W Polsce produkcję jako pierwsza rozpoczęła firma PZR (Państwowe Zakłady Tele- i Radiotechniczne) i zaraz potem PTR (Polskie Towarzystwo Radiotechniczne), które jako pierwsze uruchomiło w Polsce publiczną radiostację. Najpopularniejszą i najbardziej znaną firmą produkującą przed wojną odbiorniki w kraju był wileński Elektrit, oprócz tego działało kilku dużych polskich producentów – m.in.:
W Warszawie miały swoje siedziby polskie filie firm międzynarodowych: Philipsa, Telefunkena i Marconi. Philips oprócz odbiorników pod własną marką produkował też radia pod marką Kosmos Radio i Korona Radio.
Zniszczony i zdezorganizowany podczas II wojny światowej polski przemysł radiotechniczny rozpoczynał swoją historię od nowa w roku 1947. Produkcja odbiorników powojennych odbywała się głównie w trzech fabrykach: Diora, Eltra i ZRK. Wysokiej klasy odbiorniki produkowane były w zakładach Radmor.
Radioodbiornik był do końca lat 70. XX w. produkowany głównie jako samodzielne urządzenie, niekiedy z dodanym, wbudowanym gramofonem. Później występował głównie jako element składowy zestawów elektroakustycznych, zawierających magnetofon i odtwarzacz płyt CD. Wraz z początkiem lat 90. XX w. kolejne przedsiębiorstwa produkujące odbiorniki radiowe ulegały likwidacji lub zmieniały profil produkcji. Swoją działalność na skutek bankructwa zakończyły kolejno: Zakłady Radiowe im. Marcina Kasprzaka, Łódzkie Zakłady Radiowe Fonica oraz Zakłady Radiowe Diora. Zakłady Radiowe Eltra zostały przejęte przez prywatną firmę i rozpoczęły produkcję osprzętu elektroinstalacyjnego. Zakłady Radiowe Radmor skupiły się na produkcji specjalistycznej dla wojska. Jako ostatnie (w 2001 roku) zlikwidowane zostały Zakłady Radiowe Diora i datę tę można uznać za ostateczny koniec masowej produkcji odbiorników radiowych projektowanych w Polsce. Ostatnim odbiornikiem radiowym w ofercie ZR Diora był amplituner AWS 704 Concert oraz tunery radiowe typu AS 502, AS 702 oraz AS 506 będące elementami zestawów wieżowych SSL 500 oraz SSL 700.
