Trebbiano lub trebbiano toscano – druga[1] co do rozpowszechnienia na świecie biała odmianawinorośli, dającą wysokie plony, ale niewyróżniające się wina o stosunkowo neutralnym smaku. Poza winami stołowymi stanowi surowiec do produkcji winiaków, m.in. koniaku i armaniaku. Znana także jako ugni blanc (szczególnie we Francji) oraz pod innymi lokalnymi nazwami.
Krzewy rosną bujnie, grona są liczne, długie i cylindryczne. Owoce mają grube skórki i kwaśnawy żółty sok.
Historia
Przypuszcza się, że trebbiano pochodzi ze wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Było znane już w czasach rzymskich. Jeden z klonów został wyróżniony w Bolonii w XIII wieku i jako ugni blanc trafił do Francji, być może wraz z ucieczką papieża do Awinionu[2].
Rodowód
Włoskie badania DNA opublikowane w 2008 roku wskazują na bliskie podobieństwo między trebbiano toscano a szczepem garganega, która może być jednym z przodków trebbiano albo innym krewnym[3].
Tradycyjnie niewielkie ilości trebbiano i malvasii były wykorzystywane w produkcji słynnego toskańskiego czerwonego wina chianti. Winiarze coraz częściej rezygnowali z domieszki białych winogron, a od roku 2006 taka domieszka została nawet zabroniona. Spowodowało to nadpodaż trebbiano, a rozwiązaniem okazało się wyróżnienie nowego wina klasy IGTgalestro.
Znana tutaj jako ugni blanc, trebbiano jest najbardziej rozpowszechnioną białą odmianą we Francji, szczególnie popularną w Gaskonii, Żyrondzie i Charente oraz Prowansji. Inne spotykane nazwy to clairette ronde, clairette de vence, queue de renard, a na Korsyce – rossola.
Odmianowe wina stołowe nie wyróżniają się, więc winogrona są wykorzystywane jako składnik win mieszanych, albo nawet do przemysłowej produkcji alkoholu.
Odmiana została sprowadzona przez Jamesa Busby'ego w 1832[2]. Większość upraw znajduje się w stanach Nowa Południowa Walia i Australia Południowa. Tamtejsi winiarze nazywają trebbiano white hermitage i wykorzystują je do produkcji winiaku (brandy) i jako jeden ze składników win mieszanych.
