Produkowany w latach 50. XX w. w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie na licencjiaustriackiegoSiemensa (model „Grazietta”). Zakresy fal: początkowo Dł i Śr później też i Kr. Zasilane z baterii lub zasilacza sieciowego mającego kształt podstawki, na którym stał radioodbiornik. Podczas pracy „stacjonarnej” był zasilany z sieci przez wyprowadzone z zasilacza bolce zasilające. Wyjęcie radioodbiornika z podstawki powodowało włączenie zasilania bateryjnego. Jest to sześcioobwodowa, dwu- lub trzyzakresowa superheterodyna z wbudowaną anteną ferrytową.
„Szarotka” nie była jedynym tego typu odbiornikiem produkowanym w Polsce. Rok wcześniej, w 1956 r. przenośny odbiornik lampowy „Turysta” wytwarzała Spółdzielnia Pracy Artykułów Technicznych i Metalowych w Poznaniu, lecz była to tylko krótka seria.
W 1958 roku na Międzynarodowych Targach Poznańskich zaprezentowano nowy model „Szarotki” tranzystorowo-lampowej, część odbiorcza pozostała lampowa, a wzmacniacz małej częstotliwości zbudowano na tranzystorach. Zlikwidowano baterię anodową. Całość zasilana była czterema ogniwami typu R20 (1,5 V), a napięcie anodowe dla lamp uzyskano przy pomocy przetwornicy DC-DC. Zmieniona została obudowa – zastosowano głośnik eliptyczny, więc inny kształt przodu obudowy, pod spodem zlikwidowano otwory służące do wstawienia w podstawkę z ładowarką. Nie doszło do produkcji seryjnej, ale prace nad wdrożeniem tego modelu do produkcji były dalece zaawansowane, powstała seria przedprodukcyjna.
Następne modele odbiorników przenośnych budowano w Polsce już na tranzystorach.
Dane techniczne „Szarotki”
(model wyłącznie lampowy)
zakresy fal (dwie wersje):
Szarotka 2: długie 1050–1875 m, średnie 187–560 m
Szarotka 3: dodatkowo 25 metrowy zakres fal krótkich
