Utworzony w 1974 roku[2]. Ugrupowanie zostało założone przez grupę aktywistów niezadowolonych z wyniku rzekomo sfałszowanych wyborów z 1970 roku[2] i dysydentów z FARC[1]. Pierwszą akcją ruchu M-19 była kradzież szabli Simóna Bolívara z muzeum. Akcja odbyła się w styczniu 1974 roku[2]. W lutym 1976 roku bojówkarze M-19 zabili lidera związkowego, którego podejrzewali o bycie agentem CIA i korupcję[3][2]. Pod koniec lat 70. rozpoczęła proceder porwań handlarzy narkotyków i ich dzieci. Pieniądze z okupów miały finansować działalność partyzantki[2]. Porwania skierowały przeciwko M-19 grupy paramilitarne[2]. Grupa prężnie rozwijała się także dzięki pomocy innych lewicowych ugrupowań partyzanckich, w tym Montoneros z Argentyny i Tupamaros z Urugwaju[2]. W 1979 roku bojownicy zrobili podkop do arsenału wojskowego i wykradli z niego około pięciu tysięcy sztuk broni[3].
W 1980 roku armia kolumbijska aresztowała Jaime Batemana, będącego liderem ugrupowania[2]. W tym samym roku bojownicy zajęli ambasadęDominikany. Według doniesień medialnych, w zamian za wypuszczenie zakładników mieli otrzymać około dwóch milionów dolarów okupu[3]. W przeciągu lat 80. celem rebeliantów stały się międzynarodowe korporacje[2]. W 1983 roku M-19 przeprowadził zamach bombowy na ambasadę Hondurasu[2]. W 1985 roku guerilla zaatakowała Pałac Sprawiedliwości, będący siedzibą kolumbijskiego Sądu Najwyższego[2]. Bojownicy wzięli około 50 zakładników. Służby bezpieczeństwa zdecydowały się na siłowe odbicie budynku. W starciu zginęli wszyscy bojownicy i prawie wszyscy zakładnicy[2]. W 1988 roku M-19 przeprowadziła ostrzał rakietowy ambasady Stanów Zjednoczonych w Bogocie[2].
W 1989 roku rebelianci rozpoczęli rozmowy pokojowe z rządem[2]. W 1990 roku ruch został przekształcony w legalnie działającą partię polityczną[1]. Doszło do tego w następstwie zawarcia z rządem traktatu pokojowego[1]. M-19 jako partia cieszył się dużym poparciem społecznym. Rozwój partii został szybko zahamowany po aresztowaniu przez policję jej liderów. Aresztowania odbyły się pod zarzutem organizacji ataku na Pałac Sprawiedliwości w 1985 roku[2]. W wyborach prezydenckich w 1994 roku partia wystawiła kandydaturę Antonio Navarro Wolff. Działacz uzyskał niewielkie poparcie. Aresztowanie liderów i porażka wyborcza przyczyniła się do rozwiązania partii w 1997 roku[2]. Antonio Navarro Wolff kontynuował działalność polityczną, zyskując w 2002 roku mandat senatora z listy ugrupowania Alternatywny Biegun Demokratyczny. Do wspomnianej formacji dołączyło większe grono byłych bojowników M-19[2].
Liderami Ruchu 19 Kwietnia byli Antonio Navarro Wolff, Jaime Bateman Cayón, Carlos Toledo Plata, Alvaro Delgado Fayad i Carlos Pizarro León-Gómez[2].
