Lionor de Castela

Biografía
Nacemento	1241 Coroa de Castela
Morte	28 de novembro de 1290 (48/49 anos) Harby, Reino Unido
Lugar de sepultura	Abadía de Westminster Catedral de Lincoln (enterro do corazón)
Relixión	Catolicismo
Actividade
Carreira militar
Conflito	Oitava Cruzada Novena cruzada
Outro
Título	Condesa Raíña consorte
Familia	Casa de Borgoña
Cónxuxe	Eduardo I de Inglaterra (1254 (Gregoriano)–)
Fillos	Catarina de Inglaterra, Alicia de Inglaterra, Branca de Inglaterra, Beatriz de Inglaterra, Xoán de Inglaterra, Xoán de Inglaterra, Henrique de Inglaterra, Leonor de Inglaterra, condesa de Bar, Xiana de Inglaterra, Xoana de Acre, Afonso, conde de Chester, Margarida de Inglaterra, Berengaria de Inglaterra, María de Woodstock, Alicia de Inglaterra, Sabela de Inglaterra, Sabela de Rhuddlan, Eduardo II de Inglaterra
Pais	Fernando III de Castela   e Xoana de Dammartin
Irmáns	Henrique de Castela Filipe Fernando de Castela Manuel de Castela Frederico de Castela Sancho de Castela Afonso X o Sabio Lois de Castela María de Castela Berenguela de Castela Fernando de Castela
Descrito pola fonte	Dictionary of National Biography Obálky knih, The Nuttall Encyclopædia >>>:Eleanor

Lionor de Castela,^[1] nada en Burgos en 1241 e finada en Harby, Nottinghamshire, o 28 de novembro de 1290, foi unha infanta de Castela por nacemento e raíña de Inglaterra polo seu matrimonio con Eduardo I.

Foi a segunda do tres fillos nados do segundo matrimonio de Fernando III o Santo con Xoana de Danmartín, condesa de Ponthieu.^[2][3][4]

O 18 de outubro de 1254, no mosteiro das Folgas, en Burgos, casou co príncipe Eduardo de Inglaterra, futuro rei Eduardo I. A intención orixinal deste matrimonio era selar a paz entre Henrique III de Inglaterra —pai de Eduardo– e Afonso X o Sabio —medio irmán de Lionor—, pola posesión de Gascuña, en litixio desde que a filla de Henrique II, Lionor de Plantagenet e de Aquitania, levouna en dote ao casar con Afonso VIII en 1177. O rei inglés esixiu o matrimonio entre Lionor e Eduardo como proba de sincera vontade de acabar coa guerra.

En 1270 acompañou ao seu marido á Novena Cruzada.^[a] Lionor e o seu marido Eduardo, atopábanse aínda en Terra Santa, durante a Novena Cruzada, cando, á morte do seu pai Henrique III, o 16 de novembro de 1272, foron proclamados rei e raíña de Inglaterra. Con todo, a coroación tivo lugar cando volveron das Cruzadas. En Terra Santa, Lionor foi unha compañeira abnegada e leal, até tal punto que, segundo a lenda, chegou a salvar a vida do seu esposo succionando o veleno dunha víbora que mordera a Eduardo. Acompañou ao seu esposo non só nas Cruzadas senón tamén na conquista de Gales, dando a luz ao menor dos seus 15 fillos, Eduardo (futuro Eduardo II), no castelo de Caernarfon, no mesmo centro de Gales.

A devoción entre ambos os esposos debeu ser maior que a de ambos cara aos seus descendentes; de feito, os seus fillos acabaron sendo criados polas súas avoas, Aliénor da Provenza e Juana de Danmartín. A morte do seu segundo fillo, Henrique en 1274 en Guilford non foi nin sequera dolorosa para os seus pais, que non asistiron aos seus funerais, pese ao curto camiño que había entre Londres e Guilford.

Lionor morreu en 1290 en Harby, Lincolnshire, aos 49 anos de idade e foi sepultada na Abadía de Westminster.^[b][c]

No seu camiño de Harby a Westminster, o entristecido monarca ordenou que en cada parada do real cortexo até a súa morada final, erixísese unha cruz conmemorativa, elevándose doce destas cruces, das que se conservan tres delas. Son as coñecidas como Cruces de Lionor, das que a máis coñecida é Charing Cros.

Do seu matrimonio co rei Eduardo I de Inglaterra naceron quince fillos:

• Unha filla (n.e m. Bordeos, Francia, ca. 1255).
• Catarina (Francia, 17 de xuño de 1264 - ibídem, 5 de setembro de 1264).
• Xoana (Abbeville, Ponthieu, Francia, xaneiro de 1265 - ibídem, 7 de setembro de 1265).
• Xoán (castelo de Windsor, 13 de xullo de 1266 - Castelo de Wallingford, 3 de agosto de 1271).
• Henrique (Castelo de Windsor, 6 de maio de 1268 - Castelo de Guildford, 14 de outubro de 1274).
• Lionor (Castelo de Windsor, 18 de xuño de 1269 - Gante, 29 de agosto de 1297), casada primeiro con Afonso III de Aragón (nun matrimonio por poderes, nunca consumado pola morte do noivo antes da voda), e logo con Henrique III, conde de Bar.
• Xiana Catarina (Palestina, ca. 1271 - ibídem, 5 de setembro de 1271).
• Xoana (Acre, Palestina, primavera de 1272 - Clare, Suffolk, 7 de abril de 1307), casada primeiramente con Gilbert de Clare, conde de Gloucester e Hertford. Ao enviuvar (1295), o seu pai pretendeu casala con Amadeu V de Savoia, pero ela casou en segredo (1297), con Ralph de Monthermer, servente do seu primeiro esposo.
• Afonso (Baiona, Gascuña, Francia, 24 de novembro de 1273 - Castelo de Windsor, 19 de agosto de 1284), conde de Chester.
• Margarita (Castelo de Windsor, 15 de marzo de 1275 - Bruxelas, Bélxica, marzo de 1333), casada con Xoán II, duque de Brabante.
• Berenguela (Kempton, Middlesex, 1 de maio de 1276 - 27 de xuño de 1278).
• unha filla (Palacio de Westminster, decembro de 1277 - ibídem, xaneiro de 1278).
• María (Palacio de Windsor, 11 de marzo de 1279 - Abadía de Amesbury, Wiltshire, 29 de maio de 1332), monxa en 1291, abadesa de Amesbury.
• Isabel (Castelo de Rhuddlan, Carnarvon, 7 de agosto de 1282 - Quendon, Essex, 5 de maio de 1316), casada primeiro con Xoán I, conde de Holanda, e logo con Humphrey de Bohun, conde de Hereford e Essex.
• Eduardo (Castelo de Caernarvon, 25 de abril de 1284 - asasinado, Castelo de Berkeley, 21 de setembro de 1327), sucesor do seu pai no trono.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Lionor de Castela

• Oitava Cruzada
• Novena Cruzada