François Mauriac (d. 11 Ekim 1885, Bordeaux - ö. 1 Eylül 1970, Paris), Fransız yazardır.
Fransız edebiyatında iki dünya savaşı arasında etkili olan "sol Katolik" (renouveau Catholique) akımın temsilcileri arasında kabul edilir. 1952'de edebiyat dalında Nobel'e layık görüldü. Bu ödülün verildiği on üçü'den sekizinci Fransız yazar oldu. Oğlu Claude Mauriac da yazarlık yapmıştır.[2]
Biyografi
François Charles Mauriac Fransa, Bordeaux'da doğdu. Bordeaux Üniversitesi'nde edebiyat okudu, 1905'te mezun oldu, ardından École nationale des chartes'ta lisansüstü eğitime hazırlanmak için Paris'e taşındı.
1 Haziran 1933'te Eugène Brieux'den sonra Académie française üyeliğine seçildi.
Eski bir Fransız Eylem Hareketi (Action française) destekçisi, İspanya İç Savaşı sırasında sola döndü ve Katolik Kilisesi'ni Francisco Franco'ya verdiği destek için eleştirdi. Fransa'nın İkinci Dünya Savaşı sırasında Eksen'e düşmesinden sonra, kısa bir süre için Mareşal Pétain'in işbirlikçi rejimini destekledi, ancak Aralık 1941'de Fransız Direniş'e katıldı.
Mauriac, Fransa'nın Kurtuluşunun hemen ardından Albert Camus ile sert bir anlaşmazlık yaşadı. O sıralarda Camus, Combat gazetesi'nin editörlüğünü yapıyordu (bundan sonra 1947'ye kadar günlük olarak yayımlandı), Mauriac ise Le Figaro gazetesi için bir köşe yazısı yazdı. Camus, yeni kurtarılan Fransa'nın tüm Nazi işbirlikçi unsurlarını temizlemesi gerektiğini söyledi, ancak Mauriac bu tür anlaşmazlıkların ulusal uzlaşmanın çıkarları için bir kenara bırakılması gerektiği konusunda uyardı. Mauriac ayrıca, Kurtuluş'un duygusal kargaşası göz önüne alındığında adaletin tarafsız veya tarafsız olacağından da şüpheliydi. Robert Brasillach tarafından şiddetle eleştirilmesine rağmen, idamına karşı kampanya yürüttü.
Mauriac ayrıca, Les Clés de saint Pierre (1953) gibi kitaplarda Vatikan'ı eleştiren Roger Peyrefitte ile kamuoyunda acı bir tartışma yaşadı. Mauriac, Peyrefitte'in kitaplarının reklamlarını yayınlamayı bırakmazlarsa o sırada çalıştığı gazeteden (L'Express) istifa etmekle tehdit etti. Tartışma, Peyrefitte'in Les Amitiés Particulières'inin film uyarlamasının yayınlanmasıyla daha da şiddetlendi ve Peyrefitte'in Mauriac'ı eşcinsel eğilimlerle suçladığı ve ona bir Tartuffe, ikiyüzlü dediği sert bir açık mektupla sonuçlandı.
Mauriac, Vietnam'daki Fransız yönetimine karşıydı ve Fransız ordusunun Cezayir'de işkence yapmasını şiddetle kınadı.
1952'de "romanlarında sahip olduğu derin manevi içgörü ve sanatsal yoğunluğun insan hayatının dramasına nüfuz etmesi nedeniyle" Nobel Edebiyat Ödülü'nü kazandı. 1958'de Légion d'honneur Büyük Haçı ile ödüllendirildi. Bir dizi kişisel anı ve Charles de Gaulle'ün biyografisini yayınladı. Mauriac'ın tüm eserleri 1950 ile 1956 arasında on iki cilt olarak yayınlandı. Elie Wiesel'i Holokost sırasında bir Yahudi olarak deneyimlerini yazmaya teşvik etti ve Elie Wiesel'in Night adlı kitabına önsöz yazdı.
Yazar Claude Mauriac'ın babası ve Fransız yönetmen Jean-Luc Godard ile çalışan ve onunla evlenen Fransız aktris ve yazar Anne Wiazemsky'nin dedesiydi.
François Mauriac 1 Eylül 1970 tarihinde Paris'te öldü ve Cimetière de Vemars, Val d'Oise, Fransa'ya defnedildi.
Eserleri
1920'den başlayarak, Mauriac yılda neredeyse bir roman yayınladı. 100'den fazla kitap yazmıştır.
- La Robe prétexte, 1914
- Le Baiser aux lépreux, 1922
- Genitrix, 1923
- Le Désert de l'amour, 1924
- Thérèse Desqueyroux, 1927
- Ce qui était perdu, 1930
- Le Nœud de vipères, 1932
- Commencements d'une vie, 1932
- Le Mystère Frontenac, 1933
- La Fin de la nuit, 1935
- La Vie de Jésus, 1935
- Asmodée, 1938
- La Pharisienne, 1941
- Le Cahier noir, 1943
- Les Mal Aimés, 1945
- Passage du malin, 1948
- Le Feu sur terre, 1951
- Le Sagouin, 1951
- L'Agneau, 1954
- Un adolescent d'autrefois, 1969
- Mémoires intérieurs, 1985
- Nouveaux mémoires intérieurs
Kaynakça
|
|---|
| 1901-1925 | | |
|---|
| 1926-1950 | |
|---|
| 1951-1975 | |
|---|
| 1976-2000 | |
|---|
| 2001-günümüz | |
|---|
