Według oficjalnych statystyk bieżących 1 lipca 2013 na Łotwie zarejestrowano 48 960 Polaków, z tego 37 640 posiadało obywatelstwo Łotwy (77%), 9 917 (20%) według prawa Łotwy nie miało prawa otrzymania obywatelstwa łotewskiego i są łot. „nepilsonis” („nieobywatelami”), to znaczy nie posiadają żadnego obywatelstwa. Jedynie 1 399 Polaków posiada obywatelstwo inne niż Łotwy: Litwy, Białorusi, Ukrainy, Polski, Rosji[4].
Rozmieszczenie
Najwięcej ludności polskiej względnie polskiego pochodzenia mieszka w dawnych Inflantach Polskich (Łatgalii, ok. 22 tys.), a więc w okolicach Dyneburga, Krasławia i Rzeżycy (z czego w Dyneburgu ok. 18 tys., co daje 15,1% ogółu mieszkańców tego miasta) oraz stołeczną Rygę (ok. 17 tys.). W skali całego kraju Polacy stanowią według spisu łotewskiego 2,3% ludności (stan na rok 1998).
Odsetek ludności polskiej na Łotwie (stan 2010) według powiatów i miast wydzielonych
Odsetek ludności polskiej na Łotwie (stan 2008) według okręgów i miast wydzielonych
Rozmieszczenie ludności polskiej na Łotwie(stan 2008) według okręgów (razem z miastami wydzielonymi)
Udział procentowy Polaków w populacji okręgu dyneburskiego
Początki osadnictwa polskiego na obszarze obecnej Łotwy sięgają XVI wieku, kiedy to głównie na terenie Inflant Polskich osiedlała się polska szlachta. Aż do 1772 Dyneburg i jego okolice stanowiły integralną część Rzeczypospolitej. Silne wpływy miał tu Kościół katolicki. Spowodowało to znaczną polonizację mieszkańców regionu, zwłaszcza elit. O wiele mniej Polaków zamieszkiwało cieszące się autonomią Księstwo Kurlandii i Semigalii (dominowali w rejonie Iłukszty) oraz tzw. Inflanty szwedzkie i Rygę.
Kolejne fale polskiej ludności napływały na Łotwę w XIX wieku.
W okresie międzywojennym przygraniczne tereny Łotwy zasiedlali Polacy emigrujący tam za chlebem oraz przyjeżdżający do prac sezonowych.
Po aneksji Łotwy przez Związek Radziecki w kraju osiadło wielu Polaków z Białorusi, Litwy i Rosji. Wpływ na to miała postępująca industrializacja kraju, której skutkiem był brak rąk do pracy oraz o wiele wyższy standard życia niż w Mińsku i Wilnie. W większości Polakom, których przodkowie byli obywatelami II Rzeczypospolitej i osiedlili się na Łotwie po II wojnie (12 tys.), nie nadano obywatelstwa łotewskiego ani nie przywrócono obywatelstwa polskiego, są bezpaństwowcami[5].
Po II wojnie światowej przez krótki czas władze radzieckie zezwalały na istnienie polskich szkół powszechnych na Łotwie sprzed 1940, polityka względnej tolerancji skończyła się jednak w 1949, kiedy to zlikwidowano ostatnią polską szkołę w Dyneburgu.
Język polski, poza rodzinnymi domami, od tej pory funkcjonował głównie w kościołach, wykładano w nim jedynie w Seminarium Duchownym w Rydze.
W 1978 grupa ryskich Polaków utworzyła Klub Kultury Polskiej „Polonez”, który stał się zalążkiem powstałego w 1990 w Związku Polaków na Łotwie. W 1997 powstało w Dyneburgu Centrum Kultury Polskiej. Od 2023 roku w Rydze funkcjonuje Polski Ośrodek im. św. Jana Pawła II[6].
Przewodniczącą Związku Polaków została w 1989 Ita Kozakiewicz – działaczka Łotewskiego Frontu Ludowego lat 1988–1990. Środowiska polskie od początku jednoznacznie opowiedziały się za niezależnością republiki, co uchroniło łotewskich Polaków od niechętnego stosunku państwa łotewskiego.
Polska prasa na Łotwie
Po odzyskaniu przez Łotwę niepodległości znów ukazuje się kilka polskich tytułów: „Polak na Łotwie”', „Czas Łatgalii”, „Echo Rygi”.
.jpg)
