Piotr Kałwa (ur. 18 października 1893 w Cudzynowicach, zm. 17 lipca 1974 w Kuźnicy) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny lubelski w latach 1949–1974.
Życiorys
Święcenia kapłańskie otrzymał 1 czerwca 1916 w Kielcach. Studiował prawo i teologię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1935 został profesorem. Aresztowany w latach 1939–1940, powrócił do Lublina w 1945 jako profesor prawa kanonicznego.
Jego dorobek naukowy obejmuje ok. 30 pozycji, głównie z zakresu prawa małżeńskiego, kanonicznego i świeckiego. Od 1934 był członkiem korespondentem, a od 1944 członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1948 został członkiem współpracownikiem Komisji Historyczno-Prawnej Polskiej Akademii Umiejętności[1].
30 maja 1949 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji lubelskiej. Konsekrowany został 29 czerwca 1949 przez prymasa Stefana Wyszyńskiego[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Fortes in fide” (Mocni w wierze)[3]. W latach 1949–1974 był wielkim kanclerzem KUL-u. Zasiadał w Radzie Głównej Episkopatu Polski.
Uczestniczył we wszystkich czterech sesjach soboru watykańskiego II[4].
Zmarł nagle 17 lipca 1974 w Kuźnicy na Helu. Mszy pogrzebowej w katedrze św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie przewodniczył kardynał Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski, a kazanie wygłosił kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski[1].
Odznaczenia i wyróżnienia
W 1938 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi „za zasługi na polu pracy społecznej"[5].
W 1958 otrzymał doktorat honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[1].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Biskupi diecezjalni |
|
---|
Biskupi pomocniczy |
|
---|