Reality er det 23. studioalbumet til den engelske musikaren David Bowie. Det kom ut 15. september 2003 på ISO Records og Columbia Records. Det vart produsert av Bowie og den mangeårige samarbeidspartnaren Tony Visconti, og spelt inn mellom januar og mai 2003 i heimestudioet til Bowie, Looking Glass Studios i New York City og heimstudioet til Mike Garson i California. Det var eit rockealbum og hovudsakleg skriven etter at det førre albumet Heathen var ferdig. Det inneheld coverversjonar av The Modern Lovers-songen «Pablo Picasso» og George Harrison sin «Try Some, Buy Some». Albumet fekk positive meldingar då det kom ut. Han marknadsførte albumet med Reality-turneen i 2003 og 2004, som vart den siste konsertturneen hans. Det var det siste albumet hans med originale songar på ti år, før The Next Day i 2013.
Innspeling og produksjon
Bowie byrja å skrive songar for Reality så snart produksjonen av det førre albumet hans, Heathen, var i boks. Somme av songane skreiv han raskt: «Fall Dog Bombs the Moon» vart skriven på tretti minutt. Andre songar, som «Bring Me the Disco King», var ein song Bowie hadde prøvd seg på så tidleg som i 1970-åra og igjen i 1993 på Black Tie White Noise[2] og på Earthling i 1997.[3][4] Albumet vart spelt inn og produsert i Looking Glass Studios i New York City og produsert av Bowie og Tony Visconti. Bowie skreiv fire eller fem spor i heimestudioet sitt før han kom til Looking Glass. Bowie og Visconti tok desse spora og forma dei til sju songar, ør dei la til ekstra lydspor som rytmegitar og klaverinstrument. I følgje Visconti var dei forsiktige i denne delen av prosessen og spelte inn ting skikkeleg, og sa «me gjer nesten ingenting opp att. Eg speler nesten alltid alt veldig nøye første gongen, fordi eg veit at me då ikkje treng å gjere det opp att, så mange av demopartane enda opp den endelege versjonen.»[4] Dei tok så «ein kort pause» medan Bowie skreiv nokre songar til, og så byrja dei prosessen med å leggje til nye lydspor til det nye materialet.[4]
Albumet bestod hovudsakleg av originale songar, men inkluderte òg to songar skrivne av andre, The Modern Lovers sin «Pablo Picasso» og George Harrison sin «Try Some, Buy Some». Desse to spora var opphavleg meint for eit album Bowie aldri spelte inn, Pin Ups 2, ein planlagd oppfølgjar til Pin Ups frå 1973.[4] Kort tid ør albumet kom ut snakka han med Rolling Stone og sa om innspelinga av «Try Some, Buy Some»: «Me var ganske nær det originale arrangementet, men den totale kjensla var litt annleis. Det er eit tettare stykke.»[5]
Bowie og Visconti produserte både stereo- og 5.1-miksen i studio då albumet vart spelt inn. Visconti sa om 5.1-miksen «Min måte å gjere 5.1 på er å vere involvert, å ha instrumenta pakka rundt seg i staden for framom deg. I staden for å setje deg i publikumssetet, set eg det faktisk midt i bandet, og det er deg gjorde med Reality. I tillegg har slap-back på vokalen i dei bakre høgtalarane for å skape rom.»[4]
Bowie spelte som vanleg inn vokalen for songane på berre eitt eller to forsøk. Visconti sa at Bowie nyleg hadde slutta å røykje og hadde derfor «fått attende noko av det høge registeret. Han hadde mista minst fem halvtonar, og no fekk han det meste attende. Eg meiner, i gamledagar brukte han å syngje 'Life on Mars?' i C. No må han syngje han i G.»[4]
Albumtittel
Bowie valde 'Reality' som albumtittel fordi «Eg føler at verkelegheita har vorte eit abstrakt for så mange menneske dei siste 20 åra. Ting som dei såg på som sanningar, ser ut til å ha smelta bort, og det er nesten som om vi tenker postfilosofisk no. Det er ikkje noko å stola på lengre. Ingen kunnskap, berre tolking av dei fakta som vi ser ut til å bli fløymd over med dagleg. Kunnskap ser ut til å ha vorte etterlate, og det er ei kjensle av at vi er på sjøen. Det er ikkje noko meir å halda på, og sjølvsagt pressar politiske omstende den båten lenger ut.»[4]
Reality fekk mykje god omtale frå kritikarane. Ei melding i BBC kalla albumet «eit skikkeleg album, med ei byrjing, ein midtre del og ein slutt. Det er direkte, varmt, kjenslemessig ærleg, jamt og overflod av behageleg villeiande musikalsk enkelheit gjer at ironien i det sentrale konseptet - at det ikkje er noko slikt som røyndom lenger - ei moglegheit til å filtrere gjennom. Det er òg ganske livleg og overtydande.» Den same meldinga kalla dette og det tidlegare albumet Earthling det «beste albumet hans sidan Scary Monsters.»[1] Eric Carr i Pitchfork gav albumet positiv omtale og skreiv: «Det Heathen frå fjoråret impliserte, og det Reality verkar å bevise er at Bowie omsider har slutta seg til oss alle i notida, ung i sinnet som alltid, men gammal nok til å ikkje vise det.»[12] Han likte vidare den avslappa kjensla og rekna dei originale songane som langt betre enn coverversjonane. Han kritiserte coverversjonen av «Try Some, Buy Some» og meinte «Pablo Picasso» var ei forbetring, men totalt sett dårlegare enn originalane. Han oppsummerte albumet som «ganske bra» og meinte det sementerte statusen hans som ein moderne artist.[12] Caroline Sullivan i The Guardian gav liknande ros til albumet og kalla det «rørande, intelligent» og at det «fungerer uventa bra». Ho roste vokalen til Bowie og om konseptet om 'røyndom' skreiv ho at «tekstane lar deg gjette.»[10] Anthony DeCurtis i Rolling Stone hylla coverversjonane og meitne at gitararbeidet på «New Killer Star» minna om Bowie sitt arbeid på Lou Reed-albumet Transformer i 1972. Han meinte til slutt at Bowie hadde klart å søkje etter «røyndom», til Bowie si «blanda fælske og underhaldning».[13]
I ei melding for den avggrensa plateboksen David Bowie Box (2007), skildra Thom Jurek Reality som «ei schizofren plate», der coverversjonane av George Harrison sin «Try Some, Buy Some» og Modern Lovers sin «Pablo Picasso» «utpregar dette albumet meir enn noko anna».[17]Stephen Thomas Erlewine i AllMusic likte albumet og roste måten Bowie og Visconti klarte å modernisere den tidlegare 70-tals stilen sin. Han kalla føregangaren «ei blanding frå Hunky Dory til "Heroes", og skreiv at Reality held fram der føregangaren slutta, ei blanding av "Heroes" til Scary Monsters.[7] Han meinte at albumet var meir «kunstnarisk» enn Heathen, men hadde «ei liknande kjensle» og «var like tilfredsstillande». Han konkluderte: «Begge platene er eit bevis på at veteranrockarar kan laga tilfredsstillande klassisistiske plater utan å resultere i nostalgi eller bli for komfortable.»[7]
Utgjeving
Gjennom marknadsføringsperioden kom albumet ut i ulike format. Standardutgåva var ei enkel plate, etterfølgd av ein CD med ein bonus-CD med tre spor i digipak-format, i tillegg til ei europeisk dobbel-palte med ein bonus-CD med åtte spor. Albumet vart så gjeven ut i fleirkanals hybrid SACD, og så med ein bonus-DVD spelt inn i London.[18]
DVD-en inneheld ein promokonsert der heile albumet vart framført spor or spor. Det vart spelt inn i Riverside Studios i Hammersmith i London den 8. september 2003. På den kanadiske utgåva var DVD-en korta ned til fem spor.
DualDisc-utgåve
Ei DualDisc-utgåve kom ut først i Boston og Seattle i USA. CD-sida inneheld albumet, medan DVD-sida inneheld albumet i 5.1-kringlyd og bonusmateriale (fotogalleri, tekstar, biografi og diskografi). Av mest interesse var den elles utilgjengelege Reality-filmen med videoar av «Never Get Old», «The Loneliest Guy», «Bring Me the Disco King» og «New Killer Star» regissert av Steven Lippman. Kring eit halvt år seinare kom denne utgåva ut i heile USA og Canada.
