Βιλαέτι του Χαλεπίου

Βιλαέτι του Χαλεπίου
1866–1918
ΧώραΟθωμανική Αυτοκρατορία
ΠρωτεύουσαΧαλέπι
Ίδρυση1866
Έκταση78.487 km²
Πληθυσμός1.500.000 (1908)
Γεωγραφικές συντεταγμένες36°13′0″N 37°10′0″E
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Βιλαέτι του Χαλεπίου[1] (οθωμανικά τουρκικά: Vilāet-i Haleb)[2] ήταν διοικητική εδαφική οντότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία περιελάμβανε την περιοχή με κέντρο την πόλη του Χαλέπι.

Ιστορία

Το βιλαέτι ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 1866.[3] Τα νέα όρια του Χαλεπίου απλώθηκαν προς τα βόρεια για να συμπεριλάβουν τις σε μεγάλο βαθμό τουρκόφωνες πόλεις Μαράς, Αντέπ και Ούρφα δίνοντας στην επαρχία περίπου ίσο αριθμό αραβόφωνων και τουρκόφωνων, καθώς και μεγάλο Αρμενόφωνη μειονότητα.[4]

Χάρη στη στρατηγική γεωγραφική του θέση στον εμπορικό δρόμο μεταξύ της Ανατολίας και της Ανατολής, το Χαλέπι αναδείχθηκε ιδιαίτερα στην οθωμανική εποχή, όντας σε ένα σημείο δεύτερο μόνο μετά την Κωνσταντινούπολη στην αυτοκρατορία. Ωστόσο, η οικονομία του Χαλεπίου επλήγη σοβαρά από το άνοιγμα της διώρυγας του Σουέζ το 1869, και από τότε η Δαμασκός αναδείχθηκε σοβαρός ανταγωνιστής του Χαλεπίου για τον τίτλο της πρωτεύουσας της Συρίας.

Ιστορικά, το Χαλέπι ήταν περισσότερο ενωμένο στην οικονομία και τον πολιτισμό με τις αδελφές του πόλεις της Ανατολίας παρά με τη Δαμασκό. Αυτό το γεγονός φαίνεται ακόμα και σήμερα με τις χαρακτηριστικές πολιτισμικές διαφορές μεταξύ του Χαλεπίου και της Δαμασκού.

Στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Συνθήκη των Σεβρών έκανε το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας του Χαλεπίου μέρος του νεοσύστατου έθνους της Συρίας, ενώ η Κιλικία υποσχέθηκε από τη Γαλλία να γίνει Αρμενικό κράτος. Ωστόσο, ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ προσάρτησε το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας του Χαλεπίου καθώς και της Κιλικίας στην Τουρκία στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας του. Οι Άραβες κάτοικοι της επαρχίας (όπως και οι Κούρδοι) υποστήριξαν τους Τούρκους σε αυτόν τον πόλεμο κατά των Γάλλων, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ιμπραήμ Χανάνο που συντονίστηκε άμεσα με τον Ατατούρκ και έλαβε όπλα από αυτόν. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, ήταν καταστροφικό για το Χαλέπι, επειδή σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης, το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας του Χαλεπίου έγινε μέρος της Τουρκίας, με εξαίρεση το Χαλέπι και την Αλεξανδρέττα.

Έτσι, το Χαλέπι αποκόπηκε από τους βόρειους δορυφόρους του και από τις πόλεις της Ανατολίας πέρα ​​από τις οποίες το Χαλέπι εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό στο εμπόριο. Επιπλέον, η διαίρεση Σάικς-Πικό της Εγγύς Ανατολής χώρισε το Χαλέπι από το μεγαλύτερο μέρος της Μεσοποταμίας, κάτι που επίσης έβλαψε την οικονομία του Χαλεπίου. Η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω το 1939 όταν η Αλεξανδρέττα προσαρτήθηκε στην Τουρκία, στερώντας έτσι το Χαλέπι από το κύριο λιμάνι του Ισκεντερούν και αφήνοντάς το σε πλήρη απομόνωση εντός της Συρίας.

Δημογραφικά στοιχεία

Στις αρχές του 20ου αιώνα φέρεται να είχε έκταση 30.304 τετραγωνικά μίλια (78.490 km2), ενώ τα προκαταρκτικά αποτελέσματα της πρώτης οθωμανικής απογραφής του 1885 (που δημοσιεύτηκε το 1908) ανέφεραν πληθυσμό 1.500.000 κατοίκους.[5] Η ακρίβεια των αριθμών πληθυσμού κυμαίνεται από «κατά προσέγγιση» έως «απλώς εικασιακή» ανάλογα με την περιοχή από την οποία συγκεντρώθηκαν.

Η κυρίαρχη γλώσσα ήταν τα αραβικά, αλλά τα τουρκικά μιλούνταν μεταξύ των χωρικών του Κιλίς και του Αϊντάμπ και τα κουρδικά γύρω από την Ούρφα. Οι εθνοτικές ομάδες στο βιλαέτι περιελάμβαναν Άραβες, Τούρκους, Κιρκάσιους, Κούρδους, Τουρκομάνους, Ανσάριους, Γιαζίντι, Δρούζους, Αρμένιους, Σύριους, Μαρωνίτες, Εβραίους και ορισμένους Γερμανόφωνους Ευρωπαίους.[6]

Διοικητικά τμήματα

Σαντζάκια του βιλαετιού, περίπου το 1876:[7]

  • Σαντζάκι του Χαλεπίου
  • Σαντζάκι του Αϊντάμπ
  • Σαντζάκι του Τσεμπελισέμααν
  • Σαντζάκι του Μαράς
  • Σαντζάκι της Ούρφα
  • Σαντζάκι του Ζορ

Παραπομπές

  1. ↑ Geographical Dictionary of the World, σ. 1796, στα Google Books
  2. ↑ Salname-yi Vilâyet-i Edirne ("Yearbook of the Vilayet of Aleppo"), Halep vilâyet matbaası, Halep [Syria], 1291 [1874]. in the website of Hathi Trust Digital Library.
  3. ↑ Ronald Grigor Suny· Fatma Muge Gocek· Norman M. Naimark (2011). A Question of Genocide:Armenians and Turks at the End of the Ottoman Empire. Oxford University Press. σελ. 67. ISBN 978-0-19-979276-4. 
  4. ↑ Bruce Masters (2013). The Arabs of the Ottoman Empire, 1516-1918: A Social and Cultural History. Cambridge University Press. σελ. 181. ISBN 978-1-107-03363-4. 
  5. ↑ Asia by A. H. Keane, page 460
  6. ↑ Great Britain Parliament House of Commons Sessional Papers: Volume 93. H.M. Stationery Office. 1907. σελ. 5. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2022. 
  7. ↑ Pavet de Courteille, Abel (1876). État présent de l'empire ottoman (στα Γαλλικά). J. Dumaine. σελίδες 91–96.