PROFILPELAJAR.COM

Armia Wyzwolenia Narodowego (hiszp. Ejército de Liberación Nacional, ELN) – lewicowa grupa partyzancka z Kolumbii.

Historia

Powstała w 1964 roku w wyniku przekształcenia Liberalnego Ruchu Rewolucyjnego (MRL). Jej założycielami byli bracia Fabio i Manuel Vásquez Castaño, w styczniu 1966 przyłączył się do nich ks. Camilo Torres Restrepo^[1]^[2].

Oddziały ELN operowały początkowo w departamencie Santander. W styczniu 1965 roku partyzanci zajęli niewielką wioskę Simacota w Santander i oficjalnie ogłosili się Armią Wyzwolenia Narodowego^[2]. Rebelianci zostali niemal całkowicie wyniszczeni w następstwie ofensywy rządowej z 1973 roku. W akcji przeciwko rewolucjonistom zginęło 135 z 200 członków ELN, w tym Fabio i Manuel Vásquez Castaño^[2]. Władzę w grupie przejęli Manuel Perez i Nicolas Rodriguez Bautista^[2]. W połowie lat 70. ELN rozpoczął porwania polityków i zamożnych właścicieli ziemskich oraz napady na banki^[2]. W latach 90. ELN zaczął pobierać haracze od firm naftowych działających na kontrolowanych przez partyzantkę terenach. W samym tylko 1998 roku ELN zarobił na wymuszeniach 225 milionów dolarów. Na ten okres przypadło zaangażowanie partyzantów w handel narkotykami^[2]. Proceder szczególnie rozwinięty był w departamencie Bolívar, gdzie znajdowała się siedziba ELN^[2]. W 1999 roku ugrupowanie osiągnęło szczyt potęgi. Liczyło wtedy od 4 do 5 pięciu tysięcy stałych członków i około 15 tysięcy współpracowników^[2].

W pierwszych latach XXI wieku ELN utraciła większość kontrolowanych obszarów, w tym bazę w Bolívar. Było to efektem działalności sił paramilitarnych AUC^[2]^[3]. W 2001 roku partyzanci rozpoczęli rozmowy pokojowe z rządem. Do ponownych negocjacji przystąpili w 2002, 2004 i 2005 roku. Wszystkie próby zawarcia pokoju nie powiodły się^[2]. Od 2009 roku ELN wykazuje oznaki wewnętrznego podziału. Jednostki zaczęły sprzeciwiać się rozkazom dowódców i wchodziły w sojusze z handlarzami narkotyków^[2]. W 2012 roku ELN nie zostało włączone do procesu pokojowego między rządem a Rewolucyjnymi Siłami Zbrojnymi Kolumbii (FARC). W czerwcu 2014 roku ruszyły wstępne rozmowy z rządem, a we wrześniu 2015 roku kolejne rozmowy pokojowe^[2].

Liczebność

Liczebność oddziałów partyzanckich ELN według lat^[2]:

1972: 200
1973: 65
1998: 4000-5000
2001: 3500
2006: 2000
2009: 1500
2010: 5000
2013: 1380-3000
2013: 3000
2014: 2500
2015: 2000-2500

Relacje z innymi grupami partyzanckimi

Ugrupowanie współpracuje z pokrewnymi ideowo partyzantami. Odnotowano współpracę ELN z FARC, Ludową Armią Wyzwolenia i Ruchem 19 Kwietnia^[2].

Wsparcie zagraniczne

Założyciele grupy odbyli przeszkolenie na Kubie^[2]. W kolejnych latach rząd kubański przekazywał rebeliantom pieniądze i broń. Współcześnie pomoc nie ma miejsca^[2].

Prezydent Juan Manuel Santos w 2011 roku oskarżył dyktatora Libii Mu’ammara al-Kaddafiego o wspieranie partyzantów w przeszłości^[4].

Ideologia

Ideowo odwołuje się do marksizmu-leninizmu i katolickiej teologii wyzwolenia^[2].

W XXI wieku przywiązanie ELN do ideologii wydaje się niewielkie^[2]. Pierwsi dowódcy formacji nie uznawali porwań i handlu narkotykami, które od lat 90. stały się normą^[2].

Jako organizacja terrorystyczna

Figuruje na listach organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA^[2], Kanady^[5] i Unii Europejskiej^[2].

Zobacz też

Przypisy

↑ Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny), Katowice 2000, s. 275.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u National Liberation Army (Colombia). web.stanford.edu. (ang.).
↑ United Self-Defense Forces of Colombia. web.stanford.edu. (ang.).
↑ Colombian president claims Gaddafi supported FARC with money. en.mercopress.com. [dostęp 2017-09-08]. (ang.).
↑ Currently listed entities. publicsafety.gc.ca. [dostęp 2018-03-19]. (ang.).

Bibliografia

Robert Kłosowicz: Państwa dysfunkcyjne i międzynarodowe wysiłki zmierzające do ich naprawy. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2014. ISBN 978-83-233-3674-7.