PROFILPELAJAR.COM

imán
Abū Ḥanīfa
	;
Nome orixinal	(ar) أَبُو حَنِيفَةَ النُّعْمَانُ
Biografía
Nacemento	(ar) النُّعْمَانِ بْنِ ثَابِتٍ بْنِ مَرْزُبَان الكُوفِيّ التَّيْمِيّ بِالْوَلَاء ; 5 de setembro de 699 (Gregoriano) ; Cufa (Califato omeia)
Morte	18 de xuño de 767 (Gregoriano) (67 anos); Bagdad (Califato Abbásida)
Lugar de sepultura	Bagdad
Relixión	Islam
Actividade
Campo de traballo	Fiqh e ciencia do hadiz
Ocupación	ulema, comerciante, alfaquí
Profesores	Hammad ibn Abi Suleyman (en) , Ata ibn Abi Rabah (en) , Zayd ibn Ali (pt) , Ja'far al-Sadiq, Anas ibn Malik (en) , Amir al-Sha'bi (en) , Tawus ibn Kaysan (en) , Jabalah ibn Suhaim (en) , Abd al-Rahman ibn Húrmuz (en) , Amr ibn Dinar (en) , Talha ibn Nafi (en) , Nafi Mawla ibn Umar (en) , Muharib ibn Diththar (en) , Alqamah ibn Marthad (en) , Abd-al-Aziz ibn Rafí (en) , Samak ibn Harb (en) , Abdul Malik bin Omair (en) , Muhammad al-Baqir, Ibn Shihab al-Zuhri (en) , Muhammad ibn Munkadir (en) , Ata ibn al-Saib (en) e Hisham ibn Urwah (en)
Alumnos	Abu Yusuf (pt) , Ahmad bin Abi Taybah al-Darimi (en) , Muhammad al-Shaybani (pt) , Ibn Ṭahmān (en) , Hasan bin Ziyad (en) , Hammad ibn Abu Hanifah (en) , Hamzah al-Kufi (en) , Dawud al-Ta'i (en) e Abdullah ibn Mubarak (pt)
Obra
	Obras destacables Musnad Abu Hanifa (en) ; Al-Fiqh al-Akbar (en) ;
Familia
Fillos	Hammad ibn Abu Hanifah
Descrito pola fonte	Islamskiy enciklopedicheskiy slovar; Islam: an encyclopedic dictionary (en) , (p.11-12), ; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Abū Ḥanīfa al-Nuʽmān ibn Thābit (en árabe: أبو حنيفة نعمان بن ثابت بن زوطا بن مرزبان), nado en Kufa^[1]^[2] (Iraq) en 699 e finado en Bagdad en 767, foi un teólogo e xurista musulmán de ascendencia persa^[3] coñecido como Abū Ḥanīfa ou como Imam Abū Ḥanīfa polos musulmáns sunnitas.^[4] Converteuse no fundador da escola sunnita de xurisprudencia Hanafi, que continúa a ser a máis practicada na tradición sunnita,^[3] predominando en Asia Central, Persia (ata o século XVI), Bosnia, Albania, Skopje, Rusia, Chechenia, Afganistán, Paquistán, Bangladesh, a India, Turquía e algunhas partes do mundo árabe.^[5]^[6]

No islam sunnita adoita ser aludido polos títulos de al-Imām al-Aʿẓam ("O Máis Grande Imán") e Sirāj al-aʾimma ("A Lámpada dos Imáns").^[7]^[3] Tamén é un recoñecido estudoso e unha importante personalidade entre os musulmáns sunnitas.^[8]

Traxectoria

Fillo dun comerciante de Kufa, fixo fortuna no negocio da seda e estudou dereito a cargo do célebre xurista Ḥammād.^[3] Despois da morte do seu mestre en 738, Abū Ḥanīfah converteuse no seu sucesor. Foi o primeiro en desenvolver doutrinas legais sistemáticas a partir da tradición xurídica islámica acumulada.

Foi principalmente un home de letras, non aceptou unha xudicatura nin tampouco tomou parte activa na política dos tribunais; apoiou os herdeiros de Ali ibn Abi Talib por riba das gobernantes dinastías Omeia e Abbásida.

O seu sistema doutrinal converteuse nunha das catro escolas de xurisprudencia da lei islámica e continúa a ser a máis seguida das catro madhahab sunnitas.

Abū Ḥanīfa e os imáns xiítas

É ben sabido que Abū Ḥanīfa foi un dos alumnos destacados de Muhammad al-Baqir e de Ya'far as-Sadiq (considerados como o quinto e sexto imáns xiítas, respectivamente) na universidade deste último, en que estudaron tamén recoñecidas personalidades como Jābir ibn Hayyān, considerado o fundador da química moderna.

Obras

Kitaab-ul-Aathar - compilación de 70000 hadith
Kitabul Assar
Aalim wa'l-muta‘allim
Fiqh al-Akbar
Jaami’ul Masaneed
Kitaabul Rad alal Qaadiriyah

Notas

↑ Meri, Josef W. (31 de outubro de 2005). Medieval Islamic Civilization: An Encyclopedia (en inglés). Routledge. p. 5. ISBN 9781135456030.
↑ Hisham M. Ramadan, Understanding Islamic Law: From Classical to Contemporary, (AltaMira Press: 2006), páx. 26
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 Pakatchi, Ahmad and Umar, Suheyl, "Abū Ḥanīfa", en: Encyclopaedia Islamica, Editors-in-Chief: Wilferd Madelung and, Farhad Daftary.
↑ ABŪ ḤANĪFA, Encyclopædia Iranica
↑ Ahmed, Nazeer (2001). Islam in Global History: Volume One: From the Death of Prophet Muhammed to the First World War. Xlibris Corporation. p. 113. ISBN 9781462831302.
↑ Adamec, Ludwig W. (2012). Historical Dictionary of Afghanistan. Scarecrow Press. p. 17. ISBN 9780810878150.
↑ S. H. Nasr (1975), "The religious sciences", in R.N. Frye, The Cambridge History of Iran, Volume 4, Cambridge University Press. páx. 474: "Abū Ḥanīfah, who is often called the "grand imam"(al-Imam al-'Azam) was Persian
↑ Abu Bakr al-Jassas al-Razi. Ahkam al-Quran. Dar Al-Fikr Al-Beirutiyya. pp. volume 1 páxina 100.

Véxase tamén

Bibliografía

al-Quduri, Ahmad ibn Muhammad (2010). Mukhtasar al-Quduri. traducido por Tahir Mahmood al-Kiani (First ed.). Ta-Ha Publishers Ltd. ISBN 1842001183.
Nu'mani, Shibli (1998). Imām Abū Ḥanīfah – Life and Works. traducido por M. Hadi Hussain. Islamic Book Service, New Delhi. ISBN 81-85738-59-9.