De 102de editie van de Ronde van Frankrijk werd van 4 tot en met 26 juli 2015 verreden. De Tour ging van start in de Nederlandse stad Utrecht en eindigde traditiegetrouw in Parijs.
De gemeente Utrecht had eerder al geprobeerd de Tourstart van 2010 binnen te halen, maar was toen overtroefd door Rotterdam. Op 8 november 2013 maakte de Société du Tour de France bekend dat de stad in 2015 alsnog aan de beurt zou zijn.[1] Op 28 november 2013 volgden persconferenties in Parijs en vervolgens in Utrecht met meer gedetailleerde informatie over de start in 2015. Op 24 mei 2014 volgde het bericht dat de tweede etappe zou eindigen op het kunstmatige eiland Neeltje Jans in Zeeland. Het volledige routeschema werd in oktober 2014 onthuld.
De organisatie van tourstart in Nederland ontving een subsidie van € 2.500.000 van het Ministerie van VWS, in het kader van de subsidieregeling van topsportevenementen.[2]
De Grand Départ vond plaats in de stad Utrecht, met een rit tegen de klok van 14 km. Dit was meteen ook de enige individuele tijdrit van deze Ronde, die dus meer dan ooit in de bergetappes beslist zou gaan worden. Op dag 2, de eerste rit in lijn arriveerde het peloton, via Rotterdam, in de provincie Zeeland. Op Neeltje Jans werd gesprint voor de overwinning en de eerste groene trui. De derde rit was volledig Belgisch, met hellingen uit de Waalse Pijl. De start was in Antwerpen en de finish boven op de Muur van Hoei waar de Tour nooit eerder halt hield. De vierde rit ging van Seraing naar het Franse Cambrai. Een rit die in verband met de kasseistroken onrustig was, bovendien was deze rit de langste van deze Tour. Net als in 2014 keerde de Tour terug naar Arras met een vlakke rit naar Amiens. De volgende rit verbond Abbeville en Le Havre, met een vrij lastige finale heuvelop. De 7e dag, ontving Livarot de renners in een vlakke etappe, bestemd voor de sprinters. De achtste rit bracht de renners naar de Mûr-de-Bretagne via de noorderkant vanuit Menehiez, die voor het eerst beklommen werd in 2011. Op de zondag voor de rustdag in Pau werd een ploegentijdrit afgewerkt tussen Vannes en Plumelec.
Na de eerste rustdag in Pau volgden drie etappes in de Pyreneeën. De eerste was tussen Tarbes en het skistation Col de la Pierre Saint-Martin, een nieuwe aankomst. Het peloton keerde de volgende dag terug naar Pau en zette koers richting de stad Cauterets met onderweg de col d'Aspin en de legendarische Tourmalet. De aankomst lag op een klein klimmetje dat niet meetelde voor het bergklassement. Tot slot, de laatste Pyreneeënrit tussen Lannemezan en Plateau de Beille, na een passage langs de Portet d'Aspet (ter ere van Fabio Casartelli die hier twintig jaar eerder het leven liet) en de Port de Lers volgde de lastige slotbeklimming. Daarna kwam een vlakke rit tussen Muret en Rodez. De rit daarna was er weer een voor de meer klimmende types, Met passages rond het viaduct van Millau en langs de Gorges du Tarn. De aankomst was in Mende, op het vliegveld waar Laurent Jalabert twee decennia eerder won. Na een sprintersrit in Valence kregen de aanvallers opnieuw kansen tussen Bourg-de-Péage en Gap. Daarna rustten de renners een dag in Gap.
Na de tweede rustdag begon een pittige slotweek in de Alpen. De 17de etappe ging van Digne-les-Bains naar Pra Loup. De volgende dag kwam peloton aan in Saint-Jean-de-Maurienne na de Col du Glandon en de nooit eerder beklommen Lacets de Montvernier. Vanuit St.-Jean-de-Maurienne volgde een zeer korte rit maar met veel hoogteverschillen: de Chaussy, de Col de la Croix-de-Fer, de col du Mollard en de finish in het skistation van La Toussuire. De laatste Alpenrit was de koninginnenrit naar de gevreesde Alpe d'Huez, met onderweg nogmaals de Col de la Croix-de-Fer en de slotbeklimming naar L'Alpe d'Huez. Deze etappe zou aanvankelijk onderweg over de Galibier gaan, maar een aardverschuiving in het voorjaar maakte dit onmogelijk. Dit zorgde voor het unicum dat gedurende drie etappes op rij de Ronde van Frankrijk over twee gemeentes (Saint-Colomban-des-Villards en Saint-Jean-de-Maurienne) reed. Op zondag 26 juli was er de afsluiter naar Parijs met vertrek vanuit Sèvres.
1 De groene trui werd in de tweede etappe gedragen door Tony Martin die tweede stond achter Dennis.
2 De witte trui werd in de tweede etappe gedragen door Tom Dumoulin die tweede stond achter Dennis.
3 De gele trui werd in de zevende etappe niet gedragen aangezien de klassementsleider Martin niet van start ging in die etappe.
4 De witte trui werd in de negende etappe gedragen door Warren Barguil en in de tiende etappe door Nairo Quintana die tweede stonden achter Sagan.
5 De bolletjestrui werd in de tiende, elfde en twaalfde etappe gedragen door Richie Porte, en in de dertiende tot en met achttiende etappe door Joaquim Rodríguez die tweede stonden achter Froome.
6 De bolletjestrui werd in de eenentwintigste etappe gedragen door Romain Bardet die derde stond achter Froome en Quintana.
.svg){kind=small}
_(cropped).jpg)
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}