PROFILPELAJAR.COM

Markosice
	wieś
	; Fragment miejscowości
Państwo	Polska
Województwo	lubuskie
Powiat	krośnieński
Gmina	Gubin
Liczba ludności (2022)	154
Strefa numeracyjna	68
Kod pocztowy	66-629
Tablice rejestracyjne	FKR
SIMC	0909443
	Położenie na mapie gminy wiejskiej Gubin Markosice
	Położenie na mapie Polski Markosice
	Położenie na mapie województwa lubuskiego Markosice
	Położenie na mapie powiatu krośnieńskiego Markosice
	51°51′37″N 14°38′41″E/51,860278 14,644722
	Multimedia w Wikimedia Commons

Markosice (niem. Markersdorf, łuż. Marchośice) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie krośnieńskim, w gminie Gubin.

W latach 1945–54 siedziba gminy Markosice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

W dokumentach o tej miejscowości wspomniano w roku 1293 jako (niem. Marquardisdorf), a od 1550 roku nosiła nazwę Merkersdorf^[4]. Markosice to niewielka wieś o kulistym kształcie, ze stawem uplasowanym w centrum miejscowości do której należał folwark, młyn wodny, wiatrak oraz cegielnia^[5]. Niegdyś była własnością podgubińskiego klasztoru, ale została oddana w zastaw rycerzom z rodziny von Rodenstock^[4]. Następnymi właścicielami majątku rycerskiego były rodziny von Preuß, von Lüben, von Mehlen, von Schönberg, von Schönaich, von Bagge i von Lubieniecky^[4]. Od 1771 roku była własnością hrabiego Brühla^[6]^[4]. W 1821 roku po rozwiązaniu majątku rycerskiego ziemię przejęło 21 rolników^[4]. Od XV wieku we wsi był kościół, ale nie przetrwał ostatniej wojny^[4]. Miał tutaj swoją kwaterę w 1759 roku Fryderyk Wielki w czasie wycofywania się wojsk austriackich przed Prusakami^[4].

We wsi znajdowała się od 28 maja do 12 czerwca 1945 roku strażnica 34. Pułku Piechoty, a pluton 9. kompanii piechoty 38. Pułku Piechoty ochraniał tutaj granicę od 12 czerwca do 18 września 1945 roku^[4].

Od 1954 roku była Gmina Markosice z siedzibą do maja 1946 roku w Polanowicach, w Nowej Wsi od 1946 do 1948 roku oraz w Grabicach od 1949 do 1955 roku^[4].

Od 2006/2007 roku wieś posiada sieć wodną, a w 2008 roku mieszkańcy Markosic i sąsiedniej miejscowości Gross Gastrose, odbudowali graniczny most przez Nysę Łużycką (w miejscu zniszczonego przęsła po niemieckiej stronie, zniszczonego w 1946 roku przez Rosjan, umieszczono żelazną drabinę^[7])^[4].

Zabytki

Stary granitowy krzyż w kształcie krzyża maltańskiego przeniesiony na aktualne miejsce w 1891 r.^[8]. Hipoteza, że jest to tzw. krzyż pokutny nie ma uprawnienia w bezpośrednich dowodach i oparta jest na nieprawdopodobnym założeniu, że wszystkie stare kamienne krzyże, są krzyżami pokutnymi^[9]^[10].

Przypisy

↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 77827
↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04] .
↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 775 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 275
↑ Gubińskie Towarzystwo Kultury - Zeszyty Gubińskie nr 5 s. 26
↑ Właściciel posiadłości na obszarze Forst i Brodów
↑ Gazeta Lubuska. Polacy i Niemcy skrzyknęli się i naprawili most
↑ Szlakiem krzyży pokutnych po obu stronach Odry : kamienne zabytki dawnego prawa : informator-przewodnik turystyczny terenu Euroregionu-Sprewa-Nysa-Bóbr. Zielona Góra: Lubuska Regionalna Organizacja Turystyczna "LOTUR", s. 10. ISBN 978-83-930067-0-0.
↑ Arkadiusz Dobrzyniecki. Dlaczego nie - pokutne? Problem funkcji kamiennych krzyży na Ziemi Świdnickiej.. „Rocznik świdnicki 2009”, s. 7-21, 2010. Towarzystwo Regionalne Ziemi Świdnickiej. (pol.).
↑ Arkadiusz Dobrzyniecki. Krzyże i kapliczki pokutne ziemi złotoryjskiej - historia pewnego mitu. „Pomniki Dawnego Prawa”. 11-12, s. 32-37, 2010. Stowarzyszenie Ochrony i Badań Zabytków Prawa. (pol.).

Bibliografia

Wydawnictwo Gubińskiego Towarzystwa Kultury 1999 r. - Zeszyty Gubińskie nr 5 s.26
Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949…. Gubin: Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Gubińskiej, 2011, s. 275-279. ISBN 978-83-88059-54-4.

[prng-1] Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 77827

[2] NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04] .

[3] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 775 [zarchiwizowane 2022-10-26] .

[traczyk-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 275

[zeszyty-5] Gubińskie Towarzystwo Kultury - Zeszyty Gubińskie nr 5 s. 26

[6] Właściciel posiadłości na obszarze Forst i Brodów

[7] Gazeta Lubuska. Polacy i Niemcy skrzyknęli się i naprawili most

[8] Szlakiem krzyży pokutnych po obu stronach Odry : kamienne zabytki dawnego prawa : informator-przewodnik turystyczny terenu Euroregionu-Sprewa-Nysa-Bóbr. Zielona Góra: Lubuska Regionalna Organizacja Turystyczna "LOTUR", s. 10. ISBN 978-83-930067-0-0.

[9] Arkadiusz Dobrzyniecki. Dlaczego nie - pokutne? Problem funkcji kamiennych krzyży na Ziemi Świdnickiej.. „Rocznik świdnicki 2009”, s. 7-21, 2010. Towarzystwo Regionalne Ziemi Świdnickiej. (pol.).

[10] Arkadiusz Dobrzyniecki. Krzyże i kapliczki pokutne ziemi złotoryjskiej - historia pewnego mitu. „Pomniki Dawnego Prawa”. 11-12, s. 32-37, 2010. Stowarzyszenie Ochrony i Badań Zabytków Prawa. (pol.).

[2]

[3]

[1]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]