Studiował Pięcioksiąg konfucjański, a następnie poświęcił się pisaniu komentarzy do niego. Twierdził, że wszystkie teksty klasyczne wyrosły na tych samych podstawach i stanowią jedną całość. Chcąc udowodnić swoją tezę często poprawiał występujące w nich znaki, twierdząc że zostały one w przeszłości błędnie przepisane[3]. W swoich pismach utożsamiał qi z mającą charakter materialny, głęboką siłą wszechświata[4].
Przypisy
↑W. South Coblin: A Handbook of Eastern Han Sound Glosses. Hong Kong: Chinese University Press, 1983, s. 29. ISBN 962-201-258-2.
↑John Makeham: Transmitters and Creators: Chinese Commentators and Commentaries on the Analects. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2005, s. 384. ISBN 0-674-01216-X.
↑Hajime Nakamura: Systemy myślenia ludów Wschodu. Indie, Chiny, Tybet, Japonia. Philip P. Wierner (red.). Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2005, s. 228. ISBN 83-233-1948-0.
↑Xinzhong Yao: Konfucjanizm. Wprowadzenie. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 153. ISBN 978-83-233-2602-1.
