Przez cały okres produkcji powstało prawie 5,5 miliona egzemplarzy modelu 5[1]. Renault 5 uzyskało, podobnie jak Mini, status samochodu kultowego[2]. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1973 samochód zajął 2. pozycję (za Audi 80 B1)[3].
Renault 5 został oficjalnie zaprezentowany 28 stycznia 1972 roku[4].
Pojazd zaprojektował Michel Boué[5], zmarł on przed premierą modelu. Trzydrzwiowe nadwozie typu hatchback cechowało się charakterystycznym ściętym tyłem.
Od strony mechanicznej pojazd korzystał z rozwiązań użytych w Renault 4. Silniki montowane były wzdłużnie z przodu nadwozia, napędzały oś przednią. W zawieszeniu przedniej osi użyto drążków skrętnych. Jednostki napędowe typu OHV pochodziły z modeli R4 i R8, pojemność skokowa wynosiła od 850 do 1289 cm³. W późniejszych latach stosowano także silniki o objętości 1397 cm³. Pierwotnie produkowano dwie wersje: 5L z silnikiem o pojemności 0,8 l (782 cm³) i 5TL z silnikiem o pojemności 1 l (956 cm³), oba benzynowe R4[4].
Wczesne egzemplarze modelu miały drążek zmiany biegów umieszczony na desce rozdzielczej, został on w późniejszym czasie zastąpiony przez dźwignię zamontowaną w podłodze. Od 1978 wraz z silnikiem 1289 cm³ dostępna była przekładnia automatyczna. Udział egzemplarzy ze skrzynią automatyczną wynosił około 5% ogółu wyprodukowanych R5[6].
Silnik pojazdu przesunięto w głąb kabiny pasażerskiej, za skrzynię biegów. Rozwiązanie to pozwoliło na wygospodarowanie miejsca na koło zapasowe pod maską silnika, a zarazem zwiększenie przestrzeni użytkowej wewnątrz kabiny pasażerskiej i bagażnika[7]. Wnętrze przedziału pasażerskiego oceniano na tle innych europejskich modeli podobnego rozmiaru jako "niezwykle przestronne" (ang.: "remarkably spacious")[8]. Współczynnik oporu aerodynamicznego nadwozia wynosił 0,37, co na tle konkurencyjnych modeli było niską wartością (inne europejskie modele miały wartość najczęściej w okolicach 0,45)[9].
Pojazd występował także jako 4-drzwiowy sedan pod nazwą Renault 7, produkcją zajmowała się FASA-Renault. Od 1979 Renault 5 dostępne było również jako 5-drzwiowy hatchback[10]. Od marca 1981 z przekładnią automatyczną oferowany był większy i mocniejszy silnik 1.4 oferujący lepsze osiągi i niższe zużycie paliwa[6].
Model okazał się rynkowym sukcesem Renault, krótko po wprowadzeniu do sprzedaży ponad 60% sprzedawanych samochodów francuskiego producenta stanowiły R5[11].
Renault 5 Alpine/Gordini
Od 1976 roku dostępna była usportowiona wersja 5 Alpine (w Wielkiej Brytanii Gordini). Wyposażona była w silnik 1,4 o mocy 93 KM (63 kW) zblokowany z 5-biegową skrzynią biegów. Z zewnątrz pojazd wyróżniał się obręczami kół ze stopów lekkich oraz światłami przeciwmgłowymi z przodu. Usztywniono także zawieszenie. W teście przeprowadzonym przez redakcję brytyjskiego magazynu Motor osiągnięto prędkość maksymalną 168,5 km/h i przyspieszenie 0-100 km/h na poziomie 9,7 s[12].
Renault 5 Alpine Turbo/Gordini Turbo
W 1982 roku zaprezentowano Renault 5 Alpine Turbo, następcę wolnossących wersji Alpine/Gordini[13]. Zastosowano ten sam co w poprzedniku silnik 1.4, dodano jednak turbosprężarkęGarrett T3, przez co moc maksymalna wzrosła do 112 KM (82 kW)[14]. W teście przeprowadzonym w 1982 roku przez redakcję magazynu Motor osiągnięto prędkość maksymalną 179,9 km/h i czas przyspieszenia 0-100 km/h równy 8,7 s[15].
Renault 5 Turbo było odrębną od wersji Alpine/Gordini Turbo konstrukcją z silnikiem zamontowanym centralnie napędzającym oś tylną.
Renault Le Car
Wersja Le Car na rynek amerykański, sprzedawana przez AMC
Na rynku północnoamerykańskim pojazd zadebiutował w 1976 roku pod nazwą Le Car. American Motors (AMC) oferowało go poprzez 1300 swoich salonów, model konkurował na rynku z takimi samochodami jak Honda Civic czy Volkswagen Rabbit[16].
Pojazd reklamowany był w Stanach Zjednoczonych jako najlepiej sprzedający się samochód w Europie, który zadowolił miliony klientów[17]. Le Car nie powtórzył jednak takiego sukcesu w USA, mimo że w testach chwalony był za ilość miejsca w kabinie pasażerskiej, komfort podróży oraz zużycie paliwa wynoszące (na 100 km) 6,7 l w trasie oraz 8,4 l w cyklu miejskim[18].
Samochód wyposażony był w silnik 1.4 o mocy 55 KM (41 kW). Do 1980 roku oferowany był wyłącznie jako 3-drzwiowy hatchback, wersja 5-drzwiowa dołączyła do oferty w 1981. Od rocznika 1980 model cechował się odświeżonym pasem przednim ze zmodernizowanym zderzakiem, atrapą chłodnicy oraz prostokątnymi reflektorami świateł mijania. Import pojazdu zakończono w roku 1983, sprzedaż w Kanadzie dobiegła końca w roku 1985.
Druga generacja Renault 5, nazywana często Supercinq lub Superfive, pojawiła się na rynku w 1983 roku (wersja RHD w 1985). Konstrukcja podwozia oraz nadwozia była zupełnie nowa (pojazd bazował na rozwiązaniach z Renault 9/11), za wygląd odpowiedzialny był Marcello Gandini. Samochód był dłuższy i szerszy, o 20% wzrosła powierzchnia przeszklona, zwiększyła się ilość miejsca w kabinie pasażerskiej, zmniejszono do 0,35 współczynnik oporu aerodynamicznego. Dzięki temu w najoszczędniejszych wersjach zużycie paliwa na 100 km przy stałej prędkość 90 km/h wynosiło 4,1 l[26]. Silniki montowane były poprzecznie nad osią przednią, inaczej niż w 1. generacji. Zmieniono także konstrukcję zawieszenia, wykorzystywało ono odtąd kolumny McPhersona.
W momencie rozpoczęcia sprzedaży oferowane były następujące wersje wyposażenia: TC, TL, GTL, Automatic, TS oraz TSE. Bazowa TC wyposażona była w silnik o pojemności 956 cm³ (moc 42 KM), TL miała większy silnik 1.1 (1108 cm³, 47 KM). Warianty GTL, Automatic, TS i TSE oferowane były z silnikiem 1.4 (1397 cm³ o mocy od 60 [GTL], przez 68 [Automatic] po 72 KM [TS/TSE]). Wersje TC i TL standardowo oferowane były z 4-biegową ręczną skrzynią biegów, GTL, TS oraz TSE natomiast z przekładnią 5-biegową (opcjonalną dla TL). Od 1987 oferowany był silnik F2N 1.7 (wersje GTX, GTE (F3N), Baccara oraz Monaco).
Wolnossący silnik 1.7 z wielopunktowym wtryskiem paliwa zapożyczony z Renault 9/11 był alternatywą dla mocniejszego 1.4 Turbo. W wersji GTE generował on moc 95 KM (70 kW). Wygląd zewnętrzny oraz układ zawieszenia był identyczny jak dla wersji Turbo. Warianty Baccara i GTX także korzystały z silnika 1.7, pierwsza z nich oferowała w standardzie m.in.: skórzane wykończenie wnętrza, wspomaganie kierownicy, elektrycznie sterowane szyby, szyberdach, wyposażenie audio, a opcjonalnie klimatyzację oraz komputer pokładowy. GTX występowała z tym samym wyposażeniem, różnicą było skórzane wykończenie wnętrza (opcjonalne).
W latach 90. model Renault 5 zastąpiło Clio. Produkcję R5 przeniesiono do Revoz w Słowenii. W sprzedaży pozostawiono dwie wersje silnikowe: benzynową 1.4 oraz wysokoprężną 1.6[27], model oferowany był w zubożonej wersji Campus do 1996 roku, wtedy też zakończono produkcję R5.
Renault 5 GT Turbo
Usportowioną wersję GT Turbo wprowadzono w roku 1985. Napędzana była przez ośmiozaworowy silnik Cléon 1.4 z turbosprężarką Garrett T2 generujący moc 115 KM (85 kW). Wysoka moc w połączeniu z masą własną wynoszącą 850 kg sprawiała, że pojazd przyspieszał od 0 do 60 mph w 7,5 s[28].
W 1987 zaprezentowano odświeżoną wersją Phase II[29]. Turbosprężarka była odtąd chłodzona cieczą, zastosowano także nowy układ zapłonowy. Moc maksymalna wzrosła do 120 KM (88 kW). Zmieniono także zderzaki oraz nakładki progów. Czas przyspieszenia 0–100 km/h wynosił 7,5 s[30]. W 1989 wersja GT Turbo otrzymała nową deskę rozdzielczą, w 1990 wprowadzono limitowaną edycję Raider (metalizowany niebieski lakier, inny wygląd wnętrza, nowe obręcze kół). Produkcję wersji GT Turbo zakończono pod koniec roku 1991.
EBS cabrio
W 1989 roku belgijska firma EBS rozpoczęła produkcję wersji cabrio modelu 5. Powstało około 1400 egzemplarzy, większość w wersji LHD[31].
