Nifont, imię świeckie Nikołaj Pietrowicz Fomin (ur. 2 kwietnia?/14 kwietnia1885 w powiecie kiriłłowskim guberni nowogrodzkiej, zm. po 1932) – rosyjski biskup prawosławny.
23 kwietnia 1918 został wyświęcony na biskupa bałaszowskiego, wikariusza eparchii saratowskiej. W roku następnym został przeniesiony do eparchii nowogrodzkiej, także jako biskup pomocniczy z tytułem biskupa czeriepowieckiego. W latach 1919–1922 był ordynariuszem eparchii carycyńskiej. Według różnych źródeł był w tym czasie aresztowany raz, w 1921, lub dwukrotnie, w roku objęcia katedry i w 1921[1]. Od 1922 do 1924 był biskupem mohylewskim[1]. Następnie od 1925 do 1927 ponownie zajmował katedrę carycyńską, przemianowaną na stalingradzką. W 1927 został zesłany do Kostromy, jednak jeszcze w tym samym roku wrócił do służby w Cerkwi. Między majem a wrześniem pełnił obowiązki locum tenenseparchii włodzimierskiej i suzdalskiej, nosząc tytuł biskupa wiaznikowskiego. We wrześniu 1927 został biskupem władywostockim. Urząd sprawował do roku następnego, gdy został aresztowany[1]. Po zwolnieniu objął w 1929 katedrę czeriepowiecką, na której pozostawał do kolejnego aresztowania w 1932. Jego dalsze losy są nieznane. W aktach zbiorowego procesu duchowieństwa Biełozierska, w którym zapadło ok. 100 wyroków śmierci, biskup Nifont został wspomniany jako twórca kontrrewolucyjnej organizacji, jaką rzekomo założył w 1930 w celu walki z kolektywizacją i jaką miał kierować do swojego uwięzienia[1].