PROFILPELAJAR.COM

Genocid nad Asircima (takođe poznat i kao Sajfo ili Sejfo, sir. ܩܛܠܐ ܕܥܡܐ ܣܘܪܝܝܐ ili ܣܝܦܐ) odnosi se na masovni pokolj asirske populacije Osmanskog carstva tokom 1890-ih godina, Prvog svetskog rata i perioda između 1922. i 1925. godine.^[1]^[2] Asirsko civilno stanovništvo gornje Mesopotamije (region Tur Abdin, provincije Hakari, Van i Sirt sadašnje jugoistočne Turske, i region Urmija severozapadnog Irana) nasilno je premešteno i masakrirano od strane muslimanske otomanske (turske) vojske i ostalih oružanih i savezničkih muslimanskih naroda, uključujući Kurde, Čečene i Čerkeze, između 1914. i 1920. godine, dok su dalje napade na nenaoružane civile u bekstvu vršile lokalne arapske milicije.^[1] Razlikuju se postojeće procene vezane za ukupan broj žrtava. Pružajući detaljne statistike raznih procena populacije nakon genocida, Dejvid Gont prihvata brojku od 275.000 žrtava koja je objavljena tokom Sporazuma u Lozani i predlaže da bi broj žrtava trebalo da bude oko 300.000 zbog nekih neuračunatih teritorija naseljenih Asircima, što znači da je eliminisana polovina asirske nacije.^[3] Savremeni izveštaji postavljaju brojku na 250.000.^[1] Brojni naučnici i novinari prihvatili su ovu brojku, mada neki izvori bez detaljne statističke analize navode čak 750.000 žrtava.^[2]^[4]

Genocid nad Asircima odvio se u istom kontekstu kao i genocidi nad Jermenima i pontskim Grcima.^[5] U ovim događajima, mladoturski režim je ubio skoro tri miliona hrišćana sirijske, jermenske ili grčke pravoslavne denominacije.^[1]

Pošto se genocid nad Asircima odvio u kontekstu mnogo raširenijeg genocida nad Jermenima, u malom broju slučajeva se tretira kao zaseban događaj, sa izuzetkom u radovima Dejvida Gonta i Hanibala Travisa.^[2] Godine 2007, Međunarodno udruženje istražitelja genocida (IAGS) postiglo je konsenzus da se "osmanska kampanja protiv hrišćanskih manjina u carstvu između 1914. i 1923. sastojala od genocida nad Jermenima, Asircima, pontskim i anatolijskim Grcima."^[6] Udruženje je upotrebilo dela Gonta i Travisa prilikom donošenja ove odluke.^[7] Gregori Stanton, predsednik IAGS od 2007. do 2008. godine i osnivač organizacije Genocide Watch, podržao je "odbijanje vodećih svetskih istražitelja genocida da prihvate devedesetogodišnje poricanje turske vlade vezano za osmanske genocide nad svojim hrišćanskim stanovništvom, uključujući Asirce, Grke i Jermene."^[8]

Žrtve

Asirci kopaju masovne grobnice za ubijene tokom bekstva iz Urmije.

Naučnici su sumirali događaje na sledeći način: specifični masakri uključuju 25.000 Asiraca u Midjatu, 21.000 u Džezira-ibn-Omaru, 7.000 u Nisibisu, 7.000 u Urfi, 7.000 u regionu Kudšanis, 6.000 u Mardinu, 5.000 u Dijarbakiru, 4.000 u Adani, 4.000 u Brahimijeu i 3.500 u Harputu.^[2]^[4]^[9]^[10] U svom memorandumu od 4. decembra 1922. godine, Asirsko-haldejski nacionalni savet je izjavio da je ukupan broj žrtava nepoznat. Procenjuje se da je oko 275.000 "Asiro-Haldejaca" umrlo između 1914. i 1918. godine.^[11] Asirsko stanovništvo Osmanskog carstva i Persije iznosilo je oko 650.000 ljudi pre genocida, a nakon njega je smanjeno na 250.000, sa veoma malo preživelih u Turskoj i Iranu 1930-ih godina.^[1]^[12]

Masakri u kasnom Osmanskom carstvu

Asirci nisu bili laka grupa za deportaciju, jer su oduvek bili naoružani i opasni kao i njihovi kurdski susedi.^[13]

	Grupa	Pre Prvog svetskog rata	Nestali	Posle Prvog svetskog rata
Hrišćansko stanovništvo u Vilajetu Dijarbakir pre i posle Prvog svetskog rata^[14]
Jermeni	Gregorijanci	60.000	58.000 (96,7%)	2.000
Jermeni	Jermenski katolici	12.500	11.500 (92%)	1.000
Asirci	Haldejski katolici	11.120	10.010 (90%)	1.110
	Sirijski katolici	5.600	3.450 (61,6%)	2.150
	Sirijski Jakobinci	84.725	60.725 (71,7%)	24.000
	Ukupno	173.945	143.685 (82,6%)	30.260

	Grupa	Pre Prvog svetskog rata	Nestali	Posle Prvog svetskog rata
Hrišćansko stanovništvo u Vilajetu Mardin pre i posle Prvog svetskog rata^[14]
Jermeni	Katolici	10.500	10.200 (97,1%)	300
Asirci	Haldejski katolici	7.870	6.800 (86,4%)	1.070
	Sirijski katolici	3.850	700 (18,1%)	3.150
	Sirijski Jakobinci	51.725	29.725 (57,5%)	22.000
	Ukupno	73.945	49.875 (67,4%)	24.070

Povezano

Reference

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Travis 2010: str. 237–77, 293–294
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 Kosoreva 2007: str. 267–274
↑ Dejvid Gont, "Asirski genocid 1915", Istraživački centar genocida nad Asircima, 2009
↑ ^4,0 ^4,1 Travis, Hanibal. "'Lokalni Hrišćani masakrirani': Osmanski genocid nad Asircima tokom Prvog svetskog rata." Izučavanje i prevencija genocida, 1, tom, br. 3, decembar (2006). str. 327-371. Posećeno 2010-02-02.
↑ Šaler, Dominik J. i Cimerer, Jirgen (2008) "Genocidi kasnog Osmanskog carstva: Raspad Osmanskog carstva i mladotursko stanovništvo i politike progona." Žurnal istraživanja genocida, 10:1. str. 7–14.
↑ Udruženje istražitelja genocida zvanično priznaje genocide nad Asircima i Grcima. 16. decembar 2007. Posećeno 2010-02-02 Arhivirano 2012-01-18 na Wayback Machine-u.
↑ Beleške o genocidu nad hrišćanskim stanovništvom Osmanskog carstva
↑ GPN Website > Home > GPN ISSUES > Special Issue 5, Winter 2011
↑ Gont, Masakri, otpor, zaštitnici. str. 76-77, 164, 181-96, 226-30, 264-67.
↑ (de) Gorgis, Amil “Der Völkermord an den Syro-Aramäern” u Verfolgung, Vertreibung und Vernichtung der Christen im Osmanischen Reich 20. Ur. Tesa Hofman. London i Berlin: LIT Verlag, 2004.
↑ (fr) Jakub, Žozef. La question assyro-chaldéenne, les Puissances européennes et la SDN (1908–1938), 4. tom, thèse Lyon. (1985). str. 156.
↑ Gont, Masakri, otpor, zaštitnici. str. 21-28, 300-3, 406, 435.
↑ Gont, Masakri, otpor, zaštitnici. str. 311.
↑ ^14,0 ^14,1 De Kurtoa, Sebastijan. Zaboravljeni genocid: Istočni Hrišćani, poslednji Arameji. Piskatavej, Nju Džerzi: Gorgias Press. str. 194-195.

Literatura

Travis, Hannibal (2010) [2007]. Genocide in the Middle East: The Ottoman Empire, Iraq, and Sudan. Durham, NC: Carolina Academic Press. str. 237–77,293–294.
Kosoreva, Anahit (2007). „The Assyrian Genocide in the Ottoman Empire and Adjacent Territories”. u: Hovannisian, Richard G.. Armenian Genocide, The Cultural and Ethical Legacies. New Brunswick: Transaction Publishers. str. 267–274. ISBN 978-1-4128-0619-0.