Nico (Alman şarkıcı)

Nico 1985 yılında

Christa Päffgen (16 Ekim 1938 - 18 Temmuz 1988),[1][2][3] sahne adıyla Nico, bir Alman şarkıcı, söz yazarı, müzisyen, model ve oyuncuydu. Federico Fellini'nin La Dolce Vita (1960) ve Andy Warhol'un Chelsea Girls (1966) filmi de dahil olmak üzere birçok filmde rol aldı.

Warhol'un ısrarı üzerine Velvet Underground'ın ilk albümü The Velvet Underground & Nico'nun (1967) dört şarkısını seslendirdi. Aynı zamanda solo kariyerine başladı ve Chelsea Girl albümünü çıkardı. Nico'nun arkadaşı Jim Morrison, Nico'ya kendi şarkılarını yazmaya başlamasını önerdi. Nico, ardından genellikle bir rock enstrümanı olarak kullanılmayan, harmonium üzerinde şarkılar besteledi. The Velvet Underground'dan John Cale, onun müzikal aranjörü oldu ve The Marble Index, Desertshore, The End... gibi albümler dahil olmak üzere sonraki diğer albümlerin de yapımcılığını üstlendi.

Nico, 1980'lerde Avrupa, Amerika Birleşik Devletleri, Avustralya ve Japonya'da turneler gerçekleştirdi. Haziran 1988'de Berlin'de verdiği bir konserden sonra dinlenmek için tatile gittiği İbiza'da geçirdiği bir bisiklet kazası sonucu hayatını kaybetti.[4]

Hayatı

Nico, Christa Päffgen ismiyle Köln'de Wilhelm ve Margarete "Grete" Päffgen'in kızı olarak (kızlık soyadı Schulze, 1910–1970) olarak dünyaya geldi.[3] Babası Wilhelm, Köln'deki zengin Päffgen Kölsch bira üreticisi ailesinin bir üyesi olarak doğdu ve Katolikti, annesi Grete ise alt sınıf bir geçmişe sahipti ve Protestandı.[5] Nico iki yaşındayken, annesi ve büyükbabasıyla birlikte, İkinci Dünya Savaşı'nın Köln bombardımanlarından kaçmak için Berlin'in dışındaki Spreewald ormanı yakınlarına taşındı.[6]

Babası savaşın başlangıcında Wehrmacht'ta askere alındı, ancak ne zaman ve nasıl öldüğüne dair bilgiler çelişkili. Biyografi yazarı Richard Witts'in 1995 tarihli Nico: The Life and Lies of an Icon adlı kitabında belirttiğine göre, Wilhelm Päffgen 1942'de bir Fransız keskin nişancı tarafından başından vurulduktan sonra ağır yaralandı. Hayatta kalacağından emin olmayan komutanı ise, verilen emirlere uyarak kurşunla yaşamına son verdi.[5] Wilhelm Päffgen ile ilgili başka bir hikâye ise, ciddi beyin hasarına neden olan kafa travmaları geçirdiği ve hayatının geri kalanını bir psikiyatri kurumunda geçirdiğidir.[7] Kanıtlanmamış söylentilerde çeşitli şekillerde bir toplama kampında [8] öldüğü veya savaş bunalımı sonucu öldüğü iddiaları da yer alıyor.[9]

1946'da Nico ve annesi, Nico'nun terzi olarak çalıştığı Berlin şehir merkezine taşındı. 13 yaşına kadar okula gitti ve seçkin KaDeWe isimli bir mağazada iç çamaşırı satmaya başladı ve sonunda Berlin'de modellik işleri aldı.[8] Nico, henüz gençken bir manken olarak öne çıktı.[10] 15 yaşında ABD Hava Kuvvetleri'nde geçici olarak çalışırken, iddiaya göre Amerikalı bir çavuş tarafından tecavüze uğradı (bazı kaynaklarda tecavüzcünün Afrikalı-Amerikalı bir asker olduğu da iddia edildi) ve davada ifade vererek failin mahkemeye çıkarılmasına yol açtı. Olaya Nico'nun Secret Side isimli şarkısında atıfta bulunuluyor. Bununla birlikte, Richard Witts gibi biyografi yazarları, vakanın hiçbir kamuya açık kaydı belgelenmediği için hikâyenin geçerliliğini tartıştılar.[kaynak belirtilmeli]

Kariyer

Oyunculuk ve mankenlik (1954–1964)

Nico, 16 yaşında, Berlin'deki KaDeWe defilesinde çalışırken fotoğrafçı Herbert Tobias tarafından keşfedildi. Herbert Tobias, ona aşık olduğu bir adam olan film yapımcısı Nikos Papatakis'ten esinlenerek "Nico" adını verdi ve Nico hayatının geri kalanında sahnede bu ismi kullandı.[11] Nico, Paris'e taşındı ve Vogue, Tempo, Vie Nuove, Mascotte Spettacolo, Camera, Elle de dahil olmak üzere çeşitli moda dergileri için çalışmaya başladı. Bu süre zarfında, kahverengi saçlarını sarıya boyadı ve daha sonra bunu yapmak için Ernest Hemingway'den ilham aldığını iddia etti.[12] 17 yaşındayken, ürünlerini tanıtmak için Coco Chanel ile sözleşme imzaladı, ancak New York'a kaçtı ve işi bıraktı. Seyahatleri boyunca İngilizce, İspanyolca ve Fransızca konuşmayı öğrendi.

1959'da kendisine filmde küçük bir rol veren ünlü yönetmenin dikkatini çektiği Federico Fellini'nin La Dolce Vita adlı filminin setine davet edildi. Bu sırada Nico, New York'ta yaşıyordu ve Lee Strasberg ile oyunculuk dersleri alıyordu.[8]

1961 yapımı Jean Paul Belmondo filmi A Man Named Rocca'da rol aldıktan sonra, caz piyanisti Bill Evans'ın 1962 albümü Moon Beams'de kapak modeli olarak yer aldı.[13] Ardından Jacques Poitrenaud'un Strip-Tease (1963) filminde başrolü aldı. Serge Gainsbourg tarafından yazılan ancak 2001 yılında Le Cinéma de Serge Gainsbourg derlemesine dahil edilene kadar piyasaya sürülmeyen bir başlık parçası kaydetti.

Şarkıcılık kariyerinde ilk adımlar

1965'te Nico, Rolling Stones gitaristi Brian Jones ile tanıştı ve ilk single'ı "I'm Not Sayin'"i kaydetti. Şarkının yapımcılığı, Jimmy Page tarafından Andrew Loog Oldham'ın Immediate markası için yapıldı. Aktör Ben Carruthers, o yaz Paris'te onu Bob Dylan'la tanıştırdı. 1967'de Nico, ilk albümü Chelsea Girl için " I'll Keep It with Mine " şarkısını kaydetti.[1]

The Velvet Underground (1966–67)

Nico, 1966'da Velvet Underground'ın bir üyesi olarak.

Brian Jones ile tanıştırıldıktan sonra New York'ta Andy Warhol ve Paul Morrissey ile Chelsea Girls, The Closet, Sunset ve Imitation of Christ gibi deneysel filmlerinde rol almaya başladı. Warhol, New York'lu bir rock grubu olan Velvet Underground'ı yönetmeye başladı ve grubun Nico'yu bir " chanteuse " olarak almasını önerdi; bu fikir, hem kişisel hem de müzikal nedenlerle isteksizce rıza gösterdiler.[14][15]

Grup, Warhol'un müzik, ışıklandırma, film ve dans içeren bir multimedya performansı olan Exploding Plastic Inevitable'ın merkezinde yer aldı. Nico, grubun ilk albümü The Velvet Underground & Nico'da üç şarkıda ("Femme Fatale", "All Tomorrow's Parties ", "I'll Be Your Mirror") baş vokal ve "Sunday Morning" de geri vokal yaptı (1967).[1]

Nico, Andy Warhol'un Exploding Plastic Inevitable ile performansı Ann Arbor, Michigan, 1966

Nico'nun Velvet Underground'daki vokal kariyeri, kişisel ve müzikal zorluklarla biliniyor. John Cale, Nico'nun uzun giyinme odası hazırlıklarının ve performans öncesi mum yakma ritüelinin, performansları sık sık geciktirdiğini ve bu durumun özellikle söz yazarı Lou Reed'i sinirlendirdiğini yazdı. Albüm bir klasik haline geldi ve yayınlandığı tarihte pek beğenilmediyse de, Rolling Stone'un Tüm Zamanların En İyi 500 Albümü listesinde ' [16] 13. sırada yer aldı.[17]

Erken solo kariyeri (1967-1977)

Velvet Underground ile müzikal çalışmasının hemen ardından Nico, New York'taki The Dom isimli mekanda düzenli olarak performans sergileyerek solo sanatçı olarak çalışmaya başladı.

İlk albümü 1967'de Chelsea Girl için Bob Dylan, Tim Hardin ve Jackson Browne'ın şarkılarını kaydetti. Velvet Underground üyeleri Lou Reed, John Cale ve Sterling Morrison albüme katkıda bulundular; Nico, Reed ve Cale birlikte "It Was a Pleasure Then." isimli bir şarkı yazdı.[18] Chelsea Girl, prodüktör Tom Wilson tarafından telli ve flüt aranjmanlarına sahip geleneksel bir oda müziği albümüdür. Nico, yapımında çok az söz sahibi oldu ve sonuçtan hayal kırıklığına uğradı; 1981'de albümle ilgili şöyle demişti: "Hala albümü dinleyemiyorum, çünkü o plak için istediğim her şeyi elimden aldılar. Davul istedim, hayır dediler. Daha fazla gitar istedim, hayır dediler. Ve basitlik istedim ve onu flütlerle kapladılar!...Albümü ilk dinlediğimde ağladım ve hepsi flütler yüzünden oldu." [19] California'da Nico, onu kendi şarkılarını yazmaya teşvik eden Doors'dan Jim Morrison ile zaman geçirdi.[20]

1968'de yayınlanan The Marble Index'in sözlerini ve müziğini Nico yazdı. John Cale bir dizi folk ve klasik enstrüman ekledi ve albümü düzenledi. Harmonium, kariyerinin geri kalanında onun imza enstrümanı oldu. Albümde klasik bir Avrupa halk müziği var. Albüm ayrıca Nico'nun görünüşünde ve imajında köklü bir değişikliğe de işaret etti. Saçlarını sarıdan kırmızıya boyadı ve daha çok siyah giyindiği yeni bir imaj oluşturarak, sonraki yıllarda ortaya çıkacak gotik rock sahnesinin görsel bir prototipi kabul edilen bir görünüm yakaladı.[21]

"Evening of Light" şarkısının tanıtım filmi Francois de Menil tarafından çekildi. Bu video, The Stooges'dan Iggy Pop'u da içeriyordu.

1970'lerin başında canlı performansa dönen Nico (harmoniumda kendisine eşlik ederek) Londra'nın yanı sıra Amsterdam'da da konserler verdi ve burada John Cale ile Pink Floyd için konser açılışları yaptı. 1972'de Paris'teki Bataclan'da Nico, Cale ve Lou Reed bir kereye mahsus canlı olarak bir araya geldi.

Nico Free Concert, Hyde Park'ta harmonium çalıyor, 29 Haziran 1974

Nico, 1970'lerde Desertshore (1970) ve The End... (1974) adlı iki solo albüm daha yayınladı. The End... her ikisi de Roxy Music'ten synthesizer'da Brian Eno ve gitarda Phil Manzanera'yı içeriyordu. Londra'daki Rainbow Theatre'da Cale, Eno ve Kevin Ayers ile birlikte rol aldı. 1 Haziran 1974 albümü bu konserin sonucudur. Nico, o yıl The End'in katalizörü olan Doors'un "The End"inin bir versiyonunu seslendirdi.

1970 ve 1979 yılları arasında Nico, Fransız yönetmen Philippe Garrel ile yaklaşık yedi film yaptı. 1969'da Garrel ile tanıştı ve Le Lit de la Vierge adlı filmine "The Falconer" şarkısını ekledi. Kısa bir süre sonra Garrel ile yaşıyordu ve onun sinematik ve kişisel çevrelerinde merkezi bir figür haline geldi. Nico'nun Garrel ile ilk oyunculuğu 1972 yapımı La Cicatrice Intérieure filminde gerçekleşti. Nico ayrıca bu film için müzik sağladı ve yönetmenle yakın işbirliği yaptı. Ayrıca Garrel filmleri Anathor'da (1972); sessiz Jean Seberg filmi, 1974'te piyasaya sürülen Les Hautes Solitudes ; Unange geçişi (1975); Pierre Clémenti, Nico ve Anita Pallenberg'in oynadığı Le Berceau de cristal (1976); ve Voyage au jardin des morts (1978). 1991 tarihli filmi J'entends Plus la Guitare, Nico'ya ithaf edilmiştir.[22]

Solo kariyer (1978-1988)

Eylül 1978'de Nico, Katalonya'daki Canet Roc '78 festivalinde sahne aldı.[23] Bu etkinlikte ayrıca Blondie, Kevin Ayers ve Ultravox performans sergiledi. Neuronium'un ikinci albümü Vuelo Químico'ya, 1978'de Barselona'da Michel Huygen, Carlos Guirao ve Albert Gimenez tarafından kaydedilirken tesadüfen stüdyoda olduğu için vokal katkısı yaptı. Edgar Allan Poe'nun “ Ulalume ” kitabından alıntılar okudu. Müzikten derinden etkilendiğini, bu yüzden yardım edemediğini söyledi. Aynı yıl, Nico, adını kontrol eden birçok post-punk grubundan biri olan Siouxsie and the Banshees'in yardımcı grubu olarak kısaca turneye çıktı.[24] Paris'te Patti Smith, orijinali çalındıktan sonra Nico için yeni bir harmonium satın aldı.

Kişisel hayat

Nico'nun Fransız aktör Alain Delon ile bir ilişkisi vardı ve 11 Ağustos 1962'de Ari adını verdiği oğulları Christian Aaron Boulogne'u doğurdu.[8] Delon babalığı reddetti ve Nico Ari'yi yetiştirmede zorluk yaşadığı için, Ari Delon'un ebeveynleri tarafından büyütüldü.[25][26] Fotoğrafçı ve oyuncu olan Ari'nin 1999 doğumlu bir oğlu ve 2006 doğumlu bir kızı var.[27]

Nico, kendisini 19. yüzyılın başlarındaki Romantizme kadar uzanan bir bohem sanatçı geleneğinin parçası olarak gördü. Farklı ülkelerde yaşayarak göçebe bir yaşam sürdü. Büyüdüğü Almanya ve öldüğü İspanya dışında, Nico 1950'lerde İtalya ve Fransa'da yaşadı, 1960'ların çoğunu ABD'de geçirdi ve 1960'ların başında ve yine 1980'lerde Londra'da yaşadı.

Hayatının son yılları çoğunlukla Greater Manchester'ın Prestwich [28] ve Salford bölgesinde geçti. Halen bağımlılıkla mücadele etmesine rağmen yeniden müziğe ilgi duymaya başladı.[28] 1980'lerde birkaç ay boyunca Londra, Brixton'da punk şair John Cooper Clarke [28] ile bir apartman dairesini paylaştı, ancak bir çift olarak değil.[29]

Ölümü

Nico'nun Berlin'deki mezarı

17 Temmuz 1988'de, Ari ile bir Akdeniz adası olan İbiza'da bir tatil sırasında, Nico bisikletten düştüğünde kafasını çarptı. Yoldan geçen bir taksi şoförü onu baygın halde buldu, ancak onu yerel hastanelere kabul ettirmekte zorluk çekti. Isıya maruz kaldığı için yanlış teşhis kondu ve akşam 8'de öldüğü açıklandı. X-ışınları daha sonra ölüm nedeni olarak ciddi bir beyin kanamasını ortaya çıkardı.[8] Oğlu daha sonra olayla ilgili şunları söyledi:

Nico'nun yakılan kalıntıları, annesinin Berlin'deki bir orman mezarlığı olan Grunewald'daki arsasına gömüldü. Cenazesinde arkadaşları Desertshore'dan bir şarkı olan "Mütterlein" ın bir kasetini çaldılar.[30]

Diskografi

The Great Rock Diskografisine göre :[1]

Stüdyo albümleri

Yıl Başlık
1967 The Velvet Underground & Nico (Amerika Birleşik Devletleri No. 129, BK No. 59, IRL No. 56, İtalya #76)
1967 Chelsea Girl
1968 The Marble Index
1970 Desertshore
1974 The End...
1981 Drama of Exile
1985 Camera Obscura

EP

Yıl Başlık
1977 The Peel Sessions (1971 ve 194'te kaydedildi)

Canlı albümler

Yıl Başlık
1972 Le Bataclan '72 (Together with John Cale and Lou Reed)
1975 June 1, 1974
1982 Do or Die: Nico in Europe (Live recordings from 1982 European tour)
1983 Live in Denmark (tracks 01-09 recorded live 1982-10-06, at the Club Paramount, Eriksvej 40, Roskilde, Denmark)
1985 Nico Live in Pécs
1989 Nico in Tokyo (tracks 01-11 recorded live 11 April 1986, Tokyo)
1990 Hanging Gardens
1992 Chelsea Girl / Live (recorded live June 1985, Chelsea Town Hall)
1994 Heroine
2003 Femme Fatale: The Aura Anthology (Drama of Exile expanded, plus live disc)
2004 Nico: All Tomorrow's Parties (tracks 05-11 recorded live 11 April 1986, Tokyo)
2007 All Tomorrow's Parties (live double album)
2012 Reims Cathedral – 13 December 1974

Derleme albümler

Yıl Başlık
1984 Live Heroes
1998 Nico: The Classic Years
2003 Femme Fatale – The Aura Anthology. (Re-issue of Drama of Exile with bonus tracks plus Live at Chelsea Town Hall 9.8.85.)
2007 The Frozen Borderline – 1968–1970. (The Marble Index and Desertshore re-issued with bonus tracks.)

Singles

Yıl Başlık
1965 "I'm Not Sayin'" / "The Last Mile"
1981 "Saeta" / "Vegas" – Flicknife Records FLS 206
1982 "Procession" / "All Tomorrow's Parties" (Recorded with the Invisible Girls & Martin Hannett)
1983 "Heroes" / "One More Chance"
1985 "My Funny Valentine" / "My Heart Is Empty"

Bibliyografya

    • Nico: The Life and Lies of an Icon by Richard Witts (Virgin Books: London, 1992).
    • Up-tight: the Velvet Underground Story by Victor Bockris and Gerard Malanga (Omnibus Press: London, 1995 reprint).
    • Songs They Never Play on the Radio: Nico, the Last Bohemian [31] by James Young, Bloomsbury, London 1992 0-7475-1194-2
    • Nico: Photographies by Antoine Giacomoni, (Dragoon: Paris, 2002).
    • Nico: Cible mouvante. Chansons, Poèmes, Journal by Nico, Jacques Pauvert and Ari Boulogne, (Pauvert: Paris, 2001).
    • L'amour n'oublie jamais by Ari Boulogne, (Pauvert: Paris, 2001).
    • Please Kill Me: The Uncensored Oral History of Punk by Legs McNeil and Gillian Mccain, (Grove Press: New York, 1996).
    • Lüül: Ein Musikerleben zwischen Agitation Free, Ashra, Nico, der Neuen Deutschen Welle und den 17 Hippies by Lutz Ulbrich (Schwarzkopf & Schwarzkopf: Berlin, 2007).
    • Nico - In The Shadow of the Moon Goddess by Lutz Graf-Ulbrich (E-book, Amazon Digital Services, 2015).
    • You Are Beautiful and You Are Alone: The Biography of Nico, by Jennifer Otter Bickerdike, Faber (2021), 978-0-571-35001-8, 512 pp.

Filmler ve oyunlar

  • Nico - Anısına (1988), Bernd Gaul'un yönettiği belgesel
  • Nico Icon (1995), Susanne Ofteringer'in yönettiği belgesel
  • Nico Icon Play, Stella Grundy'nin oyunu, 5 Eylül 2007'de Studio Salford'da prömiyeri yapıldı.
  • Niko. Sfenks ve Eis (2005), Werner Fritsch tarafından
  • Nico, 1988 (2018), Susanna Nicchiarelli tarafından aktris Trine Dyrholm ile Nico olarak yönetildi.

Kaynakça

  1. ^ a b c d The Great Rock Discography. 5th. Edinburgh: Mojo Books. 2000. ss. 696-697. ISBN 1-84195-017-3.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: "The Great Rock Discography" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  2. ^ Knocking on Heaven's Door: Rock Obituaries. London, UK: Omnibus Press. 2006. s. 462. ISBN 1846090911. 
  3. ^ a b "The Velvet Underground | American rock group". Encyclopedia Britannica (İngilizce). 25 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2019. Nico (original name Christa Päffgen; b. October 16, 1938, Cologne, Germany—d. July 18, 1988, Ibiza, Spain)  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: ":0" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  4. ^ "An Interview with James Young". March 2004. 11 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2018. 
  5. ^ a b Nico: The Life and Lies of an Icon. Londra: Virgin Books. 1995. ISBN 978-0863696558.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: "Witts" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  6. ^ You Are Beautiful and You Are Alone: The Biography of Nico. 2021. s. 14. ISBN 978-1549167270. 22 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2022. 
  7. ^ Mirkin (28 Eylül 2016). "Nico died senseless death after falling from bicycle without helmet". The Village News. 13 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Kasım 2021. 
  8. ^ a b c d e "Nico: A Short Biography". 29 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2011.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: "shortbio" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  9. ^ Reynolds (16 Mart 2007). "Nico: The Inner Scar director's cut". The Guardian. 29 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2013 – ReynoldsRetro vasıtasıyla. 
  10. ^ White Light/ White Heat: The Velvet Underground Day by Day. Londra: Jawbone. 2009. s. 9. ISBN 978-1906002220. 
  11. ^ Rogers (3 Mart 2010). "Life among the ruins; Poignant moments of love and loneliness in postwar Europe". The Prague Post. 3 Eylül 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2018. 
  12. ^ "Nico: Beyond the Icon". 30 Temmuz 2018. 15 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2022. 
  13. ^ "Who's the Bill Evans Cover Girl?". Night Lights. 16 Aralık 2007. 25 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2018. 
  14. ^ The Velvet Underground and Nico. Londra: Continuum International Publishing Group. 2004. ISBN 978-0-8264-1550-9. 
  15. ^ Please Kill Me: The Uncensored Oral History of Punk. Londra: Penguin Books. 1996. s. 9. ISBN 978-0-14026-690-0. 
  16. ^ "13. The Velvet Underground and Nico, 'The Velvet Underground'". Rolling Stone. 31 Mayıs 2012. 20 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2022. 
  17. ^ Harvard, J. (2004), p. 5.
  18. ^ Gross. "Nico: Biography". Rolling Stone. 22 Haziran 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Haziran 2010. 
  19. ^ Nico quoted in Dave Thompson's liner notes for the 2002 Deluxe re-issue of The Velvet Underground & Nico, which includes all five Velvet collaborations for Chelsea Girl.
  20. ^ Reynolds (16 Mart 2007). "From the Velvets to the Void". The Guardian. 14 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2021. 
  21. ^ Thompson (November 1994). "Undead Undead Undead". Alternative Press. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  22. ^ Jahn (7 Mart 2008). "Unfolding Garrel's Love Letter". The New York Sun. 24 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2015. 
  23. ^ "Festival Canet Rock 1978". La Web Sense Nom (Katalanca). 21 Kasım 2017. 26 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Mayıs 2018. 
  24. ^ "Post". 5 Temmuz 2019. 13 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Kasım 2021 – Twitter vasıtasıyla. 
  25. ^ Willmington (2 Şubat 1996). "'Nico' Shows Ex-model's Disintegration". Chicago Tribune. 25 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Temmuz 2018. 
  26. ^ "Der Muttersohn". Berliner Zeitung (Almanca). 22 Mayıs 2001. 4 Mart 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2013. 
  27. ^ Sanjek (September 1996). "Film review". Popular Music and Society. 20 (3): 171-172. doi:10.1080/03007769608591640. ISSN 0300-7766. 
  28. ^ a b c Simpson (5 Temmuz 2019). "Nico in Manchester: 'She loved the architecture – and the heroin'". The Guardian. ISSN 0261-3077. 5 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Temmuz 2019 – www.theguardian.com vasıtasıyla. 
  29. ^ Hattenstone (29 Mayıs 2012). "John Cooper Clarke: 'It's diabolical how poor I am'". The Guardian. 25 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Temmuz 2018. 
  30. ^ Songs They Never Play on the Radio: Nico, the Last Bohemian. Londra: Bloomsbury. 1992. s. 150. ISBN 0-7475-1194-2. 
  31. ^ Reissued numerous times over the years with recognizable variant titles (Nico – Songs They Never Play on the Radio or Nico – The End)

Atık Alışkanlıkları, Pt. 1 Nico'nun erken çalışmalarının değerlendirilmesi