PROFILPELAJAR.COM

Miloje Milojević
Miloje Milojević
	Miloje Milojević
Mesto rođenja	Ursule, kod Rekovca; Kraljevina Srbija
Datum smrti	4. 7. 1984. (72 godina)
Mesto smrti	Rekovac, SR Srbija; SFR Jugoslavija
Supruga	Olga Milojević
Profesija	vojno lice
Član KPJ od	marta 1942.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	Jugoslovenska vojska; NOV i PO Jugoslavije; Jugoslovenska narodna armija; 1929 — 1936.; 1937 — 1941.; 1941 — 1965.
Čin	general-pukovnik
Narodni heroj od	6. novembra 1942.
Odlikovanja
	jugoslovenska odlikovanja:
	Orden narodnog heroja
	inostrana odlikovanja:

Ukoliko ste tražili drugu osobu, vidite članak Miloje Milojević (razvrstavanje).

Miloje Milojević (1912-1984) general-pukovnik JNA i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija

Rođen je 16. marta 1912. godine u selu Ursule, kod Rekovca. Potiče iz siromašne seljačke porodice. Osnovnu školu je završio u selu Rekovcu. Od 1924. do 1929. godine bio je šegrt i pomoćnik u trgovačkoj radnji. Posle toga je, 1931. godine, završio pešadijsku podoficirsku školu i postao podoficir, a zatim vojni činovnik.

U NOR-u učestvuje od avgusta 1941. godine. Bio je najpre borac, a onda zamenik komandira Levačke čete Moravskog NOP odreda. Iz Levačke čete premešten je za komandira Treće čete Kragujevačkog NOP odreda. Istakao se u borbama koje je Odred vodio oko Kragujevca, Knića i Bumbarevog brda.

Posle Prve neprijateljske ofanzive, povukao se s glavninom partizanskih snaga u Sandžak. Kao borac, stupio je u Prvu proletersku NOU brigadu, u kojoj je ubrzo postao vodnik, a od marta 1942. godine zamenik komandanta Šestog beogradskog bataljona. Marta iste godine primljen je u članstvo KPJ.

Kao zamenik komandanta Šestog beogradskog bataljona, istakao se u borbi s ustašama i domobranima kod Duvna, jula 1942. godine, kada je teško ranjen. U borbama s ustašama i Italijanima za oslobođenje Livna, od 4. do 7. avgusta 1942. godine Miloje je, s puškomitraljezom zaplijenjenim kod Posušja, pobio grupu ustaša koja je naletela na njega.

Od novembra 1942. do juna 1943. godine, Milojević je bio na dužnosti zamenika komandanta Prve proleterske brigade. U to vreme brigada je vodila borbe u centralnoj Bosni, i u Četvrtoj i Petoj ofanzivi.

Od juna do avgusta 1943. godine, Milojević je bio zamenik komandanta Prve proleterske divizije, koja je u to vreme vodila borbe u srednjoj i zapadnoj Bosni, oslobodila Donji Vakuf i Bugojno, vodila borbe u okolini Sinja sa 7. SS divizijom, oslobodila Livno, Duvno, Kupres i vodila borbe oko Travnika i Banje Luke.

Od novembra 1943. godine, Milojević je član vojne misije pri savezničkoj komandi za Bliski istok. Kao član vojne misije Vrhovnog štaba NOVJ, zajedno sa Ivom Lolom Ribarom, krenuo je za Kairo. Na aerodromu kod Glamoča teško je ranjen od iste bombe od koje je Lola Ribar poginuo. Posle ozdravljenja, izvršio je zadatak u vojnoj misiji, a posle povratka u Jugoslaviju, juna 1944. godine, postavljen je za komandanta 21. srpske divizije.

Dvadeset prva divizija, pod komandom Miloja Milojevića, naročito se istakla u borbama za oslobođenje Beograda, oktobra 1944. godine. Ona je dejstvovala u bok i pozadinu neprijatelja koji je napadao pravcem Smederevo-Beograd, osujetila pokušaj obilaska Beograda na liniji Avale i vodila borbe oko Avale i samog Spomenika Neznanom junaku. Rezultat ovih borbi je bio opkoljavanje i uništenje oko 20.000 Nemaca ispod Avale, zarobljavanje u rejonu Mali Mokri Lug-Boleč oko 1.000 vozila, 200 topova, 100 tenkova i celokupne mehanizacije i motorizacije ove nemačke grupacije. Diviziju je, za uspešno dejstvo u ovoj operaciji, pohvalio Vrhovni komandant maršal Tito. Divizije se kasnije istakla i u borbama na sremskom frontu.

U toku rata, general Milojević je tri puta ranjen, a novembra 1943. godine, prilikom ranjavanja, izgubio je jedno oko. Bio je član Predsedništva AVNOJ-a i ASNO Srbije.

Posle oslobođenja Jugoslavije, vršio je visoke odgovorne dužnosti u JNA i u društveno-političkim organizacijama. Od kraja 1945. do 1948. godine bio je komandant grada Beograda; od 1948. do 1950. godine komandant Prve vojne oblasti; od 1956. do 1959. komandant Vojnog područja grada Beograda i od 1959. do 1964. komandant Prve armije JNA. Završio je Višu vojnu akademiju 1952. godine.

Bio je poslanik Privremene narodne skupštine DFJ i Ustavotvorne skupštine FNRJ, u kojoj je bio član Zakonodavnog odbora.

Do 1961. godine bio je predsednik Saveza ratnih vojnih invalida Jugoslavije. Bio je i potpredsednik Međunarodne federacija bivših boraca. Bio je člna Centralnog odbora SSRN Jugoslavije i Glavnog odbora SSRN Srbije. Penzionisan je 1966. godine posle smene Aleksandra Rankovića.

Umro je 4. jula 1984. godine u Beogradu. Sahranjen je u Aleji naronih heroja na Novom groblju.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine i više drugih jugoslovenskih odlikovanja. 6. septembra 1942. godine, među prvim borcima NOVJ, odlikovan je Ordenom narodnog heroja Jugoslavije.

Nosilac je i nekoliko stranih odlikovanja, među kojima se ističe francuski Orden legije časti (komandantskog reda), kojim ga je 27. februara 1956. godine odlikovao tadašnji predsednik Francuske Rene Koti. Takođe je odlikovan Poljskim ordenom Otadžbinskog krsta.