Ttoroa, balio txikiko arrain eta mariskoek, berdurak, belarrak eta hainbat espeziak osatutako euskal sukaldaritzakoarrain zopamina da[1][2][3][4][5]. Izenak ez omen du "zezen" hitzarekin zerikusirik; baliteke izen propioren baten bukaerarekin lotura izatea.
Jatorria
Urdazuri ibaiaren bokalean (LapurdikoZiburun, Zokoan eta Donibane Lohizunen) lanean ibilitako arrantzaleek (agian) asmatu eta taberna eta jatetxeek (seguru) hedatutako jaki tipikoa. Bizirik dagoen lekuko batek dioenez[6], arbasoek Ziburuko jatetxean egin zuten estreinakoz prestaera hau, gainerako arrain zopekin lotura eskasa duena.[7] Bigarren horrek logikoago dirudi, txalupa txiki batean sutegi txiki bat antolatzeko bai, baina hortik aurrera ez zegoelako aukerarik; zopa hau prestatzeko, gaur egun, bi eltze, padera, platera eta trepeta ugari behar direnez, lehorreko asmakuntza omen da. Beharbada, itsasoan zopa soilak egingo ziren, arraina, ura eta berduraren batekin eta, azkenean, esku lanean segitzeko behar ziren ogi xerrak erantsiko zizkioten marinelek, marmitakoarekin gertatu omen zen bezala.
Bromatologia aldetik, harmonikoki osatua; gastronomia alorretik, goxoa; sukaldaritza teknikaz, soila. Garai batean merke-merkea bazen ere, merkatuko gauzak aldatu dira.[8]
Plater herrikoia da eta herri lehiaketak antolatu ohi dira hainbat ospakizunetan barruan.[9]
Osagaiak
Arrain prestaera klasikoetatik (marmitakoa, arrainkia patatekin…) gertuagokoa bada ere, arrain zopatzat hartutako jaki tradizional hau, gehientsuenak bezala, txalupan bertan egingo zen hastapenetan, arrain hondarrak probestuz: legatz burua, “axote” edo itsas aingira txikiaren atzealdea, arraingorria, karraspioa, abixoia, etab. Itsaskiren bat eskura bazegoen, ez zen alferrik galtzen utziko. Ttoroa egiteko, batetik, arrain pusketak frijitzen dira; horien hondarrekin eta berdurekin salda osatu, eta tomate saltsa espeziatu bat prestatuko da, aparte. Arrainkia saldan egiten bukatu, saltsa erantsi eta prest dago, apaingailuak apaingailu.[10][1][11]
Gaurko ttoroak arrain asko erabiltzea agintzen badu ere, gainerako arrain zopa tradizionalekin duen berezitasuna prestaeran datza, ez, horrenbeste, osagaietan. Salda baino arrainki gehiago duelarik, maiz plater bakartzat hartzen da.
a) Kazolan olioa dagoela, jarri estalkia (zipriztinak ez ateratzeko) eta salteatu su bizian: baratxuria zanpaturik, perrexila, belar finak, xerra mehe-mehetan ebakitako tipula, eta arrain hezur eta buruak, zatikaturik daudela.
b) Gehitu ardo zuri lehorra eta utzi erdira etortzen. Erantsi 1,5 litro ur, tomate saltsa, pipermina, piperrautsa eta gatza. Utzi ordubetez, irakiten.
c) Iragazi hori txinotik, biziki zanpatuz, ahalik gai gehiena erauzteko. Horri esker lodituko da salda (horrela loditzerik ez dagoenean, patata eransten zitzaion).
d) Bitartean garbitu arrainak, ebaki puska txiki edo ertainetan, eman gatza, irineztatu eta frijitu oliotan, gorritu arte. Sartu hauek eltzean, otarrainska gordinekin, gehitu salda iragazia eta utzi irakiten bost minutuz.
e) Erantsi muskuiluak (oskol eta mami) garbi-garbi, utzi irakiten unetxo bat eta atera sutatik. Zabaldu gainetik perrexil xehatua eta pausatu une batez.
f) Zerbitzatzean, ipini ogi xerra txigortu bana laguneko, baratxuriz igurtzi eta olioz bustirik..