Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 14/02/2021.

Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας
Έμβλημα του Προέδρου της Ιταλίας
Κάτοχος Σέρτζιο Ματαρέλα από 3 Φεβρουαρίου 2015
Προσφώνηση	Η Αυτού Εξοχότητα
Κατοικία	Παλάτι Κυρηνάλιο
Διορισμός από	Ιταλικό Κοινοβούλιο
Διάρκεια θητείας	Επτά έτη, ανανεώσιμη υπό προϋποθέσεις
Αρχικός κάτοχος	Ενρίκο Ντε Νίκολα
Δημιουργία	1 Ιανουαρίου 1948
Ιστοσελίδα	επίσημη ιστοσελίδα

Ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας (ιταλικά: Presidente della Repubblica Italiana) είναι ο ανώτατος άρχοντας της Ιταλίας, ο οποίος με το ρόλο του αντιπροσωπεύει την εθνική ενότητα και εγγυάται την τήρηση του ιταλικού συντάγματος. Η προεδρική θητεία διαρκεί επτά έτη, ενώ μπορεί να ανανεωθεί όταν έχει εκλεγεί νέο ιταλικό κοινοβούλιο.^[1] Ο σημερινός Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας είναι ο Σέρτζιο Ματαρέλα, ο οποίος ανέλαβε αρχηγός κράτους στις 3 Φεβρουαρίου 2015. Ο Πρόεδρος της Ιταλίας δεν συμμετέχει στην Κυβέρνηση της Ιταλίας και διαθέτει μικρές και συμβολικές μόνο αρμοδιότητες.

Κόμματα

Παραδοσιακά, οι πρόεδροι δεν είναι μέλη κανενός πολιτικού κόμματος στη διάρκεια της θητείας τους, ώστε να θεωρηθούν υπεράνω κομματικών συμφερόντων. Τα κόμματα που φαίνονται αφορούν εκείνα στα οποία ο Πρόεδρος ανήκε την περίοδο που είχε αναλάβει καθήκοντα.

№		Πορτρέτο	Όνομα (Γέννηση-Θάνατος)	Τόπος γέννησης	Διάρκεια θητείας		Πολιτικό κόμμα την περίοδο των εκλογών	Εκλογές
1			Ενρίκο ντε Νίκολα (1877–1959)	Νάπολη	28 Ιουνίου 1946 ως προσωρινός αρχηγός κράτους 1 Ιανουαρίου 1948 [2]	12 Μαΐου 1948	Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα	1946
								1947
				Ο ντε Νίκολα ήταν ο 1ος Πρόεδρος της Ιταλίας. Η μοναρχία καταργήθηκε με δημοψήφισμα στις 2 Ιουνίου 1946. Η Συντακτική Συνέλευση εξέλεξε προσωρινό αρχηγό κράτους τον Ντε Νίκολα στις 28 Ιουνίου 1946, με ποσοστό 80% των ψήφων στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Στις 25 Ιουνίου 1947 ο Ντε Νίκολα παραιτήθηκε από τη θέση για λόγους υγείας, όμως η Συντακτική Συνέλευση τον επανεξέλεξε πρόεδρο, αναγνωρίζοντας στην πράξη του σημεία ευγένειας και ταπεινότητας. Όταν τέθηκε σε ισχύ το νέο Σύνταγμα, ανέλαβε "Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας" την 1η Ιανουαρίου 1948. Τελικά αρνήθηκε να είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές.
2			Λουίτζι Εϊνάουντι (1874–1961)	Καρού, Κούνεο	12 Μαΐου 1948	11 Μαΐου 1955	Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα	1948
				Εκλεγείς στις 11 Μαΐου 1948 και στο τέλος της θητείας του έγινε ισόβιος γερουσιαστής (1955).
3			Τζοβάνι Γκρόνκι (1887–1978)	Ποντεντέρα, Πίζα	11 Μαΐου 1955	11 Μαΐου 1962	Χριστιανική Δημοκρατία	1955
				Το 1962 επεχείρησε να διεκδικήσει και 2η θητεία, χωρίς όμως επιτυχία.
4			Αντόνιο Σένι (1891–1972)	Σάσσαρι	11 Μαΐου 1962	6 Δεκεμβρίου 1964[3]	Χριστιανική Δημοκρατία	1962
				Ο Σένι εξελέγη πρόεδρος στις 6 Μαΐου 1962.
5			Τζουζέπε Σαραγκάτ (1898–1988)	Τορίνο	29 Δεκεμβρίου 1964	29 Δεκεμβρίου 1971	Ιταλικό Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα	1964
				Ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής που έγινε πρόεδρος της Ιταλίας.
6			Τζοβάνι Λεόνε (1908–2001)	Νάπολη	29 Δεκεμβρίου 1971	15 Ιουνίου 1978[4]	Χριστιανική Δημοκρατία	1971
				Εξελέγη το 1971 με 518 ψήφους επί συνόλου 996.
7			Σάντρο Περτίνι (1896–1990)	Στέλλα, Σαβόνα	9 Ιουλίου 1978	29 Ιουνίου 1985[5]	Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα	1978
				Ο Περτίνι ήταν ο πρώτος σοσιαλδημοκράτης που εξελέγη πρόεδρος.
8			Φραντσέσκο Κοσίγκα (1928–2010)	Σάσσαρι	3 Ιουλίου 1985	28 Απριλίου 1992[6]	Χριστιανική Δημοκρατία	1985
				Μετά την παραίτηση του προέδρου της Γερουσίας το 1985, ο Κοσίγκα εξελέγη πρόεδρος. Ήταν η πρώτη φορά που η προεδρική εκλογή κρίθηκε από τον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Στις 28 Απριλίου 1992 παραιτήθηκε ο Κοσίγκα, δύο μήνες πριν λήξει η θητεία του.
9			Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο (1918–2012)	Νοβάρα	28 Μαΐου 1992	15 Μαΐου 1999[5]	Χριστιανική Δημοκρατία	1992
				Ο Σκάλφαρο ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Δεύτερης Δημοκρατίας. Εξελέγη στις 25 Μαΐου 1992 και ήταν ο τελευταίος χριστιανοδημοκράτης που εξελέγη πρόεδρος.
10			Κάρλο Ατσέλιο Τσιάμπι (1920–2016)	Λιβόρνο	18 Μαΐου 1999	15 Μαΐου 2006[5]	Ανεξάρτητος[7]	1999
				Ο Τσιάμπι εξελέγη με ευρεία πλειοψηφία, από τον πρώτο γύρο.
11			Τζόρτζιο Ναπολιτάνο (1925–2023)	Νάπολη	15 Μαΐου 2006	14 Ιανουαρίου 2015[8]	Δημοκράτες της Αριστεράς	2006
							Ανεξάρτητος	2013
				Ο Ναπολιτάνο ήταν ο μακροβιότερος σε θητεία πρόεδρος στην ιστορία της Ιταλίας. Εξελέγη στις 10 Μαΐου 2006, στον 4ο γύρο της ψηφοφορίας με 543 ψήφους (επί συνόλου των πιθανών 1009). Στην ηλικία των 80, έγινε το πρώτο πρώην μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που έγινε Πρόεδρος της Ιταλίας. Επανεξελέγη στις 20 Απριλίου 2013 στον 6ο γύρο της ψηφοφορίας με 738 ψήφους επί συνόλου 1007 και έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας που επανεξελέγη για 2η θητεία.
12			Σέρτζιο Ματαρέλα (1941–)	Παλέρμο	3 Φεβρουαρίου 2015	Εν ενεργεία	Ανεξάρτητος	2015
								2022
				Ο Ματαρέλα εξελέγη με ευρεία πλειοψηφία 665 ψήφων στον 4ο γύρο. Έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ιταλίας με καταγωγή από τη Σικελία.

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Πρόεδρος της Ιταλίας

Αυτό το λήμμα σχετικά με την Ιταλία χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.