Chrząszcz o dość krępym ciele długości od 2,7 do 4,5 mm, metalicznie połyskującym. Spód ciała jest czarny, wierzch głowy i przedplecza brązowy, pokrywy zaś czerwone z przyciemnionymi nasadami międzyrzędów przyszwowych. Owłosienie wierzchu ciała jest długie, ciemne, wzniesione lub półwzniesione, na przedpleczu skierowane do przodu, na pokrywach zaś do tyłu[4].
Ryjek ma smukłe czułki o luźnych buławkach umieszczone w połowie długości oraz wyraźne żeberko wzdłuż środka strony grzbietowej ciągnące się od nasad czułków do jego podstawy. U samca ryjek jest niewiele krótszy od głowy i przedplecza razem wziętych, u samicy zaś około półtora raza od nich dłuższy. Głowa jest za oczami, dużymi u samca i mniejszymi u samicy, rozszerzona ku tyłowi. Czoło jest wypukłe[4].
Przedplecze jest trochę szersze niż długie, na wierzchu ze słabą bruzdą podłużną i tak dużym jak na głowie punktowaniem, po bokach słabo zaokrąglone. Pokrywy są około 1,3 raza dłuższe niż w barkach szerokie. Rzędy są wyraźnie punktowane; przytarczkowy z nich jest skrócony, a dziewiąty łączy się w połowie długości pokrywy z dziesiątym. Międzyrzędy są znacznie szersze od rzędów, słabo sklepione, drobno punktowane[4].
Ekologia i występowanie
Owad ten zasiedla lasy, zakrzewienia, sady, ogrody, parki i inne formy zieleni miejskiej[3]. Owady dorosłe aktywne są od kwietnia do końca lipca. Są foliofagami żerującymi na liściach i pąkach drzew i krzewów z rodziny różowatych. Larwy są owocożerne[5][4][2]. Do roślin pokarmowych larw należą czeremchy, głogi, grusze, jabłonie, jarzęby, pigwy, śliwy i wiśnie[4]. Samica składa po jednym jaju do niedojrzałego owocu, po czym nagryza jego szypułkę, celem spowolnienia jego wzrostu. Larwa rozwija się wewnątrz owocu, po czym schodzi do gleby. Tam też zimuje, a wczesną wiosną przepoczwarcza się na głębokości od 5 do 10 cm[5][4][2].
↑Roman Kuntze. Krytyczny przegląd szkodników z rzędu chrząszczy zarejestrowanych w Polsce w latach 1919—1933. „Rocznik Ochrony Roślin”. 3 (2), 1936. Warszawa.brak numeru strony
↑ abcdefZdzisław Cmoluch: Klucze do oznaczania owadów Polski Część XIX Chrząszcze – Coleoptera z. 96-97 Rhinomaceridae, Attelabidae. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1979. Brak numerów stron w książce
↑ abB. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska: Katalog Fauny Polski. Tom XXIII, zeszyt 18. Chrząszcze – Coleoptera. Ryjkowcowate prócz ryjkowców – Curculionioidea prócz Curculionidae.. Warszawa: 1992. Brak numerów stron w książce
↑ abHassan Ghahari, Enzo Colonnelli. An Annotated Catalogue of the Iranian Attelabidae (Coleoptera: Curculionoidea). „Journal of the Entomological Research Society”. 21 (2), s. 225-241, 2019. ISSN2651-3579.