Este artigo amosa letras cirílicas. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.
Lev Nikolayevich Gumilev (en ruso: Лев Никола́евич Гумилёв) nado o 1 de outubro de 1912 e finado en San Petersburgo o 15 de xuño de 1992, foi un historiador, etnólogo, antropólogo e tradutorsoviético do persa. Tivo reputación polas súas teorías moi pouco ortodoxas da etnoxénese e da filosofía da historia Foi un expoñente do euroasianismo .
Vida
Fillo dos destacados poetas Nikolay Gumilev e Anna Akhmatova, que se divorciaron en 1919, e o seu pai foi executado pola Cheka en 1921, cando Lev tiña só 9 anos. Lev pasou boa parte da súa mocidade, de 1938 a 1956, en gulags. Foi detido pola NKVD en 1935 e posto en liberdade, pero de novo arrestado e condenado. Despois de cumprir a súa condena, alistouse no Exército Vermello e participou na Batalla de Berlín de 1945. Con todo, foi detido de novo en 1949. Para conseguir a súa liberación, Akhmatova publicou un ditirambo para Joseph Stalin, que non axudou a liberar a Lev, aínda que posibelmente evitou a súa propia detención. As relacións entre Lev e a súa nai volvéronse tensas xa que a culpaba de non axudarlle o suficiente. Describiu os seus sentimentos sobre a detención de Lev e o período de represións políticas en Requiem (1963).
Un mozo Lev con seus pais en 1913
Despois da morte de Stalin en 1953, Gumilev ingresou no Museo do Hermitage, cuxo director, Mikhail Artamonov, o chegaría a apreciar como o seu mentor. Baixo a dirección de Artamonov, interesouse polos estudos xázaros e polos pobos esteparios en xeral. Nas décadas de 1950 e 1960, participou en varias expedicións ao delta do Volga e ao norte do Cáucaso. Propuxo un sitio arqueolóxico para Samandar, así como a teoría da transgresión do Caspio, en colaboración co xeólogo Alexander Alyoksin, como unha das razóns do declive xázaro. En 1960, comezou a dar clases na Universidade de Leningrado. Dous anos despois defendeu a súa tese de doutoramento sobre os antigos turcos. A partir dos anos 60 traballa no Instituto de Xeografía, onde defenderá outra tese de doutoramento, esta vez en xeografía.
Ideas
En consonancia coas súas teorías panasiáticas, apoiou os movementos nacionais dos tártaros, kazakos e outros pobos túrquicos, ademais dos mongois e outros asiáticos orientais. As ensinanzas de Gumilev gozaron dunha inmensa popularidade nos países de Asia Central. [1] En Kazán, por exemplo, erixiuse un monumento a el en agosto de 2005.
O historiador Mark Bassin escribe que Gumilev "non era un teórico fiable... [e] as súas hipóteses están cheas de inconsistencias, malentendidos e aplicacións erróneas dos conceptos que tomou prestados", pero que aínda que a súa teoría social é completamente problemática e carece de calquera tipo de autoridade científica ou intelectual, as súas ideas son importantes para entender a medida en que as súas teorías sobre a etnoxénese e o apasionarismo (entre outros conceptos) tiveron unha influencia masiva e un impacto significativo nunha variedade de contextos soviéticos e postsoviéticos. [1]
Crítica
Varios investigadores como Vadim Rossman,[2] John Klier,[3] Victor Yasmann,[4][5] Victor Schnirelmann,[6] e Mikhail Tripolsky describen as opinións de Gumilev como antisemitas.[7] Segundo estes autores, Gumilev non estendeu ese ecumenismo etnolóxico aos xudeus medievais, aos que consideraba unha clase urbana internacional parasitaria que dominaba aos xázaros e sometía aos primeiros eslavos orientais ao "Xugo Khazar". Esta última frase adaptouno do termo tradicional " Xugo Tártaro " para a dominación mongol da Rusia medieval, termo que Gumilev rexeitou xa que non consideraba a conquista mongol como un acontecemento necesariamente negativo. En particular, afirmou que os radhanitas foron determinantes na explotación do pobo eslavo oriental e exerceron unha influencia indebida no panorama socio-político e económico da primeira Idade Media. Gumilev sostivo que a cultura xudía era de natureza mercantil e existía fóra e en oposición ao seu medio. Segundo este punto de vista, os xudeus comparten unha forma específica de pensar, e isto está asociado coas normas morais do xudaísmo. Segundo Gumilev, os xudeus medievais tampouco levaban armas, pero participaban en guerras por apoderados ou a través de mercenarios.[8][9]
↑Rossman, Vadim, et al. Russian Intellectual Antisemitism in the Post Communist Era (Studies in Antisemitism Series). Univ. of Nebraska Press, 2005
↑Klier, John. "The Myth of the Khazars and Intellectual Antisemitism in Russia, 1970s–1990s". The Slavonic and East European Review, Volume 83, Number 4, 1 de outubro de 2005, pp. 779–781(3).
↑Yasmann, Victor. "The Rise of the Eurasians". The Eurasian Politician Issue 4 (agosto de 2001) Radio Free Europe, 1992
↑Yasmann, Victor. "Red Religion:An Ideology of Neo-Messianic Russian Fundamentalism" Demoktratizat: The Journal of Post-Soviet Democratization. Volume 1, No. 2. p. 26.
↑Shnirelman, Victor A. "The Story of a Euphemism: The Khazars in Russian Nationalist Literature." The World of the Khazars: New Perspectives. Brill, 2007. p. 353-372
