Jules Quicherat

Biografía
Nacemento	(fr) Étienne Julien Joseph Quicherat 13 de outubro de 1814 París, Francia
Morte	8 de abril de 1882 (67 anos) París, Francia
Lugar de sepultura	Cemiterio de Montparnasse
Director École des chartes (pt)
1871 – 1882 ← Léon Lacabane (pt) – Paul Meyer (pt)  →
Presidente Société de l'École des chartes (en)
Datos persoais
Educación	École des chartes (pt) Liceo Louis-le-Grand
Actividade
Campo de traballo	Historia, arqueoloxía, filoloxía, Diplomática e diplomacia
Ocupación	arqueólogo, historiador da arte, filólogo, escritor, historiador, mestre
Membro de	Société nationale des Antiquaires de France (en) (1845–) Comité des travaux historiques et scientifiques Société de l'histoire de France (pt) Académie des sciences, belles-lettres et arts de Besançon et de Franche-Comté (en) Academia de Inscricións e Linguas Antigas Q2994298
Interesado en	Xoana de Arco
Alumnos	Albert Sorel
Familia
Irmáns	Louis-Marie Quicherat
Premios
(1880)  Oficial da Lexión de Honra (1877)  Officier de l'Instruction publique (en) (1872)  officier d'académie (en)
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Library of the World's Best Literature

Jules Étienne Joseph Quicherat, nado en París o 13 de outubro de 1814 e finado na mesma cidade o 8 de abril de 1882, foi un historiador e arqueólogo francés, coñecido pola edición do Procès de condamnation et de réhabilitation de Jeanne d'Arc (5 vol., 1841-1849) e por estar considerado un dos pioneiros do estudo da arqueoloxía en Francia.^[1] Irmán do latinista Louis Marie Quicherat.

Estudou no Collège Sainte-Barbe, onde recibiu unha educación clásica, máis tarde escribiu unha historia do centro en tres volumes. En 1835 entrou na École des chartes en 1834, obtendo o título de arquivista paleógrafo, e logo pasou a traballar na Bibliothèque Royale, en 1847 inaugurou un curso de leccións de arqueoloxía na École des chartes, e máis tarde foi designado profesor de arqueoloxía medieval e mais tamén asumiu en 1849 o posto de profesor de diplomática^[2] daquela escola, que dirixiu desde 1871 ata a súa morte. Cara ao final da súa vida comezou a transcribir as leccións de arqueoloxía, que se publicaron postumamente.

• Procès de condamnation et de réhabilitation de Jeanne d'Arc (5 vol. 1841-1849)
• Aperçus nouveaux sur l'histoire de Jeanne d'Arc (1850)
• Thomas Basin (1855-1859)
• L'Alésia de César rendue à la Franche-Comté (1857)
• Histoire de sainte Barbe (1860-1864)
• De la formation française des anciens noms de lieu (1868)
• Histoire du costume en France (1875)
• Rodrigue de Villandrando (1879)
• Mélanges d'archéologie et d'histoire (1885-1886), póstumo.