Zachodni Okręg Wojskowy

Западный военный округ

Historia
Państwo	Rosja
Sformowanie	20 września 2010
Rozformowanie	26 lutego 2024
Organizacja
Dyslokacja	Federacja Rosyjska
Podległość	Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych FR

Zachodni Okręg Wojskowy (ros. Западный военный округ) – jednostka administracyjno-wojskowa Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, obejmująca całość obiektów militarnych – w tym jednostki wojskowe, zakłady przemysłu zbrojeniowego, jednostki paramilitarne – stacjonujących w zachodniej części FR.

Utworzony dekretem prezydenckim nr 1144 z 20 września 2010^[1], na bazie Leningradzkiego i Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. W jego skład wchodziły Flota Bałtycka, wszystkie lotniska, brygady artylerii przeciwlotniczej (w tym rakietowe) i radiotechniczne regionu (I Dowództwo Sił Powietrznych i Obrony Przeciwlotniczej), z wyjątkiem Wojsk Rakietowych Przeznaczenia Strategicznego i Sił Powietrzno-Kosmicznych. Ponadto w operacyjnym podporządkowaniu znajdowały się formacje wojskowe wojsk wewnętrznych MSW Rosji, Służby Pogranicznej Federalnej Służby Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej, a także pododdziały obrony cywilnej Ministerstwa Sytuacji Nadzwyczajnych i innych ministerstw i instytucji, wypełniające zadania na terytorium okręgu^[2].

W grudniu 2014 roku Flota Północna, pierwotnie będąca częścią ZOW, została wyłączona z jego składu w związku z utworzeniem na jej podstawie Zjednoczonego Dowództwa Strategicznego „Północ”^[3].

26 lutego 2024 dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej Władimira Putina okręg rozwiązano, tworząc w jego miejsce Leningradzki i Zachodni Okręg Wojskowy.

Siedziba dowództwa znajdowała się w Petersburgu^[4].

Zjednoczone Dowództwo Strategiczne

• armie ogólnowojskowe:
  • 6 Armia Ogólnowojskowa;
  • 20 Gwardyjska Armia Ogólnowojskowa;
• 1 Gwardyjska Armia Pancerna;
• 6 Armia Sił Powietrznych i Obrony Przeciwlotniczej;
• Flota Bałtycka^[5].

• dowódca generał Aleksandr Żurawlow^[6]

Wojska i siły ZOW stacjonują w granicach administracyjnych trzech okręgów federalnych:

• Północno-Zachodniego;
• Centralnego;
• i w części Nadwołżańskiego.

czyli na terytorium:

• Republiki Karelii;
• obwodu biełgorodzkiego;
• obwodu briańskiego;
• obwodu włodzimirskiego;
• obwodu wołogodzkiego;
• obwodu woroneskiego;
• obwodu iwanowskiego;
• obwodu królewieckiego;
• obwodu kałuskiego;
• obwodu kostromskiego;
• obwodu kurskiego;
• obwodu leningradzkiego;
• obwodu lipieckiego;
• obwodu moskiewskiego;
• obwodu niżnonowogrodzkiego;
• obwodu nowogrodzkiego;
• obwodu orłowskiego;
• obwodu pskowskiego;
• obwodu riazańskiego;
• obwodu smoleńskiego;
• obwodu tambowskiego;
• obwodu twerskiego;
• obwodu tulskiego;
• obwodu jarosławskiego;
• Moskwy;
• Petersburga.

• cz. p.o. gen. płk Arkadij Bachin, lipiec 2010, od 28 października 2010 na stałe, do 9 listopada 2012^[7][8];
• gen. płk Anatolij Sidorow (ros.: Анатолий Алексеевич Сидоров^[9]) od 24 grudnia 2012 do 10 listopada 2015^[10];
• gen. płk Andriej Kartapołow, od 10 listopada 2015 do 19 grudnia 2016;
• cz.p.o. gen. por. Wiktor Astapow; od 19 grudnia 2016 do kwietnia 2017;
• gen. płk Andriej Kartapołow, od kwietnia 2017 do 30 lipca 2018;
• cz.p.o. gen. por. Wiktor Astapow; od 30 lipca 2018 do listopada 2018;
• gen. płk Aleksandr Żurawlow – od listopada 2018^[11].

• admirał Nikołaj Maksimow, od 28 października 2010 do października 2012^[12];
• gen. por. Anatolij Sidorow, od października do 24 grudnia 2012;
• gen. por. Andriej Kartapołow, od grudnia 2012 do czerwca 2014;
• gen. por. Wiktor Astapow, od 21 czerwca 2014 do listopada 2018;
• gen. por. Aleksiej Zawizon, od listopada 2018.

• Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.