Znak Ä na skandynawskim rozkładzie klawiatury komputera
W języku niemieckim ä to a z przegłosem (niem.Umlaut). A-Umlaut oznacza tam półotwarte [ɛ] (krótkie, np. kräftig lub długie, np. Käse). Dotyczy to wymowy standardowej. W praktyce długa samogłoska [ɛː] zastępowana jest najczęściej przez półprzymknięte [eː]. Inne samogłoski z przegłosem, występujące w języku niemieckim, to ü i ö. Gdy klawiatura komputera lub maszyny do pisania nie zawiera specjalnych niemieckich znaków, ä zastępuje się przez ae tak samo, jak ö na oe, ü na ue[1] oraz ß przez ss.
W języku szwedzkim ä stosuje się podobnie jak w niemieckim. Wcześniej, podobnie, jak współcześnie jest w norweskim i duńskim, zastępowane było przez Æ.
W języku słowackim znak ä nazywany jest a z dwiema kropkami (słow.a s dvoma bodkami). Oznacza /e/ lub /æ/, przy czym ta druga głoska jest zalecana w starannej wymowie, ale rzadka w wymowie standardowej[2][3].
W języku fińskim znak ä czyta się jako samogłoskę a przednią (między a i e, ale zasadniczo bliżej a).
W slawistycznym alfabecie fonetycznym znak ä oznacza głoskę pośrednią między polskim /a/ a /e/, czyli to co [æ] w IPA.
