-3 (maximum dubium) Latinitas huius rei maxime dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Lingua Arabica^[1] sive sermo Arabicus^[2] (-onis, m) est lingua in familia linguarum Semiticarum, in quibus et est Hebraica Aramaicaque, cognata, qua centena milia hominum non tantum in paeninsula Arabica, sed etiam in Africa Septentrionali et magna Orientis Proximi parte loquuntur. Arabicus est etiam liturgicus religionis Islamicae sermo.

Nomen Arabicum potest significare vel Arabicam litterarum vel multa genera sermonum eiusdem; ab Arabis prioris ut dialecti posterioris videntur, et Arabica litterarum ut lingua normalis.

• Arabica litterarum, اللغة العربية الفصحى (quae est lingua Arabica pura) lingua et Alcorani et mediorum praesentium per Africam Septentrionalem a Maroco usque ad Iraciam est.

• Arabica colloquialis sive dialectalis significat multa genera linguarum seu dialectorum nationum regionumve, quae a lingua Arabica classica derivatae sunt et per Africam Septentrionalem et per Orientem Medium sermone cottidiano adhibentur. Hae nonnunquam inter se affatim differunt et his locutiones mutuo incomprehensibiles sint. Dialectis infrequenter communicatum sit, sed nonnumquam in litteratura (praesertim in arte scaenica poësique), notabiliter in Libano et Aegypto; etiam per instrumenta communicationis socialis familiariter.

Aliquando difficile est redditu rerum Islamicarum Arabicarumque nisi verbis Arabicis. Alcoranus lingua Arabica expressus est et traditionaliter Muslimi impossibile esse reddere ac constare fideliter cum primitivo credunt—vero, ante nuper numquam ab nonnullis sectis creditum est reddendum. Quamquam lingua Arabica frequenter cum religione Islamica associata est, Christiani tamen Arabici, Iudaei Orientales, ac Mandaei Iraciani etiam Arabice loquuntur; neque maior Muslimorum pars loquitur, solummodo locutiones conditas cognoscunt ut precantur.

Verbum Latinum algorismus derivatum est a nomine inventoris algebrae—quod etiam verbum Arabicum est quam alchemia, alcohol, et azimutum. Vide indicem verborum Latinorum ab origine Arabica. Numeros arabicos (0 1 2 3 4 5 6 7 8 9) Europaenses et alii cum glyphis variis utuntur. Lingua Hispanica plurima verba Arabica habet.

Arabicae colloquialis est nomen earum linguarum seu dialectorum quibus homines per orbem Arabicum loquuntur, quae a lingua litterarum differunt. Divisio principalis dialectorum est utrum Occidentales (vulgo: Maghreb) an Medii Orientis; etiam sequitur utrum manentes an a rebus novandis abhorrentiores vagas Beduinorum. Lingua Melitica descensa ab Arabica, tamen existimata est distincta. Fabulantes nonnullarum dialectorum cum eis aliarum dialectorum nequent invicem comprehendere; praesertim, quamquam Medioorientalenses invicem comprehendere possunt, non Occidentalenses (tamen ut conversus non verus est, propter ubiquitatem pellicularum et aliorum mediorum Medioorientalium, praesertim ex Aegypto.)

Substrata linguistica dissimilitudinem dialectorum afficientia dant multa verba nova, ac afficunt appellationem syntaximque; tamen affecit magis in plurimas dialectos ut in linguis Romanicis retentio vel mutatio verbum classicarum. E.g., Iracianum aku, Levantinum fiih, Africanum Septentrionale kayen significat 'adest', ab yakuun, fiihi et kaa'in Arabice litterarum.

In coëtibus principalibus sunt:

Alphabetum Arabicum ab Aramaico oriundum est ei simile, ut abecedarium Cyrillicum vel Copticum similia alphabeti Graeci sunt. Traditionaliter differentiae aliquot erant translationum utrum scripturae Occidentalis an Orientalis; praecipue, quod fa punctum inferum, qaf unicum superum habebat in Occidente, ac quod ordo litterarum differebat in usu numerali. Atqui translatio Occidentalis relicta est, praeter calligraphiam et scholas Alcoranicas Africae Occidentalis. Alphabetum Arabicum, quam Hebraicum, dextra ad laevum scripta sit.

Nomen Arabicum habet unum tribus ex casibus, aut nominativum, aut genitivum, aut accusativum, et unum tribus ex numeris, aut singularem, aut pluralem, aut dualem (pro duabus rebus). Illos casus indicat 'u' pro nominativo casu, 'i' pro genitivo, 'a' pro accusativo. Linguam Arabicam vetustiorum praesentavit e.g. orientalista Britannicus Gulielmus Wright.

Libri antiquiores

• Franciscus Raphelengius, Lexicon Arabicum. 1613 (Textus apud Google Books) (Textus apud Google Books) (Textus apud Google Books)
• Thomas Novariensis, Isagoge: id est, Breve introductorium Arabicum in scientiam logices, cum versione Latina, ac theses sanctae fidei. Romae, 1625 (Textus apud Google Books) (Textus apud Google Books)
• Schindleri Lexicon Pentaglotton, Hebraicum, Chaldaicum, Syriacum, Talmudico-Rabbinicum, et Arabicum, in epitomen redactum. Londinii: Jones, 1635 (Textus apud Google Books)
• Olaus Gerhardus Tychsen, Elementale Arabicum. Rostochii: Officina Koppiana, 1792 (Textus apud Google Books) (Textus apud Google Books) (Textus apud Google Books) (Textus apud Google Books)

Libri recentes

• Grigore, George. 2007. L'arabe parlé à Mardin: Monographie d'un parler arabe périphérique. Bucharest: Editura Universitatii din Bucuresti. ISBN (13) 978-973-737-249-9.
• Haywood, et Nahmad. 1965. A New Arabic Grammar. London. ISBN 0-85331-585-X.
• Lane, Edward William. 1893, 2003. Arabic English Lexicon. ISBN 81-206-0107-6.
• Mumisa, Michael. 2003. Introducing Arabic. Goodword Books.
• Thelwall, Robin. 2003. Arabic: Handbook of the International Phonetic Association. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 0-521-63751-1.
• Traini, R. Vocabolario di arabo. Romae: I.P.O.
• Vaglieri, Laura Veccia. Grammatica teorico-pratica della lingua araba. Romae: I.P.O.
• Versteegh, Kees. 1997. The Arabic Language. Edinburgh University Press.
• Watson, Janet. 2002. The Phonology and Morphology of Arabic. Novi Eboraci: Oxford University Press.
• Wehr, Hans Wehr. 1952, 1985. Arabisches Wörterbuch für die Schriftsprache der Gegenwart: Arabisch-Deutsch. Harassowitz. ISBN 3-447-01998-0.

Vicipaedia in Lingua Arabica

Vicimedia Communia plura habent quae ad linguam Arabicam spectant.

• Etymological Dictionary of Arabic