Węsiory

Węsiory
wieś
Ilustracja
Kościół filialny pw. Matki Boskiej Różańcowej w Węsiorach.
Państwo

 Polska

Województwo

 pomorskie

Powiat

kartuski

Gmina

Sulęczyno

Liczba ludności 

745

Strefa numeracyjna

58

Kod pocztowy

83-320[2]

Tablice rejestracyjne

GKA

SIMC

0174881

Położenie na mapie gminy Sulęczyno
Mapa konturowa gminy Sulęczyno, po prawej znajduje się punkt z opisem „Węsiory”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Węsiory”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Węsiory”
Położenie na mapie powiatu kartuskiego
Mapa konturowa powiatu kartuskiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Węsiory”
Ziemia54°13′53″N 17°50′38″E/54,231389 17,843889[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Węsiory (kaszub. Wãsorë) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Sulęczyno[3][4].

Miejscowość leży na Pojezierzu Kaszubskim, przy drodze wojewódzkiej nr 228. Siedziba sołectwa Węsiory.

Integralne części wsi Węsiory[3][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0174898 Borowiec część wsi (do 2023 r.)
0174906 Czarlino część wsi (do 2023 r.)
0174912 Szkudłowo część wsi
0174929 Szymanowo część wsi
0174935 Węsierska Huta część wsi
0174941 Wygoda część wsi
0174958 Zarębiska część wsi
0174964 Żmudowo część wsi

Wieś szlachecka położona była w II połowie XVI wieku w powiecie mirachowskim województwa pomorskiego[5]. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Wieś znajduje się na turystycznym szlak turystyczny zielony Szlaku Kamiennych Kręgów[6].

W pobliżu wsi zachowało się cmentarzysko Gotów z I-III wieku. Zachowały się trzy kamienne kręgi i część czwartego oraz 20 kurhanów. Średnica największego kręgu wynosi 26 metrów i ułożona jest z kamieni o wysokości ok. 1,5 m. Pośrodku niektórych znajdują się kamienne stele. Groby ciałopalne lub szkieletowe znajdują się w różnych miejscach w obrębie kręgów. Kurhany mają koliste podstawy o średnicy od 4 do 16 metrów i niekiedy również stele kamienne na szczycie[7].

O badaniach archeologicznych prowadzonych na cmentarzysku opowiada powieść dla młodzieży Skarb Atanaryka (1960) Zbigniewa Nienackiego[8].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 145398
  2. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1445 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  4. ↑ a b GUS. Rejestr TERYT
  5. ↑ Prusy Królewskie w drugiej połowie XVI wieku : suplement. Cz. 1, Mapy, plany, Warszawa 2021, k. 1.
  6. ↑ Edyta Łosińska, Leśny spacer do miejsca owianego aurą tajemniczości, „Dziennik Bałtycki”, 228, 30 września 2022, s. 32, ISSN 2353-6160.
  7. ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 326-327, ISBN 978-83-7495-133-3.
  8. ↑ Zbigniew Nienacki, Pan Samochodzik i skarb Atanaryka, Wydawnictwo Edipresse-Kolekcje, Warszawa 2016 ISBN 83-7989-760-5.

Linki zewnętrzne

Galeria - kamienne kręgi

Gmina Sulęczyno

Siedziba gminy: Sulęczyno

Wsie
Osady
Części wsi
Miejscowości
zniesione

Herb gminy Sulęczyno