Peginterferon α-2b jest otrzymywany poprzez sprzężenie interferonu α-2b, otrzymywanego metodami inżynierii genetycznej z Escherichia coli, z liniową cząsteczką glikolu monometoksypolietylenowego (mPEG) o masie cząsteczkowej ok. 12 kDa[2][3]. Wiązanie powstaje najczęściej na reszcie His34 w pozycji Nδ1, jednak zidentyfikowano także 11 innych izomerów podstawienia, w których mPEG przyłączony był do innej reszty aminokwasowej[3].
Aktywność antywirusowa peginterferonu α-2b wynika wyłącznie z obecności reszty interferonu α-2b, natomiast reszta mPEG jest inertna biologicznie[3], w związku z czym zarówno wolny, jak pegynylowany interferon α-2b wykazują tego samego typu działanie przeciwwirusowe, antyproliferacyjne i immunomodulujące[2]. Łańcuch mPEG obniża aktywność koniugatu w stosunku do wolnego interferonu, jednak w znacznym stopniu zwiększa biologiczny okres półtrwania, z ok. 8 h do ok. 40 h, co pozwala na podawanie preparatu raz na tydzień. Izomer His34-mPEG, stanowiący >50% preparatu, jest izomerem o największej aktywności, stanowiącej 37% wolnego interferonu, podczas gdy np. izomery podstawione na resztach lizyny lub końcu N mają jedynie 11% aktywności. Sumaryczna aktywność mieszaniny izomerów peginterferonu α-2b składających się na produkt farmaceutyczny wynosi wagowo ok. 28% samego białka. Spekuluje się, że prawdopodobną przyczyną niższej aktywności peginterferonu może być zawada steryczna wprowadzana przez dużą resztę mPEG[3].
Peginterferon α-2b znajduje się na wzorcowej liście podstawowych leków Światowej Organizacji Zdrowia (WHO Model Lists of Essential Medicines) (2017)[4]. Jest dopuszczony do obrotu w Polsce (2018)[5].
