Crackers er eit studioalbum og samlealbum av det britiske rockebandet Slade. Det kom ut 18. november 1985 og nådde 34. plassen på den britiske albumlista. Albumet selde til gullplate i Storbritannia same månaden.[1] Det vart produsert av bassisten Jim Lea utanom «All Join Hands», «Do You Believe in Miracles», «My Oh My» og «Run Runaway», som alle var produserte av John Punter. Albumet består av ei blanding av tidlegare hittar av bandet, somme nyinnspelingar og eit utval av coverversonar.
Slade prøvde med Crackers å skape ei plate som hadde ei feststemning. Sidan originalen kom ut har albumet kome ut i fleire nyutgåver gjennom åra, stundom med noko andre titlar og undertitlar på plateomslaget, som «The Christmas Party Album» på Slade's Crazee Christmas! (1999) og The Party Album (2001), eller «The Rockin' Party Album!» (2006). Det har òg vore nokre variasjonar i innhaldet på albumet.
Sjølv om selskapet til Slade, RCA gav ut «Do You Believe in Miracles» som singel, vart det inngått ein avtale med Telstar om å inkludera songen på Crackers. Etter at singelen nådde 54. plassen på lista i Storbritannia, vart det indikert at inkludering på albumet hadde fått han til å ikkje nå ei høgare plassering. I eit intervju frå 1986 sa trommeslagaren Don Powell: «Det kan vera ein grunn. Det var morosamt nok eit av argumenta i striden - Telstar sa at dei ville ha han på albumet, medan me ikkje gjorde det fordi det ville bety at han ville dela salet mellom singelen og albumet. Eg veit at viss eg personleg liker nokon andre sin singel, og det kjem til å vera på det siste albuma deira, så ventar eg og kjøper albumet i staden.»
Innspeling
Gitaristen Dave Hill snakka om innspelinga av albumet i eit intervju frå 1986: «Eg likte å laga spora for Crackers mykje meir enn dei for Rogues Gallery.» I sitt eige intervju det året avslørte Powell tankane sine om Crackers-prosjektet: «Vel, me var litt tvilsame i byrjinga, me trudde at det kan ha vore ein annan Black Lace-aktig sak. Då me faktisk spelte inn coverversjonane, hadde me det veldig bra då me gjorde det. Me gjekk berre inn i studioet og la dei ned ein etter ein - det var som å spela live på scena.»[3][4]
Medan han spelte inn Crackers, oppdaga Hill Victor Herman, ein gatemusikar, som spelte sekkepiper i Oxford Street i London. Sidan bandet skulle spela inn sin eigen versjon av «Auld Lang Syne», inviterte Hill Herman for å gje innspelinga eit autentisk preg. Herman gjekk med på det, og då han var ferdig med å spela inn delen sin, gav Slade han ein konvolutt med ein betydeleg sum pengar i, saman med takka deira og gode ynskjer. To dagar seinare vart konvolutten returnert med posten, saman med eit brev frå Herman, der han sa at han koste seg så mykje i studioet at han ikkje ville ha pengane. Slade inviterte han seinare til julefesten deira 18. november 1985 - dagen då albumet kom ut. På festen overrekte Slade ei av gullplatene til bandet til Herman som eit minne.[5][3]
Dave Thompson frå AllMusic skildra albumet retrospektivt som «både det mest gledeleg heftige, høglydte og allsongvenlege albumet i heile Slade-katalogen, og den soleklart mest avskyelege plata dei nokon gong har laga. Han la til «heile albumet er så livleg og støyande at sjølv eremittar kunne spela det, og trudd at dei har det gøy», men sette spørsmålsteikn om det kunne vurderast som «eit skikkeleg Slade-album».[6] I 2010 følte Classic Rock at albumet burde «unngåast» og uttalte: «Denne kalkunen var eit veldig nadir for Slade. Kombinasjonen av nyinnspelte hittar og festleg stemning oppnådde det kommersielle målet sitt, men albumet slo truverdet til HMS Slade midtskips med nokre uforgivelege tyske torpedoar.»
