Po raz pierwszy wzmiankowana w dokumentach w 1000 w formie niem.Niempsi[6]. Jest jedną z najstarszych wsi powiatu gubeńskiego. Możliwe jest, że w 963 należała do Gero Wielkiego[7]. Polanowice (niem.Niemitzsch, tj. Niemcza) i tzw. „Ziemię Świętą” dzieli niewiele metrów. Znajdował się tu mały zamek, wał zamkowy oraz bród na Nysie jako czynnik ochrony zamku[7]. W czasie rejz dotarli tu husyci w latach 1429 i 1452, gdy w umocnionym terenie wsi schroniło się kilka mniszek z klasztoru w Guben. W 1633 przebywał w okolicach Gubina Wallenstein oraz Szwedzi, którym wieś służyły jako kwatera zimowa[8]. Chorwaci zostawi tu negatywne ślady w 1634[8]. W latach 1738–1740 zbudowano kościół, który w czasie ostatniej wojny został znacznie uszkodzony i w latach 70. XX wieku rozebrany[8]. Przy cmentarzu kościelnym znajdował się krzyż pokutny, lecz po 1945 roku cmentarz i krzyż zostały zniszczone. W pobliżu wsi w czasie wojna siedmioletniej obozował w 1758 roku król pruski Fryderyk Wielki[8]. Między kościołem, a Nysą znajdują się na wzniesieniu pola niemieckich grobów. Między latami 1818 i 1867 wielokrotnie nadmieniano o istnieniu wiatraka[6]. W 1939 roku wieś liczyła 143 mieszkańców[7].
Znajdowała się tutaj komendantura wojskowa, której komendantem od 26 lipca 1945 roku był dowódca 6. kompanii strzeleckiej 38. Pułku Piechoty ppor. Franciszek Milczuk. W listopadzie 1945 roku utworzono strażnicę WOP, której komendantem był chor. Józef Domaralski, a w 1948 roku chor. Stankiewicz[8].
Rejon Polanowic badany jest przez ekipy archeologiczne ze względu na swe bogate skarby archeologiczne. Pracowała tu zespół prof. Grzegorza Domańskiego z Uniwersytetu Wrocławskiego. Decyzją z 20 grudnia 1989 roku Wojewódzki Konserwator Zabytków w Zielonej Górze wpisał do rejestru zabytków pod nr 601/Ar „dolinne grodzisko pierścieniowate Polanowice – Niemcza Łużycka, stanowisko nr 1 położone w odległości około 500 m na zachód od wioski, w dolinie rzeki Nysy Łużyckiej, w bliskim sąsiedztwie jej prawego brzegu”[9]. Stanowisko to jest jednym z cenniejszych grodzisk na terenie województwa lubuskiego.
Zabytki
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[10]:
↑Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego. T. 1. s. 238.
↑Rudolf Lehmann: Historisches Ortslexikon für die Niederlausitz Band 2. Die Kreis Cottbus, Spremberg, Guben und Sorau. 2011. ISBN 978-3-941919-90-7. Brak numerów stron w książce
↑ abGubińskie Towarzystwo Kultury - Zeszyty Gubińskie nr 5 s. 28
↑ abcZygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 288
↑ abcdeZygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 289
↑ abZygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 290
