Nad zatoką znajdują się dwie antarktyczne stacje badawcze: całoroczna stacja argentyńska – Base Esperanza i letnia stacja urugwajska – Ruperto Elichiribehety.
Rok później trzech uczestników ekspedycji Johan Gunnar Andersson (1874–1960) – zastępca kierownika wyprawy, Samuel A. Duse (1873–1933) – kartograf i marynarz Toralf Grunden zmuszeni byli do przezimowania w zatoce, po tym jak nie udało im się dotrzeć do obozu zimowego na Snow Hill Island[3]. Po zachodniej stronie Hut Cove wznieśli kamienną chatę i przebywali tam od 12 marca do 29 wrześni 1903 roku[3]. Prymitywną chatę zadaszyli saniami i płachtami, wewnątrz rozbili namiot a podłoże wyłożyli skórami pingwinów[10]. Przetrwali zimę w ciężkich warunkach, dzięki mięsu i tłuszczowi z 700 pingwinów[10]. Andersson przeprowadził badania geologiczne i znalazł wiele skamieniałości, w tym 61 gatunków z okresu środkowej Jury[10]. Zatokę nazwali Haabets Vig – Zatoką Nadziei[3]. Pozostałości kamiennej chaty mają status historycznego miejsca w ramach Układu Antarktycznego (ang. Historic Site or Monument)[11].
12 lutego 1945 roku na południe od Seal Point oddano do użytku brytyjską bazę antarktyczną nazywaną „Base D” lub „Hope Bay”[3]. W tym samym roku zatoka została zmapowana[3]. Baza została założona w ramach tajnej brytyjskiej ekspedycji wojskowej na Antarktydę – operacji Tabarin[12]. Wcześniej w ramach tej operacji Brytyjczycy założyli bazy na Deception Island („Base B”) i w zatoce Port Lockroy („Base A”)[12]. Celem operacji było umocnienie brytyjskiej obecności w Antarktyce związane z działaniami II wojny światowej, wzmocnienie roszczeń terytorialnych w regionie i zbieranie danych meteorologicznych[12]. 8 listopada 1948 roku główna chata bazy spłonęła w pożarze, w którym zginęło dwoje ludzi[3]. Baza została ewakuowana 4 lutego 1949 roku[3].
14 lutego 1952 roku, ok. 500 m od bazy brytyjskiej oddano do użytku argentyńską bazę marynarki nazywaną „Destacamento Naval Esperanza” lub „Esperanza”, która formalnie została otwarta 31 marca[3]. W bazie brytyjskiej wzniesiono nową chatę[13] i stacja brytyjska została otwarta ponownie 4 lutego 1952 roku[3]. Z otwarciem związany był incydent – Argentyńczycy, by zapobiec ponownemu otwarciu bazy brytyjskiej poprzez zablokowanie dostawy sprzętu i zapasów[14], oddali strzały z broni maszynowej nad głowami Brytyjczyków, którzy zmuszeni byli do powrotu na statek[13]. Sprawa została rozwiązana przez porozumienie stron o nieingerowaniu w działalność stacji drugiej strony, a sam incydent został wytłumaczony przekroczeniem instrukcji przez dowódcę bazy argentyńskiej[14]. Incydent w Zatoce Nadziei był jedynym odnotowanym przypadkiem tego typu (ang. shots fired in anger) na terenie Antarktydy[15].
W 1952 roku Brytyjczycy przeprowadzili badania hydrograficzne zatoki ze statku[3].
W latach 1953–1954 obok bazy marynarki, Argentyna wybudowała nową bazę wojskową, która została otwarta 4 marca 1954 roku[3].
W grudniu 1956 roku Argentyńczycy wycofali żołnierzy marynarki[3]. W październiku 1958 roku dawne baraki marynarki argentyńskiej strawił pożar[3]. Baza brytyjska została ewakuowana 13 lutego 1964 roku[3].
.jpg)
.jpg)
