Dwudziesta piąta trasa koncertowa w historii brytyjskiej grupy The Rolling Stones.

Była to pierwsza europejska trasa od pamiętnej trasy roku 1967. Tym razem Stonesi nie zawitali za Żelazną Kurtynę. Stonesi w międzyczasie stali się modelowym zespołem występującym co roku w Europie, Wielkiej Brytanii i USA. Koncerty były podobne do tych z American Tour 1969, z tym, że zamiast dawać dwa koncerty jednego dnia jak robiło to większość grup tamtego okresu, Stonesi występowali raz na dzień. Zgodnie z tradycją trasa nie mogła przebiec bez incydentów. Tak więc koncert odbywający się 4 września na stadionie Rasunda w Sztokholmie został przerwany przez policję, z obawy, że fani prowokowani przez Jaggera zaczną szturmować scenę^[1]. 14 września w Hamburgu około tysiąc biletów zostało uznanych fałszywe podczas koncertu i potrzeba było dwustu policjantów by zatrzymać rozczarowanych fanów. Dwa dni później w Berlinie Zachodnim w Deutschlandhalle w doszło do zamieszek wśród młodzieży i policja aresztowała przed koncertem około 50 osób. W Mediolanie podczas koncertu grupa dwóch tysięcy ludzi próbowała sforsować bramę, by wedrzeć się na występ Stonesów. Policja użyła gazu łzawiącego Aresztowano 63 osoby, urazy były obecne zarówno w tłumie jak i policji.

1. Jumpin' Jack Flash
2. Roll Over Beethoven
3. Sympathy for the Devil
4. Stray Cat Blues
5. Love in Vain
6. Prodigal Son
7. You Gotta Move
8. Dead Flowers
9. Midnight Rambler
10. Live With Me
11. Let it Rock
12. Little Queenie
13. Brown Sugar
14. Honky Tonk Women
15. Street Fighting Man

Zespół

• Mick Jagger - śpiew, harmonijka
• Keith Richards - gitara, wokal wspierający
• Mick Taylor - gitara
• Bill Wyman - gitara basowa
• Charlie Watts - instrumenty perkusyjne, perkusja

Dodatkowi muzycy

• Ian Stewart - fortepian
• Bobby Keys - saksofon
• Jim Price - puzon

• Carr, Roy. The Rolling Stones: An Illustrated Record. Harmony Books, 1976. ISBN 0-517-52641-7