Wina bułgarskie są w większości (85%) przeznaczone na eksport[1]. W 2011 produkcję wina szacowano na 1,3 mln hl[2], z czego dwie trzecie stanowiły wina czerwone[1]. W 2004 spożycie wina na osobę wynosiło w Bułgarii 17,2 l, co stawiało kraj na 23. miejscu na świecie[3]. Powierzchnia winnic wynosiła wówczas 97 tys. ha, do których należy doliczyć ok. 35 tys. ha leżących odłogiem[1][3].
Przypuszcza się, że pierwsze uprawy winorośli na terenie Bułgarii założono ok. 1000 r. p.n.e.[4]. Produkcja wina zamarła w czasach panowania osmańskiego (1396-1878), kiedy obowiązywał muzułmański zakaz spożywania napojów alkoholowych. [4][5]. Ożywienie winiarstwa nastąpiło po I wojnie światowej[4].
W 1944 dokonano kolektywizacji winnic[1]. W okresie, gdy Bułgaria znajdowała się w bloku komunistycznym, wytwórcy skupiali się na produkcji wina na eksport, do Związku Radzieckiego i na Zachód, w celu pozyskania dewiz[6]. Szczególnie popularne były wina produkowane ze szczepu cabernet sauvignon[4][6]. Wina bułgarskie zdobywały rynek ze względu na dobry stosunek ceny do jakości[1][6]. Jednym z inicjatorów eksportu do krajów kapitalistycznych był koncern PepsiCo, który w zamian za wino dostarczał do Bułgarii pepsi[4].
Od lat 80. XX w. przemysł winiarski zaczął podupadać[6]. Jedną z przyczyn była kampania skierowana przeciw spożywaniu alkoholu prowadzona w ZSRR za czasów Michaiła Gorbaczowa, która przyniosła załamanie eksportu na tradycyjny rynek zbytu, jakim był Związek Radziecki[1][4][7]. Reprywatyzacja winnic utrudniła wytwórniom winiarskim pozyskanie dobrego surowca, a małym producentom często brakowało doświadczenia[4][8][9]. Jeszcze w 1990 roczna produkcja wina wynosiła 2,9 mln hl[2], by stopnieć do 1,2 mln hl w 2010[2]. Perspektywy dla winiarstwa w Bułgarii są jednak dobre, gdyż dawne państwowe wytwórnie zostały sprywatyzowane, a ciągle niskie koszty produkcji przyciągnęły inwestorów, zarówno w nasadzenia, jak i przetwórnie[1][6][10]. Kraj korzystał również z programów pomocowych Unii Europejskiej[6]. Zarządzanie utrudnia jeszcze duże rozdrobnienie winnic[4]. W 2007 dokonano oficjalnej klasyfikacji, wprowadzono oznaczenie controliran i podzielono kraj na 47 regionów winiarskich, a producenci coraz baczniejszą uwagę zwracają na jakość[4][6][11][12].
W kraju panuje klimat kontynentalny, łagodniejszy we wschodniej części ze względu na wpływ Morza Czarnego[1][4]. Roczna suma opadów wynosi od 470 do 950 mm[1][4]. Pod uprawę przeznacza się przede wszystkim tereny w dolinach rzek (np. Dunaju i Maricy), duże połacie rozciągają się również na nizinach we wschodniej części Bułgarii[4]. Coraz częściej zakłada się winnice na stokach[1].
Patrick Fiévez, Wolfgang Thomann: Europa Środkowa i Wschodnia. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 708-710. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008. ISBN 978-83-7670-164-6. (pol.).
Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1998. ISBN 978-1840380859. (ang.).
