PROFILPELAJAR.COM

Derek Warwick
	; (1982)
Biografía
Nacemento	27 de agosto de 1954 (70 anos); Hampshire, Reino Unido
Educación	Perins School (en)
Actividade
Ocupación	piloto de Fórmula Un
Deporte	automobilismo
Participou en
	24 Horas de Le Mans

Derek Stanley Arthur Warwick (nado o 27 de agosto de 1954) é un expiloto inglés, que vive en Jersey.^[1] Competiu durante moitos anos en Fórmula 1, logrando catro podios pero nunca gañou un Gran Premio. Con todo, gañou as 24 Horas de Le Mans de 1992 e o Campionato do mundo de Sportscar de 1992.

En 2005 e 2006 competiu na tempada inaugural da fórmula Grand Prix Masters para pilotos retirados da fórmula un. Exerceu como o cuarto comisario en tres Grandes Premios en 2010 e 2011. É o presidente do club británico de pilotos de competición, sucedendo a Damon Hill.

Vida temperá e carreira

Warwick naceu en Alresford, Hampshire, Inglaterra.^[2] Comezou a súa andaina nas carreiras británicas de stock car, organizadas por Spedeworth en pistas como o Estadio Aldershot. Gañou o campionato inglés de Superstox en 1971 (aos 16 anos de idade) e o campionato do mundo no estadio de Wimbledon en 1973.^[3] O seu irmán máis novo Paul tamén competiu cun certo éxito en Superstox antes de progresar á Fórmula 3000, na que corría cando morreu nun accidente en 1991.

Derek gañou en 1978 o campionato británico da Fórmula tres de 1978.

Fórmula Un (1981-1993)

Warwick comezou a súa carreira da Fórmula Un co incipiente equipo Toleman de F1 na tempada 1981 de Fórmula Un. Só conseguiu clasificarse para unha carreira ese ano, o Gran Premio Caesars Palace de 1981 ao final da tempada nas Vegas.^[2] Warwick fixo unhas malas tempadas en 1982 e 1983 con Toleman, pero recuperouse, anotando puntos nas catro últimas roldas do campionato de 1983.^[4]

Fichou por Renault en 1984 despois de que Alain Prost os deixara a finais de 1983. Warwick, esperaba ter un coche co que gañar unha carreira, liderou o Gran Premio do Brasil de 1984, na súa primeira carreira con eles, pero retirouse debido a un fallo da suspensión causado no inicio da carreira cando golpeou unha roda nun duelo co McLaren de Niki Lauda. Terminou no segundo lugar tanto en Bélxica como en Reino Unido e colocouse sétimo no campionato.^[5] 1984 sería o principio do fin para o equipo de fábrica de Renault, os pioneiros do turbo na Fórmula Un. Nin Warwick nin o seu novo compañeiro de equipo Patrick Tambay gañaron unha carreira en 1984, a primeira vez desde 1978 que o equipo non gañou un Gran Premio.

O punto de inflexión na carreira de Warwick foi a súa decisión de quedar en Renault para 1985 e rexeitar unha oferta de pilotar para Williams-Honda. (O asento foi entón ofrecido a Nigel Mansell) quen, aceptou o posto, gañou dúas carreiras ao final da tempada.) 1985 foi unha pobre tempada para Renault e o equipo retirouse da Fórmula Un ao final do ano. A retirada de Renault, e a negativa de Ayrton Senna de contratar a Warwick como compañeiro de equipo no equipo Lotus (usando o seu estado de piloto líder do equipo, Senna negouse a ter a ninguén que non fora un puro 2º piloto como compañeiro de equipo, xa que cría que Lotus non era capaz de aguantar a dous pilotos de campións), deixou a Warwick sen un equipo para a tempada 1986 e aceptou unha oferta para pilotar no equipo TWR Jaguar propiedade de Tom Walkinshaw no World Sportscar Championship. Logo da morte de Elio de Angelis nun accidente durante unha proba en maio, Warwick foi invitado a ocupar o seu lugar en Brabham. Xurdiron rumores non confirmados de que o dono de Brabham, Bernie Ecclestone, invitara a Warwick a tomar o lugar de Angelis, xa que o inglés fora o único piloto dispoñible que non contactara co equipo ofrecendo os seus servizos nos días posteriores á intempestiva morte do italiano. Warwick explicou:

"Recibín unha chamada telefónica de Bernie, quen dixo que realmente apreciaba o feito de que non o chamase cinco minutos despois de que Elio morrese e que me gustaría substituílo".

Como ningún Gran Premio coincidía cos seus compromisos na Sportscar, Warwick puido competir en ambos campionatos mundiais.

En 1987, Warwick trasladouse ao equipo Arrows xunto ao seu compañeiro de equipo en Jaguar Eddie Cheever, terminando a tempada con 3 puntos anotados. A tempada de {{f1|1988} viu unha mellora no rendemento dos Arrows debido ao potente motor Megatron (un motor re-nomeado BMW M12) e Warwick terminou 7 veces no top 6, logrando 17 puntos e unha respectable 8ª posición no campionato. A súa mellor carreira da tempada foi a cuarta posición no Gran Premio de Italia de 1988 en Monza onde terminou só medio segundo detrás de Cheever. Italia tamén foi notable porque foi a primeira vez desde o principio de 1987 que o gurú Heini Mader do motor dos Arrows resolveu finalmente o problema coa válvula pop-off obrigatoria da FIA que restrinxía a potencia do turbo. Isto permitiu por primeira vez a Warwick e a Cheever explotar completamente a potencia do motor Megatron 640 bhp (477 kW; 649 PS) (restrinxido a unha potencia de 2.5 BAR en 1988) e estar moito máis preto da cabeza do que estaban anteriormente.

En 1989, a vitoria eludiu a Warwick en dúas ocasións. A primeira vez foi no Gran Premio do Brasil de 1989, cando un desastroso pit stop custoulle máis de 17 segundos e terminou detrás do gañador Nigel Mansell. Pero o verdadeiro desconsolo chegou no Gran Premio do Canadá, cando Warwick pilotou soberbamente e lideraba a carreira en mollado, só para que o seu motor Cosworth fallara na volta 40, (Ayrton Senna, que superara a Warwick na volta 38, retiraríase cando a súa McLaren Honda V10 explotou a 3 voltas da meta. Como Warwick rodaba moito máis rápido que aqueles que marchaban detrás del, incluído o eventual ganador Thierry Boutsen, era posible que puidese lograr o seu primeiro triunfo nun Gran Premio se terminase). Os problemas de fiabilidade pragaron a tempada de Warwick e custoulle bos acabados noutras carreiras, logrando só 7 puntos en toda a tempada, no último dos seus 3 anos en Arrows.

Para a tempada de 1990, 4 anos despois do veto de Senna, Warwick finalmente conduciu para Lotus que en 1990 usaba o motor Lamborghini V12. Pero os días de gloria dese equipo terminaran e Warwick terminou a tempada con dó 3 puntos. O seu maior logro da tempada foi no Gran Premio de España de 1990, onde o seu compañeiro Martin Donnelly sufriu un grave accidente deixando Warwick elevar á moral do equipo cunha cualificación no Top 10 só para que a caixa de cambios fallase a 10 voltas do final. Logo dun período sabático de 3 anos, Warwick volveu á Fórmula Un en 1993 para pilotar para Footwork, pero soamente logrou anotar 4 puntos. Terminou a súa carreira cun total de 71 puntos de Gran Premio.

Algúns consideran que Warwick é o mellor piloto de Fórmula Un que nunca logrou gañar unha soa carreira.

Rexistro de carreiras

Resultados completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	Pos.	Puntos
1981	Candy Toleman Motorsport	Toleman TG181	Hart 415T 1.5 L4 t	USW	BRA	ARX	SMR NSC	BEL NSC	MON NSCP	ESP NSC	FRA NSC	GBR NSC	ALE NSC	AUT NSC	NED NSC	ITA NSC	CAN NSC	CPL Ret		NC	0
1982	Candy Toleman Motorsport	Toleman TG181C	Hart 415T 1.5 L4 t	RSA Ret	BRA NSC	USW NSCP	SMR Ret	BEL Ret	MON NSC	DET	CAN	NED Ret	GBR Ret	FRA 15	ALE 10	AUT Ret	SUI Ret			NC	0
1982	Candy Toleman Motorsport	Toleman TG183	Hart 415T 1.5 L4 t															ITA Ret	CPL Ret	NC	0
1983	Candy Toleman Motorsport	Toleman TG183B	Hart 415T 1.5 L4 t	BRA 8	USW Ret	FRA Ret	SMR Ret	MON Ret	BEL 7	DET Ret	CAN Ret	GBR Ret	ALE Ret	AUT Ret	NED 4	ITA 6	EUR 5	RSA 4		14º	9
1984	Equipe Renault Elf	Renault RE50	Renault EF4 1.5 V6 t	BRA Ret	RSA 3	BEL 2	SMR 4	FRA Ret	MON Ret	CAN Ret	DET Ret	DAL Ret	GBR 2	ALE 3	AUT Ret	NED Ret	ITA Ret	EUR 11^†	POR Ret	7º	23
1985	Equipe Renault Elf	Renault RE60	Renault EF4B 1.5 V6 t	BRA 10	POR 7	SMR 10^†	MON 5	CAN Ret	DET Ret	FRA 7										14º	5
1985	Equipe Renault Elf	Renault RE60B	Renault EF15 1.5 V6 t								GBR 5	ALE Ret	AUT Ret	NED Ret	ITA Ret	BEL 6	EUR Ret	RSA	AUS Ret	14º	5
1986	Motor Racing Developments	Brabham BT55	BMW M12/13/1 1.5 L4 t	BRA	ESP	SMR	MON	BEL	CAN Ret	DET 10	FRA 9	GBR 8	ALE 7	HUN Ret	AUT NTS	ITA Ret	POR Ret	MEX Ret	AUS Ret	NC	0
1987	USF&G Arrows Megatron	Arrows A10	Megatron M12/13 1.5 L4 t	BRA Ret	SMR 11^†	BEL Ret	MON Ret	DET Ret	FRA Ret	GBR 5	ALE Ret	HUN 6	AUT Ret	ITA Ret	POR 13	ESP 10	MEX Ret	XPN 10	AUS Ret	16º	3
1988	USF&G Arrows Megatron	Arrows A10B	Megatron M12/13 1.5 L4 t	BRA 4	SMR 9	MON 4	MEX 5	CAN 7	DET Ret	FRA Ret	GBR 6	ALE 7	HUN Ret	BEL 5	ITA 4	POR 4	ESP Ret	XPN Ret	AUS Ret	8º	17
1989	USF&G Arrows	Arrows A11	Ford Cosworth DFR 3.5 V8	BRA 5	SMR 5	MON Ret	MEX Ret	USA Ret	CAN Ret	FRA	GBR 9	ALE 6	HUN 10	BEL 6	ITA Ret	POR Ret	ESP 9	XPN 6	AUS Ret	10º	7
1990	Camel Team Lotus	Lotus 102	Lamborghini 3512 3.5 V12	USA Ret	BRA Ret	SMR 7	MON Ret	CAN 6	MEX 10	FRA 11	GBR Ret	ALE 8	HUN 5	BEL 11	ITA Ret	POR Ret	ESP Ret	XPN Ret	AUS Ret	14º	3
1993	Footwork Mugen-Honda	Footwork FA13B	Mugen-Honda MF-351 HB 3.5 V10	RSA 7^†	BRA 9															16º	4
1993	Footwork Mugen-Honda	Footwork FA14	Mugen-Honda MF-351 HB 3.5 V10			EUR Ret	SMR Ret	ESP 13	MON Ret	CAN 16	FRA 13	GBR 6	ALE 17	HUN 4	BEL Ret	ITA Ret	POR 15^†	XPN 14^†	AUS 10	16º	4

† Piloto que non finalizou o Gran Premio, pero clasificouse ao completar o 90% da distancia.

Resultados nas 24 Horas de Le Mans

Ano	Equipo	Co-Piloto	Coche	Clase	Voltas	Pos.	Clase Pos.
1983	Porsche Kremer Racing	Patrick Gaillard Frank Jelinski	Porsche-Kremer CK5	C	76	Ret.	Ret.
1986	Silk Cut Jaguar Tom Walkinshaw Racing	Eddie Cheever Jean-Louis Schlesser	Jaguar XJR-6	C1	239	Ret.	Ret.
1991	Silk Cut Jaguar Tom Walkinshaw Racing	John Nielsen Andy Wallace	Jaguar XJR-12	C2	356	4º	4º
1992	Peugeot Talbot Sport	Yannick Dalmas Mark Blundell	Peugeot 905 Evo 1B	C1	352	1º	1º
1996	Courage Compétition	Mario Andretti Jan Lammers	Courage C36-Porsche	LMP1	315	13º	3º

Resultados completos no British Touring Car Championship

(key) (Carreiras en letra grosa indican pole position) (Carreiras en itálica indican volta rápida) (* significa que ao piloto que lideraba polo menos unha volta – recibía 1 punto en 1998 soamente)

Ano	Equipo	Coche	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20	21	22	23	24	25	26	Pos	Pts
1995	Alfa Romeo Old Spice Racing	Alfa Romeo 155 TS	DON 1 Ret	DON 2 Ret	BRH 1 12	BRH 2 Ret	THR 1 12	THR 2 Ret	SIL 1 16	SIL 2 17	OUL 1 DNS	OUL 2 DNS	BRH 1 8	BRH 2 11	DON 1 13	DON 2 Ret	SIL 1 9	KNO 1 Ret	KNO 2 16	BRH 1 8	BRH 2 14	SNE 1 Ret	SNE 2 13	OUL 1 8	OUL 2 Ret	SIL 1 8	SIL 2 10		19º	15
1997	Vauxhall Sport	Vauxhall Vectra	DON 1 9	DON 2 8	SIL 1 8	SIL 2 5	THR 1 15	THR 2 6	BRH 1 10	BRH 2 11	OUL 1 11	OUL 2 Ret	DON 1 Ret	DON 2 10	CRO 1 7	CRO 2 10	KNO 1 9	KNO 2 13	SNE 1 11	SNE 2 Ret	THR 1 9	THR 2 8	BRH 1 Ret	BRH 2 Ret	SIL 1 Ret	SIL 2 Ret			14º	33
1998	Vauxhall Sport	Vauxhall Vectra	THR 1 12	THR 2 5	SIL 1 4	SIL 2 6*	DON 1 13	DON 2 8	BRH 1 11	BRH 2 13	OUL 1 11	OUL 2 Ret	DON 1 DSC	DON 2 3	CRO 1 9	CRO 2 12	SNE 1 10	SNE 2 Ret	THR 1 7	THR 2 Ret	KNO 1 9	KNO 2 1	BRH 1 Ret	BRH 2 14	OUL 1 10	OUL 2 5*	SIL 1 7	SIL 2 10	9º	70

Resultados completos na Porsche Supercup

(key) (Carreiras en letra grosa indican pole position) (Carreiras en itálica indican volta rápida)

Ano	Equipo	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	Pos.	Puntos
2007	Porsche AG	BHR1	BHR2	ESP	MON	FRA	GBR 27	GER	HUN	TUR	BEL	ITA	NC†	0†

† Non podía puntuar porque era un piloto invitado.

Resultados completos na Bathurst 1000

Ano	Equipo	Co-Pilotos	Coche	Clase	Voltas	Pos.	Clase Pos.
1997	Vauxhall Sport	Peter Brock	Vauxhall Vectra		148	6º	6º

Casco

O casco de Warwick era azul con toda a zona do queixo branco e unha franxa branca que corría a través da parte superior, no área do queixo había unha franxa en cada lado, o seu nome escrito e a Union Jack.

Notas

↑ A Message from Derek Warwick
↑ ^2,0 ^2,1 "DRIVERS: DEREK WARWICK". GrandPrix.com. Consultado o 22 de marzo de 2008.
↑ "EXCLUSIVE INTERVIEW: Derek Warwick". Richard's F1. Arquivado dende o orixinal o 05 de febreiro de 2012. Consultado o 26 de agosto de 2011.
↑ Catania, Maximiliano (22 de febreiro de 2005). "Derek Warwick in focus". Funo!. Consultado o 22 de marzo de 2008.
↑ "Renault Rockets – A history of Renault in F1". F1Network.net. Consultado o 22 de marzo de 2008.