Primož Ramovš (ur. 20 marca 1921 w Lublanie, zm. 10 stycznia 1999 tamże^[1]) – słoweński kompozytor.

Był synem dialektologa Frana Ramovša^[1]. W latach 1935–1941 uczył się w akademii muzycznej w Lublanie u Slavko Osterca^[2][3]. Następnie studiował w Sienie u Vito Frazziego (1941) oraz w Rzymie u Alfredo Caselli i Goffredo Petrassiego (1941–1943)^[2][3]. W latach 1945–1952 pracował w bibliotece Słoweńskiej Akademii Nauki i Sztuki, od 1952 do 1987 roku pełnił funkcję jej dyrektora^[2]. Od 1948 do 1952 i ponownie od 1955 do 1964 roku był wykładowcą konserwatorium w Lublanie^[2]. W 1962 roku przyznano mu nagrodę im. France Prešerena^[1]. Od 1977 roku był członkiem Słoweńskiej Akademii Nauki i Sztuki^[1]. W 1986 roku otrzymał złoty medal American Biographical Institute^[1].

Był czołowym przedstawicielem powojennej słoweńskiej awangardy muzycznej^[1]. Początkowo tworzył w stylistyce neoklasycznej, z wykorzystaniem tradycyjnych wzorców formalnych, unikał jednak tonalności i akordów o budowie tercjowej na rzecz chromatyki i współbrzmień eksponujących interwały sekundy i kwarty^[1]. Pod koniec lat 50. XX wieku zradykalizował swój język dźwiękowy, wprowadzając politonalność, atonalność, dodekafonię i aleatoryzm^[1]. Sonorystyczne kształtowanie brzmienia, widoczne w eksponowaniu skrajnych rejestrów i grupy instrumentów perkusyjnych, wskazuje na wpływ polskiej szkoły kompozytorskiej^[1]. W liczącym ponad 400 pozycji bogatym dorobku kompozytorskim Ramovša dominuje muzyka instrumentalna, głównie kameralna, tworzona na zróżnicowane barwowo zestawy instrumentów^[1].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2])