PROFILPELAJAR.COM

Paradisu hitza Septuagintan Edena izendatzeko erabiltzen da. Xenofontek bere Anabasian (K.a. IV. mendekoa) aipatzen du pertsiarren "paradisu", baratze edo lorategia izendatzeko. Abrahamen erlijioek paradisua zuzenean lotzen dute Edenarekin, hau da, munduak bere zorigaiztoko patua jaso aurretik zuen estatu perfektua, eta Etorriko den Mundua berreskuratzen denean egongo den egoera. Askotan irudi bukoliko batekin lotzen da, non natura nagusi, oparo eta lagungarri den eta izakiak maitasunean eta harmonian bizi diren.

Etimologia

Paradisu hitza euskarara latineko paradisus hitzetik etorri da, eta hau, aldi berean, antzinako grezierako παράδεισος edo paradeisos hitzetik. Grezierako hitza pertsieratik dator, پرديس paerdís. Bere esanahia hesitua da, eta paer- (grezierako peri- hitzaren ahaidea) edo inguruan eta -dis, sortu edo egin. Beraz bere esanahi originalak hesitutako edo itxitako lorategi handi bati egiten dio erreferentzia, non zuhaitzak eta loreez gain animaliak ere libre bizi diren.

Paradisu ezberdinak

Paradisua bizitza ugari dagoen lekua da, ez dago gaixotasunik, ez sufrimendurik, ezta heriotzarik ere. Batzuentzat utopia baino ez da. Egia esan, Jainkoak, Yahveh-ek, gizakia sortu zuen paradisu batean bizitzeko, baina honek bere perfekzio kondizioa galdu zuen bere Sortzailearen aurka bekatu egitean, hura desobedituz. Lurra bera paradisua da, hain dago egina, non bertan bakarrik baitago bizia, lurrak bizitzarako baldintza ezin hobeak betetzen baititu, ura, oxigenoa, atmosfera, beroa, hotza, edertasun naturala, animalia eta landare barietateak, baita gizakiak ere. Lurreko giza interferentziagatik ez balitz, ez legoke sufrimendurik eta paradisu batean biziko ginateke, Jainkoak diseinatu zuen bezala. Gizonak bere Sortzailea desobeditu zuen, horregatik gaixotu eta hil egiten da, baina lurrak bere horretan dirau. Eta hori da dena? Ez, noski, lurra ez zen ezertarako diseinatua izan, helburu bat izan zuen eta hau da gu bertan betiko bizitzea. Imajina dezakezue "betiko" hitzaren tamaina? Zeren Bibliak dio Jainkoak lurra garbituko duela eta justuak bertan biziko direla betiko.

Akemenidar Persian (eta, beharbada, lehenago, Mesopotamian), terminoa ez zen soilik lorategi «paisajistikoetan» aplikatzen, baizik eta, bereziki, benetako ehiza-lurretan, erreserba basatiaren forma primitiboena. Hortik, zoroastrismoan, pairidaeza hitza hartu zen, Azken Auziaren ondoren arimarik bertutetsuenek Ahura Mazdaren ondoan zuten tokia izendatzeko, erlijio arkaiko honek sortutako eskatologiaren barruan.

Naturarekin harremanetan dauden hainbat kulturatan, paradisua betiko ehiza-lur gisa deskribatzen da, eta ez bakarrik ehiztari nomaden lurretan, baita funtsean nekazaritzakoetan ere (adibidez, Egiptoko Aaru Zelaietan edo Greziako Eliseo Zelaietan).

.

Biblian, paradisuak jatorriz Edengo baratzea izendatzen du, non Jainkoak Adam jartzen duen sortu ondoren (Genesia). Aldiz, Pablo Tarsok (korintoarrei idatzitako 12:4 bigarren gutunean, 57. urte inguruan idatzia) dio Jainkoak kendu eta Hirugarren Zeru batera eraman zuela. Azpimarratzekoa da hirugarren zeruaz hitz egitean ez zela paradisua bere horretan berdindu nahi izan, lehen esan den bezala, terminoa eta bere esanahia lorategi lurtar bati aplikatzen baitzaio.

Lukasen Ebanjelioan (Lucas 23:43, 80. urte inguruan konposatua) esaten du Jesukristok esan ziola Lapur Onari: «Egia esan, gaur nirekin egongo zara paradisuan». Hitz horiekin Jesus hitz ematen ari zitzaion lapurrari aukera izango zuela paradisu bihurtutako mundu berrian berpizteko.

Normalean, zer da paradisua?

Lurrean leku ezin hobea edo utopia, behin Edengo lorategian egin zen.

Zeruak, erlijio batzuetan onak direnen zain egoten denak, damutu egiten dira edo hautatuak izaten dira. Eliza katolikoan, paradisuaren nahia espiritualtasunaren, bakardadearen eta erretiroaren iturri izan da eta da gaur egun, eta, kasu askotan, indar ebanjelizatzailea (beste batzuek beren Eliza ezagutu eta harekin bat egin dezaten bilatzea).