Εγιαλέτι του Ντουλκαντίρ
1522–1864
Χώρα	Οθωμανική Αυτοκρατορία
Πρωτεύουσα	Καχραμανμαράς
Ίδρυση	1522
Γεωγραφικές συντεταγμένες	37°35′0″N 36°56′0″E
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Εγιαλέτι του Ντουλκαντίρ ή Εγιαλέτι του Μαράς (οθωμανικά τουρκικά: Eyālet-i Ḍūlḳādir) ήταν διοικητική εδαφική οντότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.^[1]

Οι Δουλκαρίδες ήταν οι τελευταίοι στα εμιράτα της Ανατολίας που παραχωρήθηκαν στους Οθωμανούς, κατορθώνοντας να παραμείνουν ανεξάρτητοι μέχρι το 1521 και δεν ενσωματώθηκαν πλήρως στην αυτοκρατορία μέχρι το 1530.^[2]

Δεν είναι σαφές πότε σχηματίστηκε το εγιαλέτι. Ο Οθωμανός ιστορικός Ιμπν Κεμάλ εξήγησε ότι η επικράτεια που προηγουμένως κυβερνούσε ο Αλί χωρίστηκε σε πέντε σαντζάκια με κυβερνήτες που διορίστηκαν από την κεντρική κυβέρνηση χωρίς να αναφέρεται ο διορισμός ενός μπεηλέρμπεη. Η επαρχία περιγράφηκε ως βιλαέτι, περιοχή αντί για εγιαλέτι το 1526.

Ένα αρχείο, που πιστεύεται ότι είναι από το 1527, αναφέρει το Μαράς ως μέρος του εγιαλέτι της Καραμανίας,^[3] ενώ το Μποζόκ ανήκε στο εγιαλέτι της Ρούμελης. Το εγιαλέτι του Ντουλκαντίρ πιθανότατα ιδρύθηκε λίγο αφότου ο μέγας βεζίρης Πάργαλης Ιμπραήμ Πασάς έσβησε την εξέγερση των Καλεντέρογλου την ίδια χρονιά και έλαβε διοικητικές προφυλάξεις για να διατηρήσει την τάξη στο βασίλειο.

Στις αρχές του 16ου αιώνα, ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού της επαρχίας αποτελούνταν από νομάδες Τουρκμένους της φυλής Ντουλκαντίρ. Σύμφωνα με το τεφτέρι του 1526, η περιοχή αποτελούνταν από 69.481 νοικοκυριά (περίπου 350.000 άτομα), 48.665 (περίπου 245.000 άτομα), 18.158, και 2.631 εκ των οποίων ήταν νομάδες Dulkadir και εγκαταστημένοι χριστιανοί, μουσουλμάνοι. Η περιοχή περιελάμβανε 523 χωριά, 3412 χωριουδάκια, 62 αγροκτήματα, 64 χειμερινά βοσκοτόπια και 35 καλοκαιρινά βοσκοτόπια.

Ο πληθυσμός του εγιαλέτι αυξήθηκε το 1570–1580, όταν στέγαζε 113.028 νοικοκυριά (περίπου 550.000 άτομα), 70.368, 38.497 και 4163 από τους οποίους ήταν εγκατεστημένοι μουσουλμάνοι, νομάδες και χριστιανοί, αντίστοιχα. Εκείνη την εποχή, η επαρχία είχε 2169 τιμάρια και 5500 εισφορές. Κατά τον 17ο αιώνα, αυξήθηκε σε 2869 τιμάρια και 6800 εισφορές.

• Açıkel, Ali (2008). «Rum Eyaleti» (στα Turkish). TDV Encyclopedia of Islam, Vol. 35 (Resûlîler – Sak). Istanbul: Turkiye Diyanet Foundation, Centre for Islamic Studies, σσ. 225–226. ISBN 978-975-389-457-9. https://islamansiklopedisi.org.tr/rum-eyaleti. Πρότυπο:Sfn whitelist
• Bilgili, Ali Sinan (2011). «Tarsus» (στα Turkish). TDV Encyclopedia of Islam, Vol. 40 (Tanzi̇mat – Teveccüh). Istanbul: Turkiye Diyanet Foundation, Centre for Islamic Studies, σσ. 111–114. ISBN 978-975-389-652-8. https://islamansiklopedisi.org.tr/tarsus. Πρότυπο:Sfn whitelist
• Göğebakan, Göknur (2003). «Malatya» (στα Turkish). TDV Encyclopedia of Islam, Vol. 27 (Kütahya Mevlevîhânesi̇ – Mani̇sa). Istanbul: Turkiye Diyanet Foundation, Centre for Islamic Studies, σσ. 468–473. ISBN 978-975-389-408-1. https://islamansiklopedisi.org.tr/malatya. Πρότυπο:Sfn whitelist
• Gündüz, Tufan (2001). «Kahramanmaraş» (στα Turkish). TDV Encyclopedia of Islam, Vol. 24 (Kāânî-i Şîrâzî – Kastamonu). Istanbul: Turkiye Diyanet Foundation, Centre for Islamic Studies, σσ. 192–196. ISBN 978-975-389-451-7. https://islamansiklopedisi.org.tr/kahramanmaras. Πρότυπο:Sfn whitelist
• Peirce, Leslie (2003). Morality Tales: Law and Gender in the Ottoman Court of Aintab. University of California Press. ISBN 9780520228924. OCLC 52471062. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2023. 
• Şahin, İlhan (1994). «Dulkadır Eyaleti» (στα Turkish). TDV Encyclopedia of Islam, Vol. 9 (Dârüsaâde – Dulkadi̇roğulları). Istanbul: Turkiye Diyanet Foundation, Centre for Islamic Studies, σσ. 552–553. ISBN 978-975-389-436-4. https://islamansiklopedisi.org.tr/dulkadir-eyaleti. Πρότυπο:Sfn whitelist
• Ünlü, Ertan (25 December 2020). «Çukurova'da Bir Türkmen Ailesi: Özeroğulları» (στα tr). Journal of Turkish World Studies 20 (2): 253–286. doi:10.32449/egetdid.811630. ISSN 2667-6729.