Jean Alesi, nado como Giovanni Alesi en Avignon (Vaucluse) o 11 de xuño de 1964, é un expiloto de carreiras francés de orixe italiana.
Logo de varios éxitos nas categorías menores, o máis notable o campionato da fórmula 3000 de 1989, a súa traxectoria na Fórmula 1 incluíu tempadas en Tyrrell, Benetton, Sauber, Prost, Jordan e Ferrari, onde demostrou ser moi popular entre os tifosi. Durante as súas tempadas en Ferrari de 1991 a 1995, o seu estilo de condución agresivo, combinado co uso do número 27 no seu coche, levou a algúns xornalistas, e aos tifosi, a comparalo con Gilles Villeneuve.[1] Gañou o Gran Premio do Canadá de 1995, pero resultou ser a única vitoria da súa carreira na Fórmula 1. Durante a súa estadía na Fórmula 1, Alesi era particularmente bo en mollado, e era un corredor temperamental e apaixonado, cuxas emocións ás veces mellorábano.[2]
Logo de abandonar a Fórmula 1, de 2002 a 2006 Alesi correu no campionato de Deutsche Tourenwagen Masters (DTM), gañando algunhas carreiras, e o seu mellor resultado foi un quinto lugar no campionato de pilotos. Competiu na serie de Speedcar en 2008 e 2009, e correu en Le Mans en 2010. Tamén competiu nas 500 Millas de Indianápolis en 2012 e converteuse no piloto profesional máis vello en realizar a proba do novato para a admisión á competición. Durante varios anos tamén foi comentarista do programa de televisión italiano Pole Position. En 2006 Alesi recibiu a Chevalier de la Légion d’honneur.[3]
Traxectoria
Alesi é fillo de pais sicilianos. O seu pai, Franco, era un mecánico de Alcamo, e a súa nai era de Riesi. Comezou a súa carreira cunha paixón polos rallys en lugar da velocidade,[4] empezou no karting á idade de 16 anos,[5] E logo nos monoprazas en 1984 a través do campionato francés Renault 5, onde correu dúas tempadas. Gañou o título de 1987 de Fórmula 3.[6] Antes de pasar á Fórmula Internacional 3000 en 1988. A tempada de 1988 foi unha decepción, terminou décimo no campionato con dous podios, non axudado por problemas dentro do equipo. Con todo, en 1989 uniuse ao equipo Jordan Formula 3000 e gañou o campionato. En 1989 Alesi empatou en puntos para o título da F3000 con Érik Comas, pero gañou o título polo número de triunfos, anotara tres por dous de Comas. Tamén correu nas 24 Horas de Le Mans no mesmo ano, pero un lume obrigouno a retirarse na cuarta hora da carreira.[7]
Alesi substituíu a Michele Alboreto no Gran Premio de Francia de 1989 no equipo Tyrrell. Alesi fixo un ilusionante debut. Na súa primeira carreira estivo longo tempo detrás do experimentado campión mundial Alain Prost no segundo posto, e finalmente terminou cuarto, o cal era un resultado notable para un piloto debutante, detrás de tres consagrados como Prost, Nigel Mansell e Riccardo Patrese.
A tempada seguinte, no Gran Premio dos Estados Unidos de 1990 en Phoenix, Alesi volveu sorprender ao mundo do motor obtendo un impresionante segundo posto co Tyrrell, chegando ata a liderar durante un par de voltas, ata que foi superado polo tricampión mundial Ayrton Senna quen se levaría o triunfo. Pero Alesi cumprira o seu cometido, e chamara a atención de dous dos equipos máis importantes da F-1: Williams e Ferrari querían os seus servizos para acompañar a Nigel Mansell e Alain Prost respectivamente. Alesi recoñeceu anos despois que non decidiu ben ao elixir á marca italiana con base en Maranello, decidindo máis co corazón que coa cabeza: Williams era a opción que prometía triunfos, Ferrari podía prometer ser unha lenda. O mozo Jean elixiu a segunda opción.
Con todo, desde o principio viuse que a relación non traería demasiadas alegrías. Alesi sufriu catro anos cun equipo Ferrari estrañamente pouco competitivo, que case se conformaba con saír cuarto ou quinto no campionato mundial, sendo desprazado por McLaren, Williams e Benetton.
Alesi gañou unha carreira con Ferrari, a única carreira que gañaría na Fórmula 1. O Gran Premio do Canadá da tempada 1995 sería o gran día de Jean tras tanto penar cun auto pouco fiable e pouco competitivo.[8] Pero para a tempada 1996, Ferrari xa contratara a Michael Schumacher que levaría o inevitable número un no equipo. Tras está situación Alesi decidiu abandonar o equipo.
Tras isto, Alesi pasou de equipo en equipo sen maior éxito. En 1996 e 1997 correu para Benetton,[9] que tivo dúas tempadas frustrantes comparados co dominio que impuxeron con Schumacher en 1994 e 1995.
Jean Alesi no DTM.
Nos dous anos seguintes a bordo do Sauber mostrouse un Alesi probablemente no seu mellor momento, correndo máis tranquilo que antes en Ferrari, pero claramente o auto non estaba para chegar máis aló do cuarto posto. Só obtivo un podio no Gran Premio de Bélxica de 1998. Así Alesi volvería frustrarse e pasou a ser piloto do equipo propiedade do seu excompañeiro de equipo, Alain Prost na tempada 2000. Só máis frustración, cun auto pouco fiable que terminaría último no campionato. Isto que concluiría cando Alesi cortou o seu contrato con Prost a metade da tempada 2001 pasándose ao equipo Jordan Honda para substituír o despedido Heinz-Harald Frentzen por unhas cantas carreiras. Con este equipo puido chegar no Gran Premio dos Estados Unidos ao seu Gran Premio número 200, todo un fito para el, logo de 10 anos de ininterrompida carreira.
Tras lograr aquela cifra, Alesi retirouse da Fórmula 1 a final de tempada,[10] e tras unha tempada de receso, paticipou no DTM alemán cun Mercedes-Benz onde tivo relativo éxito.
.jpg)
