W pobliżu Sulęczyna znajdują się jeziora Mausz, Węgorzyno i Gowidlińskie. Wieś jest punktem etapowym spływów kajakowych i ma rozwiniętą infrastrukturę turystyczną (pensjonaty, ośrodki wypoczynkowe i agroturystyka).
Historia
Pierwsze wzmianki o Sulęczynie pochodzą z roku 1224. Miejscowość należała początkowo do kasztelanii w Chmielnie. W 1365 roku wieś stała się własnością Piotra z Rusocina, a następnie trafiła do rodziny Bellowów, której członkowie używali również nazwiska Sulęccy. Od roku 1466 podlegała administracyjnie pod powiat mirachowski. W 1585 Sulęczyno kupił prawnik i sekretarz króla Stefana BatoregoReinhold Heidenstein. Wieś szlachecka położona była w II połowie XVI wieku w powiecie mirachowskim województwa pomorskiego[5]. Do 1751 wieś znajdowała się w posiadaniu rodziny Heidensteinów. W 1766 Sulęczyno nabyła rodzina Łaszewskich, która była właścicielem sąsiednich Sierakowic i Puzdrowa. W Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego z 1885 znalazła się informacja, że w Sulęczynie zamieszkuje 536 osób, w większości katolików, funkcjonuje kościół katolicki, zbór ewangelicki i dwie karczmy[6]. Przed 1920 miejscowość nosiła nazwę niemieckąSullenschin[7].
Pod koniec XIX w. w miejscowości wybudowano kościół ewangelicki, który w latach 70. XX wieku został całkowicie rozebrany. Pozostała tylko plebania ewangelicka przy ulicy Kaszubskiej, w której ulokowano przedszkole należące do gminy Sulęczyno[8].
W 1887 roku urodził się ksiądz Paweł Schütz[9]. Syn nauczyciela Wojciecha Schütz i Anny z domu Jereczek. Proboszcz parafii św. Antoniego w Gdańsku-Brzeźnie, proboszcz parafii NMP Gwiazdy Morza w Sopocie.
Od 1996 roku w Sulęczynie odbywa się doroczny lipcowy festiwal plenerowy Jazz w Lesie.
Zabytki
Według rejestru zabytków NID[10] na listę zabytków wpisany jest kościół parafialny pw. Świętej Trójcy z lat 1872-74 oraz cmentarz kościelny, nr rej.: A-1258 z 14.10.2005.
Ponadto w Sulęczynie znajduje się zespół pałacowo-dworski z XVIII wieku, dawna rezydencja Heidensteinów i Łaszewskich. Centralną część wzniesiono w roku 1704, w XIX wieku dobudowano skrzydła boczne. Od początku XX wieku mieścił siedzibę nadleśnictwa. Od 1982 roku pełnił funkcję ośrodka wypoczynkowo-szkoleniowego[6]. Obiekt ten jest miejscem organizacij festiwalu muzycznego Jazz w Lesie.
Na stoku doliny znajduje się porośnięty młodym lasem świerkowym cmentarz ewangelicki z 1867 r. Zachowane stele, krzyże żeliwne i kute ogrodzenia. Uszkodzenia grobów powstały na skutek wiatrołomów[11].
↑Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)