984 nådde den andre singelen «Run Runaway» sjuandeplassen i Storbritnnia. .[2]Suksessen med Quiet Riot sin versjon av «Cum on Feel the Noize» i slutten av 1983 førte til at Slade signerte med CBS, som ville gje ut The Amazing Kamikaze Syndrome som Keep Your Hands Off My Power Supply i 1984.[2]
Tittelen til albumet vart foreslått av Holder. I eit intervju frå 1983 sa han: «Eg las sportssidene ein dag, og det var ein artikkel om motorsport. Han snakka om «kamikaze -komplekset» dei gutane som konkurrerer synest å ha med å setja livet på spel kvar gang dei går på banen. Eg trur Barry Sheene vart nemnd som eit spesifikt døme. Uansett, det slo meg at nokon av songane våre passa inn i denne ideen, så tittelen verka som eit logisk val. Og la oss innsjå at alle har noko av det komplekse i seg, vi alle gamble på eit tidspunkt i livet vårt.»[3]
Utgjeving
I eit fanklubbintervju frå 1986 snakka Holder om at bandet ønskte å ha gjeve ut ein oppfølgjarsingerl frå albumet etter «Run Runaway». Han sa: «Me følte alle at det burde vore ein singel på baksida av «Run Runaway». Albumet var den første store suksessen vår i Amerika, det var topp 5 over heile Europa og nummer 1 i Skandinavia i fleire månader. Storbritannia var den einaste staden det ikkje var eit stort album. Me kunne teoretisk sett ha hatt ein singel til. Det hadde vore ein hit. Det var mange gode songar på det albumet.»[4]
Marknadsføring
Under utgjevinga av albumet i desember hadde bandet allereie byrja på ein turné i Storbritannia. Med suksessen med «My Oh My» dukka bandet òg opp på britisk og europeisk TV regelmessig, følgd av suksessen med «Run Runaway». Sidan albumet opphavleg skulle ut i februar 1984, hadde dei diskutert planane for ein større konsertturné.[5] Likevel fann turneen aldri stad, og etter nokre få konsertar i Amerika i løpet av 1984, ville bandet aldri opptre live igjen, bortsett frå éin song på 25-årsjubileet deira, organisert av fanklubben.
Songinformasjon
«Slam the Hammer Down» vart gjeven ut i Amerika som ein promosingel i 1984, remiksa av Shep Pettibone.[6] På «Cocky Rock Boys (Rule OK)» kan ein høyre linja «you Frank and Johnny, you're hurting my arm» på slutten av songen, som er ein referanse til filmen The Maltese Falcon frå 1941, med Humphrey Bogart i hovudrolla.[7] «Ready to Explode» er ein åtte og eit halvt minutt lang song med fleire tema om spenninga ved motorsport.[6]
Då albumet kom ut meinte Kerrang! at albumet viste ein «tilsynelatande uanstrengt sjølvtillit og ein ubesmitta smittsomheit». Dei konkluderte med: «Slade har ikkje mista det gamle ville tøtsjet sitt.»[14]Sounds kommenterte at «albumet viser heilt klart at Slade framleis er i stand til å rocka hardare og meir fengjande enn dei fleste band som er halvparten så unge.» Dei la til: «Dei høyrest så livlege og sjølvsikre ut at du kan tilgi dei rock'n'roll-klisjéene dei av og til glir inn i. Som alltid er det metal-boogie-stampinga som verkeleg splittar bramsegla, og det er nok store drivande rockesongar her til å fore Quiet Riot med hittar fram til 1987!»[15]Record Mirror skildra albumet som «Slades ultimate feiring», og la til «fantastisk underhaldning garantert.»[16]
Anne Lambert frå Number One kommenterte: «Slade ber framleis den same lyden - enorme forvrengde gitarar toppa av Noddy som skrik for harde livet. Det vil bli elska av Slade-fanatikarar, og bli tolerert av alle andre.»[10] Linda Duff frå Smash Hits sa: «Dei fire karane sette seg fore å laga så mykje uro som mogleg. Og med trommer som høyrest ut som sekkar med hobnail-støvlar som blir kasta ned lange trapper, fiolinsoloar som balanserer farleg inn og ut av å vere stemt, pluss dampande gitarar som rasar av stad, lykkast dei veldig bra. Eg ville ikkje tenka over livet under denne plata, men det er moro, ikkje sant?»[12]
Joe Geesin frå nettmagasinet Get Ready to Rock! skreiv: «The Amazing Kamikaze Syndrome startar med å bevisa at sjølv om det ikkje var den klassiske, gamle Slade, hadde dei det framleis. Riffa var framleis store, og soloane var om noko betre, meir metal om enn kommersiell metal.»[9] Jeff Giles frå Ultimate Classic Rock skildra albumet som eit «velskrive og smartpolert sett med songar som toppa rockestilen deira med pop-produksjon som passa perfekt i tråd med trendane på den tida.»[17]
