PROFILPELAJAR.COM

Naloty na Tokio
	II wojna światowa, wojna na Pacyfiku
	; Większość zabudowań była drewniana, dlatego zastosowano bomby zapalające
Czas	1944–1945
Miejsce	Tokio
Terytorium	Japonia
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
Japonia	Stany Zjednoczone; Wielka Brytania
Siły
638 dział przeciwlotniczych,; 90 myśliwców	325 bombowców
Straty
80 000–130 000 cywilów,; >1 000 000 bezdomnych,; 267 171 zniszczonych budynków	43 samoloty
	Położenie na mapie Japonii miejsce bitwy
	35°41′N 139°46′E/35,683333 139,766667
	Multimedia w Wikimedia Commons

Naloty na Tokio – amerykańskie naloty na stolicę Cesarstwa Wielkiej Japonii w latach 1944–1945 podczas działań wojennych na Pacyfiku, w czasie II wojny światowej.

Historia

Pierwszym, symbolicznym nalotem amerykańskiego lotnictwa na terytorium Japonii był tzw. Rajd Doolittle’a z kwietnia 1942 roku, ale regularna kampania lotnicza nad Wyspami Japońskimi mogła się rozpocząć dopiero dwa lata później, po zdobyciu lotnisk na Marianach.

24 listopada 1944 roku 88 jednostek United States Army Air Forces zaatakowało miasto, ponieważ jednak bomby zrzucano z wysokości 10 kilometrów, tylko 10% z nich trafiło w zaplanowane cele.

W nocy z 23 na 24 lutego 1945 na Tokio spadły pierwsze bomby zapalające, niszcząc nieco ponad 2 km² miasta. Największy i najbardziej niszczycielski nalot miał miejsce 9/10 marca 1945, kiedy to 334 samoloty B-29 zaatakowały w nocnym nalocie dywanowym, zrzucając na miasto 1667 ton bomb zapalających (ładunek na cel zrzuciło tylko 279 maszyn^[1]). Drewniana zabudowa szybko zajęła się ogniem. W wyniku burzy ogniowej spłonęło blisko 277 tysięcy budynków. Według danych japońskich, zależnie od ich źródła, zginęło od 72 489 do 83 792 ludzi, czyli więcej niż w ataku atomowym na Hiroszimę^[2]. Są źródła mówiące nawet o 120 tysiącach ofiar^[3]. Operacja nosiła kryptonim „Meetinghouse”.

Przypisy

↑ Michał Fiszer: Lotnictwo w osiąganiu celów strategicznych operacji militarnych. Warszawa: TRIO, 2011, s. 165. (pol.).
↑ Michał Fiszer: Lotnictwo w osiąganiu celów strategicznych operacji militarnych. Warszawa: TRIO, 2011, s. 166. (pol.).
↑ Donald Sommerville: Kronika II Wojny Światowej, 1991 Bison Book Ltd, str. 289.