Naturlege satellittar er himmellekamar som går i bane kring andre større himmellekamar. Månar er ein type naturlege satellittar. Det er minst 140 månar i solsystemet, og truleg mange andre i bane rundt planetar i andre solsystem. Det typiske er at dei store gasskjempene har mange månar. Merkur og Venus har ingen månar, jorda har éin stor og Mars har to små.

Ein meiner at dei fleste månane blei danna i det kollapsande området i den protoplanetariske skiva som var grunnlaget til planeten månen høyrer til. Men det er mange kjente og moglege unntak og variasjonar i denne standardmodellen. Fleire månar er mest sannsynleg innfanga asteroidar, andre kan vera fragment av større månar sprengt ved kollisjonar. Månen til jorda har igjen eit anna opphav, ein del av planeten vår blei sprengt vekk ved ein kjempekollisjon med ein annan himmellekam. Så lenge dei fleste månane berre er kjent frå enkelte observasjonar frå romsondar eller teleskop er dei fleste opphavsteoriane enda usikre.

Dei største månane i solsystemet (dei over 3 000 km i diameter) er (frå sola og utover) den eine til jorda: Månen, dei galileiske månane til Jupiter: Io, Europa, Ganymede, og Callisto, saturnmånen Titan, og neptunmånen Triton. For mindre månar, sjekk tabellen under kvar planet.

Her er ein samanliknande tabell som klassifiserer alle kjende månar etter diameter. Han inkluderer au nokre andre objekt å bite merke i, enkelte asteriodar, planetar og kuiperbelteobjekt.

¹ Det er omdiskutert om Cruithne kan teljast som ein verkeleg måne, men han er med i tabellen for samanlikninga sin del.

I tillegg til planetmånane er det også kjent at det finst over tretti asteroidemånar, asteroidar som går i bane rundt andre asteroidar.

Denne astronomiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.