W dzieciństwie uczył się gry na fortepianie i skrzypcach pod kierunkiem swego ojca, Adama Józefa Karasińskiego, pianisty i kompozytora zwanego „królem polskich walców” (matką była Cecylia Kipman[1]). Później studiował wiolinistykę w Konserwatorium Warszawskim, w klasie Jerzego Jarzębskiego. Podczas studiów nawiązał współpracę z Szymonem Kataszkiem, pianistą. Stworzyli razem duet, w którym występowali nie tylko w Polsce, lecz także za granicą – w Paryżu i Berlinie. Współpracował też z Jerzym Petersburskim.
W latach 1921–1922 występował w wielu krajach Europy jako skrzypek w orkiestrze jazzowej Harry’ego Schpielera. Po powrocie do kraju w 1922 zaczął występować w kawiarni „Ziemiańskiej”, a potem w dancingu Oaza. Następnie stworzył w Gdańsku orkiestrę jazzową wraz z Szymonem Kataszkiem[2][3]. W 1923 wraz z orkiestrą przeniósł się do Warszawy, gdzie pod nazwą Złoty Jazz lub Jazz d’Or grała ona muzykę jazzową (dixieland) w teatrzykach rewiowych (Morskie Oko, Perskie Oko, Wesoły Wieczór), a także w Operze Warszawskiej.
W 1939 stworzył nową orkiestrę, tym razem w Białymstoku, którą później zaopiekował się Adi Rosner. Podczas wojny musiał się ukrywać we Lwowie i Zakopanem. W 1947 utworzył kolejną orkiestrę – Tysiąc Taktów Muzyki Jazzowej. Współpracowali z nim m.in. tacy muzycy, jak: Włodzimierz Bieżan, Elisabeth Charles, René Glaneau, Jeanne Johnstone, Zbigniew Kurtycz, Waldemar Maciszewski, Marian Radzik, Kazimierz Turewicz. Orkiestra ta występowała w prawie całej Polsce z rewiami Melodia i rytm oraz Rytmy świata.
Ryszard Wolański, Leksykon Polskiej Muzyki Rozrywkowej, Warszawa 1995, Agencja Wydawnicza Morex, ISBN 83-86848-05-7, tu hasło Karasiński Zygmunt, s. 85, 86.